Zebraliśmy się na stacji Bydgoszcz Główna przy prawie dwudziestostopniowym mrozie. Nasz cel - Muzeum Kolejnictwa w Kościerzynie postanowiliśmy osiągnąć rzecz jasna pociągiem, jadąc trasą historycznej magistrali węglowej. Od paru tygodni jest to możliwe dzięki firmie Arriva PCC, która w piątki niedzielę uruchamia pociąg jadący tą trasą aż do Gdyni.
Na peronie już stał niezbyt młody, ale bardzo wygodny duński spalinowy skład MR/MRD. Kupiliśmy bilety, jak się okazało przy zakupie drugiego obowiązuje ok. 30% zniżka. Miło.
Pociąg ruszył z kilkuminutowym opóźnieniem, za stacją Maksymilianowo opuścił obecną magistralę skręcając w leśną jednotorowa linię. Tu zaczyna się inny świat. Las, pełno śniegu, małe stacyjki na pustkowiu. I semafory kształtowe. Za Wierzchucinem pociąg opuszcza na chwilę "węglówkę" by wjechać na stację Szlachta. Tu zmiana czoła, dobra okazja by wysiąść i zrobić kilka zdjęć.
Na historyczną linię pociąg wraca za Czerskiem. W końcu po 2 godzinach jazdy w przypominającym Syberię krajobrazie Borów Tucholskich widzimy za oknem parowozy. Wysiadka.
Dojście do skansenu jest nieco kłopotliwe. Trzeba podejść kilometr do wiaduktu, nim przekroczyć tory i cofnąć się kolejny kilometr. Na miejscu wita nas gospodarz skansenu, nieco zdziwiony, że w taki zią komukolwiek chce się zwiedzać ekspozycję na otwartym powietrzu. Kupujemy bilety i przystępujemy do zwiedzania.
Muzeum Kolejnictwa w Kościerzynie mniej więcej rok temu zostało przez PKP zamknięte. PKP Cargo nie opłacało się utrzymywać czegoś, co na całym świecie byłoby żyłą złota. Przez długi czas unikalna ekspozycja była zamknięta na cztery spusty. Obecnie Muzeum opiekuje się prywatne Pomorskie Towarzystwo Miłośników Kolei Żelaznych, jest plan by teren i eksponaty przejęło miasto.
A jest co oglądać. Tuz przy wejściu stoi prototyp lokomotywy SP47. Miała to byc najszybsza polska lokomotywa spalinowa, o prędkości maksymalnej 140 km/h, wyszło trochę gorzej, a ewentualny rozwój wstrzymano na polecenie Wielkiego Brata, który produkował juz lokomotywy o podobnej mocy.
Idąc dalej trafimy na lokomotywę Pu29, najdłuższy polski parowóz. Powstały tylko prototypy, lokomotywa była za długa i nie mieściła się na większości używanych w latach '30 obrotnic. Zaraz obok stoi inna ciekawostka - radziecki (a po prawdzie niemiecki) parowóz TZ-7175, wyprodukowany na front wschodni, z zamkniętą kabiną.
Ciekawi jak parowóz działa mogą obejrzeć stojący obok przekrój parowozu TKt48. Inne ciekawe eksponaty to elektryczny zespół trakcyjny EW90, używane przed wojną na berlińskiej S-Bahn, a po wojnie na trójmiejskiej SKM. W szopie zaś znajdziemy jedyny zachowany wagon motorowy SN52, produkcji węgierskiej. Obok stoi również węgierska lokomotywa manewrowa SM41, rzadka i ciekawa konstrukcja.
Każdego górołaza zaciekawi zaś wagonik kolejki linowo-terenowej z Gubałówki, z 1938 roku.
Ekspozycją stu- i więcej-letniego sprzętu strażackiego kończymy zwiedzanie parowozowni w Kościerzynie. Opiekun wypuszcza nas boczną furtką - unikniemy drałowania naokoło.
Czekając na stacji na powrotny pociąg zauważam, że Bory Tucholskie i Kaszuby to kraina szynobusów. Podczas krótkiej wizyty naliczyłem 6 rożnych typów, część używanych przez Arrivę (MR/MRD, SA134, SA106), częśc należących do pomorskiego Urzędu Marszałkowskiego (SA103, SA109), jeden Przewozów Regionalnych (SA102-001). Dzięki temu gęsta sieć torów pomiędzy małymi ukrytymi w lasach miasteczkami jest stale użytkowana.
Gdybyśmy mieli się opierać na PKP, to ani byśmy nie dojechali do Kościerzyny (połączenie Arriva Express od Wierzchucina jest komercyjne, nie otrzymuje dotacji, zaś alternatywą jest 5godzinna podróż z przesiadką w Chojnicach), ani nie mielibyśmy po co tam jechać - PKP Cargo nie jest zainteresowane utrzymywaniem skansenów.
Strona Parowozowni
