Pustka domu /ojczyzna/

Czasem nie jest oazą spokoju. Czasem nie chce się w nim być, nie chce się do niego wracać. I nie chce się wracać w ogóle. Bo wracać się znaczy cofać się, chodzić do tyłu. Jak rak. A to jeszcze gorzej, niż pełzać.

Czasem dom nie jest domem. Jest tylko zabudową, w której się nie żyje, a przebywa. Człowiek za ścianą nie jest przyjacielem, a wrogiem. Listonosz nie jest zwiastunem dobrych nowin, a roznosicielem złego. Dach nad głową nie jest ratunkiem, a przekleństwem. Okno nie jest otwarciem na świat, a miejscem, z którego świat się tylko ukradkiem podejrzewa. Wreszcie domownik nie jest wolny, jest więźniem. 

Taki dom w końcu stoi pusty. Mówi się wtedy pustostan.

Bywa że i człowiek stoi pustostanem.