Jak widać duch komunizmu nie ginie. Najpierw Sikorski a później niezawodny klakier JF Libicki. Przez lata PRL deprecjonowano przywódców Powatnia, w czym celował Giertych - senior. Nauczył sie chłopak przy Jaruzelskim, teraz te bzdury powtarza jego syn Roman. A za Romanem - Radek. Kto z kim przestaje takim się staje. Tylko czasem rodzi sie pytanie: jak daleko się można posunąć? Wydawało się, że dalej niż watahy - już nie. Okazuje się jednak, że granic nie ma.
"Bandyci z AK" - to określenie zastąpiono "nieodpowiedzialnymi przywódcami Powstania". To, co uparcie forsowała GieWu, teraz stało sie nowomową PO.
Wstyd, panie Igorze.
Przypomne jeszcze framgent świetnego tekstu z biuletynu IPN "Wymazać pamięć powstania" dr. hab. Jacka Zygmunta Sawickiego
(...) Zacznę od krótkiej konstatacji: Powstanie Warszawskie obok sprawy Katynia było najważniejszą prawdą, o której ujawnienie trzeba było walczyć przez cały okres PRL-u. Obie dotykały bowiem spraw najistotniejszych, podwalin legitymizacji władzy „ludowej”. Wykorzystując kłamstwo katyńskie Moskwa dyskredytowała Rząd Polski na emigracji w Londynie, podważyła jego uprawnienia przedstawicielskie, a nawet legalność i ofi cjalnie otworzyła komunistom polskim drogę do władzy. Z kolei dramat Powstania Warszawskiego posłużył Moskwie i komunistom w kraju do zdyskredytowania przywódców Polski Podziemnej, więcej, posłużył próbie odebrania moralnego nawet prawa do reprezentowania przez nich społeczeństwa. Jednak - o ile do kłamstwa katyńskiego władza „ludowa” nie przyznała się praktycznie do końca, do 1989 roku (jak zaznaczyłem - godziło to bowiem w podstawy legalności PRL), o tyle stosunek władzy do Powstania Warszawskiego podlegał pewnym modyfikacjom. Był pochodną stosunku do Armii Krajowej, jej roli oraz miejsca w historii Polski lat II wojny światowej. Z tym, że modyfi kacje te nie wynikały z jakichś głębszych przewartościowań, spowodowane były przede wszystkim narastającą presją społeczną.(...)
