To jest napisane przez Ilan Pappe ; przetłumaczyłam za pomocą google translate
Mistrz Osadników
Peres zniknął na chwilę ze sceny politycznej, kiedy jego mistrz Ben-Gurion, założycielski premier Izraela, został odsunięty na bok w 1963 roku przez nowe pokolenie przywódców.
Wrócił po wojnie 1967 r., A pierwszą teką był minister odpowiedzialny za terytoria okupowane. W tej roli legitymizował, dość często z mocą wsteczną, akcję osadniczą na Zachodnim Brzegu iw Strefie Gazy.
Jak wielu z nas dziś zdaje sobie sprawę, do czasu dojścia do władzy w 1977 r. Popierającej ugody partii Likud, infrastruktura osadnictwa żydowskiego, w szczególności na Zachodnim Brzegu, już sprawiła, że rozwiązanie dwupaństwowe stało się niemożliwą wizją.
W 1974 roku kariera polityczna Peresa stała się ściśle związana z karierą jego przeciwnika Icchaka Rabina. Dwaj politycy, którzy nie mogli się znieść, musieli pracować razem, aby przetrwać politycznie.
Jednakże, jeśli chodzi o strategię Izraela wobec Palestyńczyków, podzielali oni perspektywę syjonistyczno-kolonialną, pożądając jak największej części ziemi Palestyny z jak najmniejszą liczbą Palestyńczyków.
Dobrze współpracowali, by brutalnie stłumić palestyńskie powstanie, które rozpoczęło się w 1987 roku.
Pierwszą rolą Peresa w tym trudnym partnerstwie było stanowisko ministra obrony w rządzie Rabina w 1974 roku. Pierwszym prawdziwym kryzysem, z jakim musiał się zmierzyć Peres, była poważna ekspansja mesjanistycznego ruchu osadniczego Gush Emunim w ramach kolonizacji w mieście Nablus na Zachodnim Brzegu i wokół niego.
Rabin sprzeciwił się nowym osadom, ale Peres stał z osadnikami, a te kolonie, które teraz duszą Nablus, są tam dzięki jego wysiłkom.
W 1976 roku Peres kierował polityką rządu na terytoriach okupowanych, przekonany, że można zawrzeć układ z Jordanią, na mocy którego Zachodni Brzeg będzie podlegał jurysdykcji Jordanii, ale pod skutecznymi rządami Izraela.
Zainicjował wybory samorządowe na Zachodnim Brzegu, ale ku jego wielkiemu zdziwieniu i rozczarowaniu wybrano kandydatów utożsamianych z Organizacją Wyzwolenia Palestyny, a nie tych lojalnych wobec monarchii Haszymidzkiej w Jordanii.
Ale Peres pozostał wierny temu, co nazwał „opcją jordańską” jako przywódca opozycji po 1977 r. I po powrocie do władzy w koalicji z Likudem w latach 1984-1988. Kontynuował negocjacje w oparciu o tę koncepcję, aż do decyzji króla Husajna o zrzeczeniu się wszelkich powiązań politycznych między Jordanią a Zachodnim Brzegiem w 1988 roku.
