Analizujemy jakieś sytuację, staramy się zrozumieć sens. Szukamy na siłę drugiego, a może nawet trzeciego dna. Te wszystkie zabiegi nie mają jednak sensu. Za każdą decyzją stoi człowiek. Istota beznadziejnie romantyczna, z rozumem naładowanym emocjami. Gdy Jarosław Kaczyński postanowił nie karać Joanny Lichockiej, nie była to decyzja prezesa PiS. Tę decyzję podjął sympatyczny inteligent z Żoliborza, którym kierowały osobiste względy. Ten przykład to pół biedy, całą biedę widzimy, wtedy gdy politycy podejmują decyzję na podstawie swoich dogłębnych przekonań. Dobrze to obrazuje sytuacja legalizacji marihuany. W Polsce w nocy o północy łatwiej kupić narkotyki niż pieluchy dla dziecka. Klasa polityczna tkwi jednak w iluzji, że obecność tego miękkiego narkotyku to margines, że dopiero legalizacja otworzy szerokie bramy demoralizacji. I tak od sprawy do sprawy stajemy się niewolnikami cudzych uprzedzeń. Często jednak podzielamy obawy seniora. Wtedy staje się nam bliższy i zyskuje ludzką twarz. Dziwnie się ogląda telewizyjne dyskusje na temat związków partnerskich, wcześniej wymienionej legalizacji czy wpływu internetu na życie młodego człowieka. Mam wrażenie, że te i inne tematy nie budzą żadnych kontrowersji. Bo dlaczego niby dwóch dorosłych ludzi nie może zalegalizować swojego związku? Czemu dorosły człowiek nie może w swoim ogrodzie hodować krzaka marihuany? Jak rodzice mogą zrzucać swoje wychowawcze porażki, na internetowych twórców? Stworzyliśmy jednak konformistyczną bańkę, w której nie staramy się podjąć niepopularnych decyzji, korzystnych dla społeczeństwa. Wolimy otoczyć się murem mediów nadających na falach naszych poglądów. Staliśmy się konserwatorami własnych zacietrzewień i jeszcze ktoś nam wmówił, że bronimy tradycji. Zastanawiam się, czy kiedykolwiek poziom debaty publicznej wzrośnie? Liczę, chociaż na to, bo nie wierzę w żadne sensowne kompromisy.
