szpak80 szpak80
169
BLOG

Sowieckie "misje Czerwonego Krzyża"

szpak80 szpak80 Kultura Obserwuj notkę 1



Pisałem już o misji bolszewickiego Czerwonego Krzyża na Węgrzech (1918, Bela Kuhn, przerzucony jako dr Sebestyen), w Polsce (1918, Wesołowskij i kamanda) i o przerzuceniu z Rosji Sowieckiej misji bolszewickiej Czerwonego Krzyża, udającej wyjeżdżającą z Sowietów misję Duńskiego Czerwonego Krzyża (1919).

Teraz pora na Bułgarię, Francję, Czechosłowację w 1923 r.

Bułgaria.

"Taki stosunek Stambolijskiego do komunistów pozwolił im zapuścić głęboko korzenie propagandy i agitacji. Ułatwieniem w tej robocie była obecność w Bułgarji rosyjskiej misji Czerwonego Krzyża, która faktycznie więcej się zajmowała pośredniczeniem w dostarczeniu komunistom miejscowym środków pieniężnych, broni i amunicji, niż opieką nad emigrantami rosyjskimi.
Kiedy p. Cankow objął rząd komuniści czując, że stracili wpływy jakie mieli przy Stambolijskim, rozpoczęli potajemną akcję w celu obalenia obecnego rządu. W sierpniu 1923 rząd wpadł na pierwsze ślady tych przygotowań i znalazł się w posiadaniu dokumentów o bardzo ścisłym współdziałaniu rosyjskiej misji Czerwonego Krzyża z przewrotowcami bułgarskimi. Pierwszym więc krokiem rządu p. Cankowa było wydalenie z Bułgarji misji sowieckiej.

[Czekiści z "czerwonego krzyża" starali się m.in. o ściągnięcie do Sowietów żołnierzy gen. Wrangla (w międzyczasie żołnierze Wrangla zlikwidowali jednego z czekistów z misji). Bugłarzy zabiegali od lat i bez powodzenia o powrót kilku tysięcy bułgarskich jeńców z bolszewickiej Rosji. Kiedy Bułgarzy zdobyli dowody wywrotowej działalności i dali im alternatywę wyjazd albo aresztowanie, sowiecka misja ogłosiła swój wyjazd w roli ofiary prześladowań, zabrali ze sobą 900 osób. Niedługo po wyjeździe misji dojdzie w Bułgarii do nieudanej próby komunistycznego przewrotu zaraz po: "Wkrótce potem przybył potajemnie do Sofji sekretarz generalny 3-ciej międzynarodówki, komunista bułgarski Kołarow". Wasyl Kolarov ewakuuje się później do ZSRS, gdzie spędzi 20 lat, wróci do Bułgarii w 1945, będzie prezydentem, wicepremierem i ministrem spraw zagranicznych a na koniec premierem, zastępując Dytmitrowa]

Więcej o tej misji i członkach bolszewickiego "Czerwonego Krzyża" w Bułgarii - niżej.


Francja.
Rosyjska misja czerwonego krzyża wydalona z Francji. Paryż. Misja rosyjskiego czerwonego krzyża przybyła tutaj, została na żądanie władz francuskich wysiedlona.


Czechosłowacja.
Alisa Massaryk, przewodnicząca czecho-słowackiego Czerwonego Krzyża wysłała radjo do Cziczerina z powodu rosyjskiej misji Czerwonego Krzyża, która po przyjeździe do Czecho-Słowacji zaniedbuje swoją działalność dla zajęć pobocznych. P-na A. Massaryk zaznaczając, że czeski Czerwony Krzyż nie zna podobnych metod i ich nie pochwala, wymaga natomiast reorganizacji rosyjskiej misji.



Powrót do Bułgarii.

"Wydalenie misji sowieckiej. Oficjalne radjo z Sofji donosi, iż przedstawiciel rosyjskiej misji Czerwonego Krzyża w Bułgarji, Koreckij wraz z personelem misji udał się do Warny, skąd odpłynie na parowcu rosyjskim do Odessy. Wraz z nim odpływa do Rosji 900 uchodźców".


Opis fragmentu książki "Imperium GRU" (to tylko wojskówka czekistów):

"Jednak największy sukces w swojej pracy w Bułgarii odniósł Borys Nikołajewicz Iwanow, pracujący pod pseudonimem Borys Krasnosławski, który przybył do Bułgarii jako zastępca szefa sowieckiego Czerwonego Krzyża. Oprócz Iwanowa, w misji Czerwonego Krzyża uczestniczyli jeszcze dwaj oficerowie wywiadu - Czekiści Fiodor Karin (A. Koretsky) i Herman Klesmet (R. Ozol)

Rezydentura Borysa Iwanowa była zaangażowana głównie w rozkład armii generała Wrangla.

W 1922 roku w Bułgarii utworzono organizację repatriacyjną Związek Powrotu do Ojczyzny (Sovnarod). Wkrótce organizacja ta zaczęła wydawać własny organ - "Za Rodinu”. Borys Iwanow i jego towarzysze, wśród których był wysłany z Berlina w celu koordynowania wszystkich prac Siemion Firin ["Semyon Firin" to starszy major Czeka-GPU-NKWD Pupko, przyszły szef Belbaltlaga i zastępca szefa GUŁAGU - Bermana], aktywnie wykorzystywali Sovnarod do prowadzenia prosowieckiej agitacji. Udało im się przyciągnąć do organizacji generałów Gravitskyego, Sekreteva, Klochkova, Zelenina i dużą grupę oficerów. Nieco później gazety "Sovnaroda” i Zjednoczonego Związku połączyły się w jeden organ "Nowa Rosja”, a Semyon Firin dołączył do jego redakcji pod swoim prawdziwym nazwiskiem. Iwanowowi bardzo pomagał w jego pracy w Bułgarii chorąży Siergiej Chaikin, który miał świetne kontakty w Bułgarii, także został członkiem misji Czerwonego Krzyża. W rezultacie rezydenturze Iwanowa udało się zapobiec kilku próbom żołnierzy Wrangla przedostania się na terytorium ZSRR. Tak więc latem 1922 r. okazało się, że przybył specjalnie z Berlina generał V.L. Pokrovsky, który został usunięty przez Denikina ze stanowiska dowódcy armii kaukaskiej, przygotowujący desant na Kubań. Pokrovsky nawiązał kontakt z antyradziecką organizacją gen. Smerdowa w Warnie i zdołał przygotować do przeniesienia ponad 60 oficerów kozackich. Szybko ujawniając plany konspiratorów i wykorzystując swój wpływ na bułgarskie władze, funkcjonariusze sowieckiego wywiadu zapobiegli lądowaniu. Ponadto konspiratorzy zostali aresztowani, a generał Pokrovsky został zabity 9 listopada podczas próby zbrojnego oporu". (...)
"Zabójstwo generała prowadził wspomniany wcześniej "także pracownik Czerwonego Krzyża", Chaikin.
Co stało się z "pojednanymi” białymi generałami - Gravitskim, Sekretevem, Zeleninem i innymi. "Pracownicy Czerwonego Krzyża” potrafili ich namówić nie tylko do wstąpienia do organizacji prosowieckiej i pisania apeli, ale także namawiali ich do powrotu do ZSRR. To był ich fatalny błąd.
Generał porucznik Yuri Konstantinovich Gravitsky w ZSRR pracował jako inspektor straży pożarnej w Wojskowej Administracji Bezpieczeństwa Najwyższej Rady Gospodarki Narodowej. W 1930 r. został aresztowany w ramach operacji Wiosna, a w 1931 r. rozstrzelany.
Generał dywizji Aleksandr Stepanovich Sekretev po powrocie do ZSRR pełnił funkcję instruktora w Wyższej Szkole Granicznej OGPU oraz jako instruktor jazdy konnej w nowoczerkaskiej szkole podchorążych. W 1930 r. został aresztowany w ramach operacji Wiosna, a w 1931 r. rozstrzelany.

Generał dywizji Jewgienij Iljicz Zelenin, pracował jako prawnik w Centrum Naftowym w ZSRR. W 1931 roku został rozstrzelany.

Prawie wszyscy pracownicy radzieckiego Czerwonego Krzyża wymienieni we fragmencie w przyszłości zajmowali bardzo wysokie stanowiska w sowieckim wywiadzie".

Najmniej informacji, spośód trzech wymienionych z nazwiska czekistów nielegałów czerwonokrzyskich, jest o Łotyszu Giermanie Klesmecie ("Robert Ozol"), zapewne dlatego, że był zabójcą, bezpośrednim wykonawcą.


A to szef misji - "Alexander Koretsky" vel Fiodor Jakowlewicz Karin, także jako "Alexander Karin”, "Jack”, a właściwie Todres Jankielewicz Krutianski, ur. 1896 w Besarabii zm. 1937.

image

Pracownik wywiadu sowieckiego, w tym tzw. nielegał, komisarz korpusu (generał NKWD), urodził się w rodzinie żydowskiej, syn Jankiela Mejerowicza i Karoliny Matusovny Krutjańskich, przed wojną pracownik kancelarii adwokackiej, członek partii leninowskiej, w czasie I wojny światowej przeniesiony do karnej kompanii za propagandę komunistyczną w wojsku, dezerter- uciekł do Rumunii; w 1915 aresztowany i skazany za działalność wywrotową w Rumunii, po amnestii od marca 1917 w Rosji, ponownie w wojsku - członek komitetu rady pułkowej, od 1918 działalność wywrotowa i agitacja bolszewicka w Besarabii; w armii bolszewickiej (1 Besarabska Brygada Czerwonej Gwardii), członek partii bolszewickiej od 1919. W 1919 r. Członek Nadzwyczajnej Komisji Ukrainy ds. Zamówień, sekretarz techniczny Biura Besarabii przy Komitecie Centralnym Komunistycznej Partii Ukrainy. W tym samym roku został komisarzem politycznym Wszechukraińskiego Wydziału Śledczego, członkiem kolegium Wszechukraińskiej Komisji Nadzwyczajnej (WCzeKa), członkiem oddziału specjalnego w 12. Armii. Decyzją kierownictwa Czeka zmienił imię i nazwisko na Fiodor Jakowlewicz Karin. W sierpniu tego samego roku został przeniesiony do pracy w Moskwie, w oddziale operacyjnym Oddziału Specjalnego Czeka, gdzie pracował pod kierownictwem Artura Artuzowa. Wraz z powstaniem w 1922 roku GPU został pracownikiem Departamentu Spraw Zagranicznych (INO, wywiad zagraniczny). 1922-1924 - jako "Alexander Koreckij" w Rumunii, Austrii, Bułgarii. W latach 1924-1927 w Chinach, najpierw jako zastępca, a następnie jako rezydent rezydentury OGPU w Harbinie (jako pracownik konsulatu generalnego). Za udałą pracę rezydenta otrzymał odznakę "Honorowy Czekista”. W latach 1927-1928 w USA (pseudonim Jack). W latach 1928-1931 nielegał OGPU w Niemczech. W latach 1931-1933 nielegał OGPU we Francji. Za udałą pracę we Francji otrzymał drugą odznakę "Honorowy Czekista”.

W 1933 r. skierowany do Moskwy - został szefem I wydziału INO OGPU, zajmującego się wywiadem w Stanach Zjednoczonych i Europie. Otrzymał stopień starszego specjalisty ds. Bezpieczeństwa państwa. Po powołaniu na szefa INO Artura Artuzowa w maju 1934 r. i jednocześnie na zastępcę szefa Wywiadu Komendy Głównej Armii Czerwonej, zabrał on ze sobą kilku pracowników INO OGPU, w tym Fiodora Karina. Następnie od 20 stycznia 1935 r. mianowany szefem 2. (wschodniego) oddziału Dyrekcji Wywiadu Armii Czerwonej. Wraz z Artuzowem i byłym szefem Wywiadu Yanem Berzinem otrzymał tytuł komisarza korpusu. Tam Karin pracowała bezpośrednio z grupą rozpoznawczą Ramsay Richarda Sorge'a. W styczniu 1937 skierowany do dyspozycji NKWD, w maju aresztowany i stracony. Jego brat "Mark" Jakowlewicz Krutjański-Efimov też był czekistą - operator i nielegalny oficer wywiadu, funkcjonariusz 3. oddziału GUGB NKWD ZSRR. Zmarły nispełna tydzień temu bratanek - Igor Markovich Efimov - "rosyjski i amerykański pisarz, filozof, publicysta i wydawca"; od 1965 Członek Związku Pisarzy Sowieckich, autor książek oczywiście dla dzieci, od 1978 r. w USA, oczywiście autor i wydawca. "Dopiero po opuszczeniu ZSRR przez Jefimowa w 1978 r. Okazało się, że należą do niego dzieła filozoficzne "Metafizyka praktyczna” i "Metapolityka”, rozpowszechniane w samizdacie i wydawane na Zachodzie pod pseudonimem Andrei Moskovit.
:-)
Na emigracji pracował najpierw w wydawnictwie "Ardis ”, a następnie założył wydawnictwo "Hermitage” (1981), które publikowało wiersze, powieści, wspomnienia, eseje, które nie miały szansy ukazać się w sowieckiej Rosji. Publikuje również nowe powieści Efimova - As One Flesh (1980), Archives of the Last Judgement (1982), The Seventh Wife (1990), studium historyczne zabójstwa prezydenta Kennedy'ego (1987), zbiory artykułów. Po 1991 roku prawie wszystkie książki Efimova zostały przedrukowane w Rosji".

I zastępca misji bolszewickiego "Czerwonego Krzyża" w Bułgarii:

Intendent dywizji Boris Nikolaevich Ivanov (1887-1938), jako nielegał pracujący pod nazwiskami Goloshchekin, Krasnoslavsky, Shaposhnikov. Odznaczony Orderem Czerwonego Sztandaru i Odznaką Honorowego Czekisty.
Przed wojną za działalność wywrotową zesłany na Syberię, później we Francji, gdzie się ożenił i miał syna Siergieja, później członek zarządu towarzystwa kredytowego (Kubań). W czasie wojny oficer w pułkach strzelców syberyjskich na froncie zachodnim. Aktywny uczestnik rewolucji lutowej i październikowej. Przewodniczący Rady 15.Dywizji Strzelców Syberyjskich na Froncie Zachodnim, Przewodniczący Biura Sztabu Generalnego Czerwonej Gwardii. Członek Rady Delegatów Żołnierzy i Robotników w Smoleńsku, komendant wojskowy Smoleńska i dowódca wojskowy rejonu smoleńskiego, asystent dowódcy wojsk Mińskiego Okręgu Wojskowego (grudzień 1917 - marzec 1918), Frontu Samarsko-Orenburskiego oraz Nadzwyczajny Komisarz Kolejowy (kwiecień - wrzesień 1918), dowódca wojsk Zakaspijskiego - Askhabadu, Krasnowodsk - front (październik 1918 - sierpień 1919), szef Sztabu Generalnego wojsk Turkestańskiej Republiki Sowieckiej (maj - czerwiec 1919).
Attaché wojskowy w ambasadzie RFSRR w Bucharze, następnie w Afganistanie (sierpień - grudzień 1919).
Po Bułgarii pracował m.in. we Francji, Chinach i USA. Następnie - w Państwowej Komisji Planowania, wydziale mobilizacyjnym Naczelnej Rady Gospodarki Narodowej. W 1935 roku otrzymał Order Czerwonego Sztandaru za udział w stłumieniu Kronsztadu w 1921 roku. Potem Gułag - prowadził obozy w Kałudze i na Dalekim Wschodzie.

A przed Bułgarią i nie tylko przed:
Słuchacz Akademii Wojskowej Armii Czerwonej (1920-1921). W czasie studiów w Akademii został oddelegowany: prelegent o Wsiewobucze i budowie milicji na I Kongresie Narodów Wschodu Komitetu Rewolucyjnego w Dagestanie (sierpień - wrzesień 1920), na stanowisku szefa sztabu Marynarki Wojennej (październik 1920 - styczeń 1921), brał udział w likwidacji buntu w Kronsztadzie (marzec 1921 r.) Wykonywał zadania z dowódcą grupy południowej, na czele sztabu polowego grupy Kronsztad. Z dodatkowego kursu Akademii wyjechał na "tajną podróż służbową” z prawem do ukończenia studiów w ciągu roku.
Do dyspozycji dowództwa RU Armii Czerwonej (1921-1924). Podczas nielegalnej pracy we Francji  (1921-1922), zamieszkały w Bułgarii pod nazwiskiem Krasnosławski - pracownik misji sowieckiego Czerwonego Krzyża (1922-1923), pracował w Bułgarii w kontakcie z nielegałem H. Boevem i partyjną grupą łącznikową Bułgarskiej Partii Komunistycznej w Warnie, którą kierował G. Chochev. Następnie pracował w Wiedniu w Austrii, działając na Bałkanach, zamieszkał we Włoszech. W 1923 r. został wpisany na listę personelu dowodzenia posługującego się językiem niemieckim, gdzie jest napisane o nim: "Członek RCP, sprawdzony w pracy. Chwalony i polecany przez szefa wywiadu wojskowego Berzina. Teraz za granicą, ale w każdej chwili może zostać skierowany do pracy bojowej”.
Pracownik INO OGPU (1924-1927) odbywał podróże służbowe do Francji, Włoch, Chin, USA. Pozytywnie oceniany przez szefa INO M.A. Trilissera.
Do dyspozycji dowództwa RU Armii Sowieckiej (1927-1928). Po ukończeniu kursów był pracownikiem Wydziału Naukowo-Statutowego Komendy Głównej Armii Sowieckiej, Administratorem Państwowego Komitetu Planowania ZSRS, Szefem Biura Zadań Specjalnych Sektora (Dyrekcji) Mobilizacyjno-Planowania Naczelnej Rady Gospodarczej ZSRS - Naczelnej Dyrekcji Wojskowo-Mobilizacyjnej NKTP ZSRS, Sekretarzem Wykonawczym Komisji Wschodniej STO 1928. W 1933 r. Odwiedził Niemcy z misją wywiadowczą.
Naczelnik Wydziału Normalizacyjnego NKO ZSRS (1934-1936), kierownik budowy autostrady Moskwa-Mińsk, obozu NKWD Kaługa, naczelnik wydziału konstrukcyjnego NKWD na Dalekim Wschodzie, w rezerwie obrony powietrznej NKWD (1936-1937).

szpak80
O mnie szpak80

Nowości od blogera

Komentarze

Inne tematy w dziale Kultura