Dziadek tytułowego Ignacego Jeziorkowskiego, też Ignacy Jeziorkowski, pełnił pod zaborem rosyjskim funkcję Zastępcy Obrońcy Prokuratorji oraz Referenta Prawnego Okręgu Naukowego (zm. 1867) i został odnotowany jako ten, który miał odwagę uwięzić, za zabójstwo chłopa, Franciszka Lejchte (Leüchte, Leuchte, Leichte, Lajchte), żandarma, oficera armii carskiej - po powstaniu listopadowym główny śledczy Komisji Śledczej, poszukującej spiskowców w armii rosyjskiej, przedstawiany był Lejchte także jako "naczelnik Cytadeli".
Leüchte (zm. 1863 r.) tak był opisywany swego czasu (miejscami niczym charakterystyka agenta, albo biografia Michnika): "Gdy widział przed sobą płochliwego więźnia, straszył go szubienicą i knutem mu przed nosem przeciągał, albo też machał nim ponad głową. Przed czułym płakał, przed usposobionym poetycko wiersze deklamował. Silny charakter starał się upokorzyć, cnotliwy do upadku przyprowadzić. Ambitnemu bębenka próżności podbijał a na powątpiewającego i zrażonego wpadał z wściekłością furji. Człowiek ten zawsze brudny, często zasmarkany a kilkakrotnie gdy niedomagał, bez żadnego wstydu wobec więźniów obcierający materję z wenerycznej rany, mienił się według okoliczności i charakteru badanego. Okazywał się na przemiany: katolikiem, libertynem, arystokratą, demokratą, Polakiem, moskalem, ekonomikiem, komunistą, poważnym, lekkim jak wypadło, byle tylko więźnia doprowadzić do zdrady".
***
Ignacy Jeziorkowski (1898-1921)
Ignacy Jeziorkowski podporucznik Oddziału II Naczelnego Dowództwa Wojska Polskiego, zmarł w Warszawie w wieku lat 22.
Były wychowanek szkoły realnej im. Staszica w Warszawie, maturzysta szkoły polskiej w Piotrogrodzie, był ukochanym drużynowym tamtejszego Związku Harcerzy Polskich.
Po ukończeniu szkoły przebywał czas pewien na Kaukazie, gdzie w roku 1917 wyrzucony z pociągu w biegu przez bolszewików, straszliwie potłuczony kilka miesięcy walczył między życiem i śmiercią.
11.1918 r. (Kisłowodzk - północny Kaukaz)
Po powrocie do zdrowia, wobec ciągłych jeszcze zatargów z bolszewikami wstąpił do szeregów oddziału ochotniczego jen. Szkury.
Po kilkomiesięcznej walce partyzanckiej, dowiedziawszy się, że 4-ta dywizja jen. Żeligowskiego znajduje się w Odessie, przedostaje się tam, gdzie, ranny kilkakrotnie, bohatersko walczy, jako kapral saperów.
W roku 1919 wiosną wraca do kraju i natychmiast zostaje odkomenderowany do II-go Oddziału Naczelnego Dowództwa. W maju tegoż roku wysłany jako komendant lotnego oddziału na tyły zdobywanego Mińska spełnia tę nad wyraz ciężką i niebezpieczną służbę z niezwykłem bohaterstwem, za co awansuje na podporucznika i zostaje przedstawiony do krzyża Virtuti Militari. W październiku podejmuje podobną wyprawę po raz wtóry, lecz, aresztowany przez Żmudzinów, spędza kilka miesięcy w więzieniu w Kownie, gdzie przechodzi tyfus plamisty.
Po powrocie do Warszawy powołany na front pracuje w sztabie 8 dywizji piechoty. Trudy wojenne łamią nadwątlone zdrowie, odnowione rany każą opuścić stanowisko.
Przywieziony do Warszawy, umiera po pięciomiesięcznych cierpieniach i trzykrotnej operacji.
1922 rok - "cegiełka wawelska" na odbudowę Wawelu.
"Na murze biegnącym wzdłuż drogi na Wawel od ulicy Podzamcze do Bramy Herbowej widnieją wprawione w ceglany wątek szare, nieraz bardzo już przyczerniałe kamienne "cegiełki".
2290. Pamięci Ignacego Jeziorkowskiego p[od]por[ucznika] W[ojsk] P[olskich] - Rodzice, Siostry, Szwagrowie.
