Nie pytałam jak to z mężczyzną, ale kobieta to bardziej czuje niż wie. Od dawania siebie sobie nawzajem, do dania życia nowej istocie jest kolosalna różnica. Wszechogarniające światło i wszystkie uczucia naraz. Radość, smutek i uniesienie. Jakoś inaczej. Jakoś wspanialej. Jakoś chciałoby się zatrzymać dłużej. Potem każdy dzień jak poprzednie, ale inny. Rośnie w tobie nowe życie. Mały człowiek.
I choćby nie wiem który raz, zawsze podobnie. Oczekiwanie, radość, niepokój o tą istotę maleńką.
Cud poczęcia.
Cud narodzin, a potem normalne życie.
Dobrze jeśli w nim przewaga miłości niż nienawiści.
Ciepło domowego ogniska od rozstań, szarpania uczuć, nienawiści, niepewności...strachu.
To wszystko życie.
Codzienne.
Ambicje, udane wybory, mniej udane i te całkiem nieudane. Ludzie dookoła również ze swoimi uczuciami. Kochają, są obojętni, nienawidzą.Radość, smutek, zdrowie i choroba, Troska i obojętność. Czas w którym to wszystko się dzieje. Dla jednych długi, dla innych krótki do momentu przejścia do innego życia. Jeszcze jesteś tu, jednak jakby we śnie spotykasz znajomych którzy już dawno odeszli. Tańczysz z nimi choć tutaj twoje ciało przykute do łóżka obolałe, niemrawe jakieś...jeszcze o tym mówisz i jesteś zawieszony między tu, a tam. W końcu odrywasz się od zbolałego i leciutko biegniesz do wspaniałego światła którego nie dane było ci zobaczyć wcześniej. Jesteś wciągnięty we wszechogarniającą miłość...tu zostawiasz swoje przedłużenie w dzieciach, wnukach. Na tak długo jak długo będą o tobie pamiętali, wspominali...
To ten dzień - Dzień Wszystkich Świętych
Dzień w którym cmentarze zamieniają się w rozświetlone i ukwiecone ogrody na wzór tamtego ogrodu gdy Chrystus Zmartwychwstał.
O tym nie pamiętamy ale idziemy wspominać naszych zmarłych nierozerwalnie związanymi z naszym życiem tu i teraz. Spieszymy im podziękować, wspomnieć, być choć przez tą chwilę z nimi zapalając znicz, pomodlić się prosząc Najwyższego o to co tam najlepsze dla nich....i wyjść z cmentarza lepszym na jutro tutaj.
