Według badań Ipsosu, prawie jedna piąta spośród tych, którzy w 2011 roku głosowali na Palikota, w wyborach do europarlamentu poparła Kongres Nowej Prawicy. Potwierdza się więc to, że rośnie w Polsce grono antyestabliszmentowców, dla których to sama radykalna zmiana jest wartością, w mniejszym zaś stopniu - jej kierunek.
Grupę tę zasilają Korwiniści, Palikotowcy, część zwolenników PiS-u, ale również np. Ruch Narodowy.
Gros zwolenników tego ostatniego stanowią ludzie o poglądach rewolucyjnych. Młodzi uczniowie, studenci, kibice, mężczyźni i kobiety, lekko antysemiccy i ksenofobiczni, którym jednocześnie dosyć daleko jest do regularnie uczęszczającego do kościoła elektoratu PiS-u, a przede wszystkim dla których PiS jest partią establiszmentową.
Poza nimi jest ogromna liczba ludzi (zwłaszcza młodych), dla których cała klasa polityczna jest nie do zaakceptowania, co nie znaczy - jak chcą niektórzy politycy i publicyści - że ludzie ci nie posiadają poglądów społecznych i świadomości politycznej. Posiadają, i to nawet większą, niż gros zwolenników PO i PiS.
Dla całej tej grupy, liczącej w tej chwili, według mnie, około 10-15% społeczeństwa, wartością samą w sobie jest pozostawanie "poza obiegiem" oficjalnych mediów, świadome łamanie bezsensownych przepisów (jazda bez pasów, picie piwa w parku, palenie trawy itp..).
Swoją drogą, nikt jak do tej pory nie zauważył, że stanowi to kontynuację bardzo mocnej w naszym społeczeństwie tradycji obywatelskiego anarchizmu, wywodzącej się z korzeni sarmackich, sytuacji zaborowej, ale przecież również z obywatelskiego nieposłuszeństwa wobec komunistów w PRL-u.
Paradoksem obecnej sytuacji jest to, że rządzące partie postsolidarnościowe odgrywają w tej grze rolę PZPR, a ludzie, dla których Solidarność jest pojęciem obcym, robią to, co robiła Solidarność w czasach, kiedy ich nie było w planach.
