Pszoniak w Newsweeku
https://wpolityce.pl/gwiazdy/361498-pszoniak-rozczarowany-polakami-chamy-i-prostaki-nadaja-ton-jakby-mogli-toby-wieszali-dzien-w-dzien-budze-sie-z-poczuciem-smutku
Pszoniak jako magister elegantiarum, naprawdę zabawne.
W rozmowie z Mellerem juniorem z Playboya (2009):
"Czy podobne przygody zdarzały się na planie bułgarskiego serialu kryminalnego?
- Absolutnie nie. To była „wspaniała robota”. Reżyserował słynny Włada Ikonomow, który był synem jednego z członków komitetu centralnego w Bułgarii. Włada studiował w „Filmówce” w Łodzi i za żadne skarby nie chciał po studiach wracać do domu. Tatuś musiał go ściągnąć na siłę. Włada wymyślił więc sobie serial, do którego postanowił zatrudnić kilku polskich aktorów, a zdjęcia zaplanował tak, żeby pobawić się w Casablance, Paryżu, Madrycie i kilku innych wspaniałych miejscach. Ja zagrałem u niego francuskiego komisarza policji w cywilu. Miałem trzy tygodnie zdjęć w Paryżu. Było pięknie. Od Ikonomowa dostawałem takie instrukcje: „Powiesz tylko bonjour, potem jeszcze z dwa słowa po francusku, następnie my cię ściszymy i wejdzie Bułgar z offu.”
- Mówił pan wtedy trochę po francusku?
- Nie bardzo".
Pszoniak, peerelowiec prezentujący się dzisiaj jako magister elegantiarum, w filmie swojego kolegi Ikonomowa, syna członka KC bułgarskiej partii komunistycznej zagrał w 1965 r. francuskiego inspektora (z załączonych ilustracji widać, że Francuz to "cham i prostak"), który pomaga bułgarskiej esbecji (widać na ilustracjach, że esbek to pełna kultura). Musiał się Pszoniak z Ikonomowem zaprzyjaźnić w PRL, bo zagrał główną rolę w pierwszym odcinku filmu syna komunistycznego aparatczyka. Bułgarscy esbecy z pomocą Pszoniaka rozbijają siatkę przemytników klejnotów zrabowanych w czasie II wojny światowej przez "nazistów".
1965 — serial "Происшествие на тупиковой улице" (Tajemnica ślepej uliczki?)
Film (scenariusz) na podstawie powieści kryminalnej -„Произшествие на тихата улица“ (1960), autor: Pavel Vezhinov (właśc. Nikola Delchev Gugov), członek Bułgarskiej Partii Komunistycznej od 1944 r., redaktor i propagandysta komunistyczny, "poseł" komunistyczny, w 1950 wyróżniony nagrodą Dymitrowa (tego od Kominternu), 1954 -1972 w Bułgarskiej kinematografii - scenarzysta, a później zastępca dyrektora generalnego, członek prezydium Związku Pisarzy Bułgarskich.
reżyseria - Ludmil Kirkov (reżyseria filmowa w Moskwie ,1959) i Wład Ikonomow - absolwent łódzkiej szkoły filmowej, odznaczany przez Wietnamską Republikę Ludową (1968) i PRL (1986,1998).
Wład Ikonomow, syn członka KC w Bułgarii, urobek propagandowy w PRL:
Współpraca przy filmie Tadeusza Konwickiego - "Zaduszki" (1961)
"Michał i Wala spędzają weekend w małym, prowincjonalnym miasteczku. Pragną przeżyć miłosną przygodę, ale wszelkie próby fizycznego zbliżenia kończą się fiaskiem. Oboje są pogrążeni we wspomnieniach okupacyjnej przeszłości. Michał nie może zapomnieć pięknej dziewczyny, którą poznał w partyzantce. Tragiczna śmierć porucznik „Listek” była dla niego wstrząsem. Później wspomina sanitariuszkę Katarzynę, która odtrąciła jego uczucia. Wala wciąż pamięta młodego chłopca z NSZ - uratował jej życie.Po wojnie nakłoniła go do ujawnienia się milicji. Partyzanci z NSZ zabili go w odwecie za ten czyn. Rozczarowani swoistą wzajemną duchową impotencją Wala i Michał decydują się na rozstanie.Nie potrafią jednak od siebie odejść. Wciąż pozostaje tajemnicą, co właściwie łączy dwójkę nieudanych kochanków.Akcja rozgrywa się w dwóch planach: okupacyjnym i współczesnym. Typowy dla polskiego kina obraz wojennej rzeczywistości zderzony z niezwykle odważnie przedstawioną sferą intymnych przeżyć bohaterów".
Daleka jest droga (1963) - film Bohdana Poręby, Wład Ikonomow, syn członka KC w BRL - I asystent reżysera, II reżyser:
"Rok 1945. Żołnierze I Dywizji Pancernej generała Maczka marzą o zbrojnym powrocie do domu, alianci jednak zabierają czołgi. Środowisko oficerskie nie ma przed sobą skonkretyzowanego celu, prowadzą nie kończące się dyskusje o kształcie nowej Polski. Porucznik Włodarczyk waha się między wyjazdem do Szkocji (do czego namawia go zakochana w nim Angielka Sheila) a powrotem do kraju. Nielubiany zupak, przedwojenny chorąży Zientara, który wymuszał opłaty za przepustki i uważał wojennych oficerów za gorszych od siebie - przekazuje mu przed śmiercią całe swe oszczędności. Włodarczyk ma za nie zbudować szkołę w rodzinnej wiosce. Oskarżony przez kolegów o kradzież mitycznych "skarbów Zientary", zostaje wydalony z dywizji jako niegodny noszenia munduru. Zrywa z Sheilą i wraca do Polski, by w Grywałdowej zacząć nowe życie".
Pięć kobiet na tle morza (1988) - koprodukcja PRL-BRL, scenariusz i reżyseria syn członka KC w BRL Wład Ikonomow:
"Druga wojna światowa toczy się już dwa lata. Na bułgarskim wybrzeżu Morza Czarnego, w małym miasteczku, usiłuje przetrwać ciężkie czasy pięć Polek internowanych w jednym domu. Każda z nich pochodzi z innego środowiska, inaczej przeżywa realia wspólnego życia. Najstarsza, hrabina Aleksandra, wspomina dostatnią barwną przeszłość; po wyczerpaniu zasobów finansowych popełnia samobójstwo. Alicji, pielęgniarce, wróg wymordował całą rodzinę, dlatego nie oddaje krwi rannemu Niemcowi. Najmłodsza z kobiet, Katarzyna, zajmuje się gospodarstwem. Jej właściwe życie toczy się w świecie wyobraźni i malarstwa. Ewa, czekając na list z Brazylii, żyje pragnieniem wyjazdu.Opiekuje się żydowską dziewczynką uratowaną z getta. Grażyna prowadzi najbardziej normalne życie. Nawiązuje romans z bułgarskim oficerem oraz znajomość z kapitanem niemieckiego okrętu podwodnego. Bułgarscy antyfaszyści planują zniszczenie lodzi. Grażyna usiłuje przedostać się do Turcji, zatrzymuje ją bułgarska policja. Mieszkankom domu grozi aresztowanie. Katarzyna podpala budynek, kobiety uciekają."
#kacap
