Życie to Karuzela
Jadę, jadę jak na karuzeli,
I żeby to diabli wzięli.
Lubię to zawirowanie,
Nawet gdy jest trochę zwariowane.
Życie także kręci się,
Choć za szybko, ale nie tak źle.
Czasem mdli mnie to kręcenie.
Ale na nic je nie zamienię.
Zapraszam wszystkich na karuzelę,
Bo wtedy więcej się nas śmieje.
Dzieci, wnuki i przyjaciele,
Wsiadajcie to będzie weselej.
A gdy energii karuzelę pchać mi brakuje,
To nie poddaje się i dalej próbuję.
Wypchać się z niej też się nie daję,
Tylko pcham, pcham z coraz większym zapałem.
Żeby mnie tylko złe siły nie złapały,
I karuzeli kręcić nie dały.
Gdy życie jak karuzela się zniszczy,
To naoliwię je, bo piszczy
Nawet gdy olej z głowy przyjdzie mi brać,
Karuzelę ciągle będę pchać.
Bo karuzela to twoje życie,
Więc trzeba je pchać przyzwoicie.
Gdy zaraza dopaść ją chce,
Nie pozwól na to, o nie, o nie.
Nie pozwól by karuzelę twoją diabli wzięli,
I ciebie do piekła zaciągnęli.
A tych co z twej karuzeli już wylecieli,
Także nie pozwól, żeby diabli wzięli.
Kręć się karuzelo kręć i do nieba nas wkręć!
Z karuzeli często w dołki się wpada więc poniżej fraszkę „Dołek” napisałam w której radę co wtedy robić dałam.
PUSTKA, czyli „Dołek”
Pustka mnie dziś ogarnęła,
I do dołka zaciągnęła.
W dołku ciemno się zrobiło,
I nie było tam wcale miło.
Zamyśliłam się nad swoim życiem,
I nie poczułam się znakomicie.
Choć mam za co życiu dziękować,
To często ciężko przez nie wędrować.
A gdy już wszystko w dołku przemyślałam,
Do wspinaczki z niego się zabrałam.
Idę, idę w górę,
I natrafiłam na dziurę.
Dziura w kolejny dołek mnie zrzuciła,
I wszystko nade mną zawaliła.
Teraz jeszcze trudniej będzie wstać,
I pod górę się wydrapać.
Cóż mam jednak robić,
Żeby na szczęście w życiu zarobić.
Zabrałam się znów do wspinaczki,
I wypchałam swe ciężkie taczki.
Pustka ze mnie gdzieś wyleciała,
Ta co mi radość przedtem zabierała.
Choć pustkę i dołki czasami mamy,
To ważne, że je okiełznamy.
