Dlaczego peryferie produkują więcej konfliktów symbolicznych

1. Teza główna: konflikt symboliczny zastępuje konflikt o archē

Tezą niniejszego rozdziału jest twierdzenie, że intensywność konfliktów symbolicznych w systemach peryferyjnych nie jest oznaką ich „chaosu politycznego”, lecz mechanizmem kompensacyjnym wynikającym z ich strukturalnej pozycji wobec archē.

Peryferie:

nie kontrolują warunków możliwości decyzji,

nie mają dostępu do redefinicji reguł systemu,

nie mogą wytwarzać archē.

W konsekwencji konflikt nie znika, lecz zostaje przeniesiony na poziom symboliczny.

2. Konflikt jako konieczność systemowa

Konflikt polityczny nie jest patologią systemu.

Jest:

niezbędny do reprodukcji sensu,

narzędziem artykulacji różnicy,

formą istnienia polityczności.

Każdy system musi:

generować napięcia,

rozładowywać je,

nadawać im formę.

Jeżeli konflikt nie może dotyczyć archē, musi dotyczyć reprezentacji archē.

3. Peryferie a brak decyzji pierwotnej

Systemy rdzeniowe:

mają historię decyzji założycielskich,

współtworzą reguły,

mogą je okresowo naruszać bez destabilizacji.

Systemy peryferyjne:

przyjmują gotowy porządek,

internalizują reguły,

nie posiadają momentu konstytutywnego w sensie Schmittowskim.

To powoduje chroniczny deficyt:

momentu, w którym „to od nas się zaczyna”.

Konflikt symboliczny próbuje ten brak wypełnić.

4. Symulakry jako substytuty władzy

Peryferie intensywnie operują:

konstytucją,

tożsamością,

historią,

suwerennością narracyjną.

Nie dlatego, że są „nacjonalistyczne”,

lecz dlatego, że symbole są jedynym polem względnej autonomii.

Konflikt dotyczy więc:

interpretacji konstytucji,

„prawdziwej” demokracji,

„właściwej” praworządności,

„prawdziwego” narodu.

To są substytuty konfliktu o archē.

5. Dlaczego rdzeń może sobie pozwolić na pragmatyzm

Systemy rdzeniowe:

rzadziej operują symbolami,

częściej stosują technikę,

konflikt rozgrywają na poziomie decyzji.

Ich symbole są:

stabilne,

rzadko kwestionowane,

„nudne”.

Nie muszą ich eskalować, bo realna władza nie jest zagrożona.

Peryferie nie mają tej możliwości.

6. Prawo jako pole walki symbolicznej

W peryferiach prawo (zwłaszcza konstytucyjne):

staje się polem walki o znaczenia,

zastępuje realną politykę,

absorbuje energię konfliktu.

Nie walczy się o zmianę reguł,

lecz o:

kto „naprawdę” broni konstytucji,

kto ją „łamie”,

kto ma moralne prawo interpretacji.

To konflikt o symbol władzy, nie o władzę.

7. Obywatel-symbol i polityka tożsamości

Peryferyjny podmiot:

rzadziej doświadcza skutków decyzji strukturalnych,

częściej doświadcza norm i ograniczeń.

Wobec tego:

identyfikacja zastępuje sprawczość,

przynależność zastępuje decyzję,

moralna wyższość zastępuje skuteczność.

Polityka tożsamości w peryferiach:

nie jest ideologicznym wyborem,

lecz adaptacją do braku dostępu do archē.

8. Eskalacja symboliczna jako stabilizacja systemu

Paradoksalnie konflikty symboliczne:

nie destabilizują systemu,

lecz go stabilizują.

Dlaczego?

Bo:

absorbują frustrację,

kanalizują antagonizm,

nie dotykają warunków możliwości.

System:

pozwala krzyczeć o symbolach,

bo wie, że archē pozostaje nietknięta.

9. Dlaczego peryferie „wyglądają na bardziej podzielone”

To złudzenie wynikające z widoczności.

Peryferie:

eksponują konflikt,

mówią głośno,

teatralizują spór.

Rdzeń:

decyduje ciszej,

technicznie,

poza polem symboli.

Widzialność konfliktu ≠ realna władza.

10. Teza końcowa

Peryferie produkują więcej konfliktów symbolicznych,

ponieważ nie mają dostępu do produkcji archē.

Konflikt zostaje więc przesunięty z poziomu warunków możliwości

na poziom ich reprezentacji: konstytucji, prawa, tożsamości.

Im słabsza pozycja decyzyjna, tym silniejsza symbolika.

Nie jest to wada kulturowa.

Jest to konsekwencja strukturalna.