Porażka Platformy Obywatelskiej w głosowaniu nad związkami partnerskimi, a następnie mało honorowe głosowanie PO za utrzymaniem Wandy Nowickiej na fotelu wicemarszałka są medialnie o wiele mocniejszymi przekazami niż sukces rządu w walce o unijne dotacje. Pieniądze, nawet jeśli duże i mogące realnie pomóc polskim obywatelom, nie są w stanie przesłonić twarzy Anny Grodzkiej i Janusza Palikota zdruzgotanego porażką w obu tych głosowaniach.
Realnie największym przegranym w obu tych sprawach jest Platforma Obywatelska, od której odpływa w mniejszym stopniu elektorat lewicowy (bo niby gdzie ma odpływać), zaś w większym stopniu wyborcy konserwatywni. Partia Tuska niepotrzebnie dała się "wkręcić" w jałowy spór o związki partnerskie. Zdecydowanie straciła na tym najbardziej.
Jest jeszcze jedna ważna warstwa tej historii. Choć publicyści i ludzie z ulicy przez cały czas powtarzają, że interesują ich "konkrety", "sprawy naprawdę ważne", "problemy, które dotyczą nas wszystkich", to w zderzeniu z rzeczywistością wszyscy dajemy się ponieść pustym emocjom jałowej debaty na temat, który dotyczy jedynie małej części społeczeństwa. Sprawy naprawdę ważne nie mają szansy się przebić. Tym razem tą sprawą były negocjacje w Brukseli, więc ofiarą medialnej rzeczywistości padła Platforma.
I jeszcze jedna smutna konstatacja. Niedawne wydarzenia pokazują, w jak instrumentalny i okrutny jest patriarchalny świat polskiej polityki. Każda partia polityczna ma, obok swojego Błazna, swoją samodzielnie wyhodowaną Babę, czyli mówiąc ładniej niż się powinno, kobietę, która w odpowiednim momencie jest wystawiana na pierwszą linię frontu w celu realizacji określonych, krótkoterminowych celów. "Baba" jest oczywiście słaba, nieporadna, nieracjonalna, ma wzbudzać współczucie albo pogardę dla jej głupoty. "Babami" polskiej polityki są Joanna Mucha, Krystyna Pawłowicz, Joanna Senyszyn, Wanda Nowicka i - z pewnymi zastrzeżeniami - pani Anna Grodzka.
Komentarze