Ciężki los kapeli. Monkeesi usiłują zaprezentować się producentowi. Fragment kadru z odcinka „Find the Monkees" (sezon 1).
Ciężki los kapeli. Monkeesi usiłują zaprezentować się producentowi. Fragment kadru z odcinka „Find the Monkees" (sezon 1).
PaniDubito PaniDubito
334
BLOG

Jak zostałam monkimanką, czyli czego polski dziennikarz muzyczny wam nie powie

PaniDubito PaniDubito Kultura Obserwuj notkę 2

50 lat od swojego pierwszego spotkania the Monkees wydają płytę. Znakomitą! To nie odcinanie kuponów, sentymentalne rearanżacje dawnych hitów – to bombonierka świeżutkich czekoladek, których receptury opracowali mistrzowie, a wykonali je  brawurowo siedemdziesięciokilkuletni Monkeesi we własnych osobach.

 

Tak, tak. Te wszystkie pogłoski, że Monkeesi nie umieją grać ani w ogóle nie umieją nic, że są – jak ich nazwa wskazuje – jak te nakręcane małpki, małpujące, co im wprogramowano, to wierutne bzdury. To były wierutne bzdury już w 1967 roku, kiedy prasa po raz pierwszy podchwyciła tę plotkę. Bo zanim Monkeesi stali się Monkeesami, byli uznanymi młodymi muzykami, śpiewakami i aktorami.

Od pół roku codziennie z mężem oglądamy ich na dobranoc

Zaśmiewamy się do łez z ich talentu komediowego. Trudno odmówić racji Johnowi Lennonowi, który nazwał ich najlepszymi komikami od czasów braci Marx i namiętnie oglądał słynny serial. Delektujemy się też ich niepowtarzalnym brzmieniem.

– Ta muzyka w ogóle się nie zestarzała – mówi mąż, który Monkeesów nie słyszał nigdy wcześniej (pomijając ich piosenkę I’m a Believer zaśpiewaną w Shreku przez the Weezer).

A teraz do rzeczy, czyli tytułowe pytanie...

Jak zostałam monkimanką?

Wychowałam się na muzyce klasycznej, z około dziesięcioletnią wstawką na rock and roll. W szkole, kiedy chłopcy wciąż wymieniali się płytami Pink Floyd, Led Zeppelin czy ELO, koleżanki zaś gustowały w Smokie i Suzi Quatro (a niektóre po prawdzie w Irenie Jarockiej), nie mogłam się aż tak wyłamywać, trzeba było sobie znaleźć rockowego idola. Jednak czy ktoś, kto po uszy wpadł w Bacha i Beethovena, mógłby znaleźć coś dla siebie w Pink Floydach? Musiałby chyba wpierw pokochać Wagnera! Co to, to nie!

Trzeba więc było sobie znaleźć cel zastępczy. Wybór padł na Beatlesów, których Michelle puściła mi kilka lat wcześniej koleżanka ze szkoły muzycznej. Pomyślałam, że ujdzie. Byłam akurat w wieku oryginalnych beatlemanek i nie minęło czasu wiele, a razem z bratem wpadliśmy po uszy. Nagrywaliśmy wszystko, co puszczano w radiowej Trójce, i nie było takiego kawałka Lennona i McCartneya, którego nie znalibyśmy na pamięć. Starsza sąsiadka, która regularnie żaliła się, że moglibyśmy wreszcie przestać ćwiczyć te gamy i etiudy, napomknęła z uznaniem, że nareszcie zaczęliśmy grać do rzeczy. Przy tej okazji zagustowaliśmy w brzmieniu z lat sześćdziesiątych. Na naszych kasetach magnetofonowych zaroiło się od Shadowsów, Beach Boysów, Kinksów, Rolling Stonesów, Animalsów, Holliesów. Nie przeszkadzało nam, że gdy byli u szczytu sławy, my byliśmy dzieckiem w kolebce bądź zgoła nie było nas wcale. Tamta muzyka wydała nam się bardziej autentyczna, nowocześniejsza i lepsza niż nazbyt często lukrowane, infantylne i nadęte lata siedemdziesiąte i osiemdziesiąte.

Czasami zdarzało się, że w radiu puszczano the Monkees. Któryś z dobrze zorientowanych dziennikarzy redakcji muzycznej wyjaśnił raz, że tak naprawdę nie był to zespół, tylko sztuczny twór mający naśladować Beatlesów. Przekreśliłam więc Monkeesów już na starcie – przecież nie będę słuchać sztucznych i wtórnych tworów! W tyle głowy wydało mi się wprawdzie dziwne, że utwory takie jak Tapioca Tundra czy The Last Train to Clarksville mogłyby napisać czy wykonywać beztalencia, jednak prawdę eteru miałam wówczas za świętość.

W latach osiemdziesiątych dałam się zbałamucić nowym prądom, marzył mi się syntezator i możliwość produkowania dowolnych dźwięków. Marzenie się spełniło, ale gdy po kilku latach elektronika mi się przejadła, płody ówczesnego rocka przestały na mnie działać i ani się obejrzałam, jak straciłam serce do całego rock and rolla. Mimo podziwu dla Beatlesów ich też mi się odechciało, wróciłam więc do Bacha z Beethovenem, a po przeprowadzce na wieś w ogóle wszystkie płyty wylądowały w graciarni, jako że wystarczały mi w zupełności (i nadal wystarczają) ptasie trele.

Pewnego jednak letniego wieczoru w ubiegłym roku mąż dla zgrywy puścił mi na YT clip z The House of the Rising Sun Animalsów. Dowód na to, że nie trzeba wygibasów półnagiego baletu, aby muzyka robiła wrażenie. Na fali podróży sentymentalnej polecieli Kinksi, Mamas & Papas, Shadowsi, potem the Hollies, Gary Brooker z Procol Harum...  Gdzieś na marginesie przemknęła mi nazwa the Monkees.

– Puść mi jeszcze i to – poprosiłam, trochę zawstydzona.

Poleciało więc I’m a Believer w oryginalnym wykonaniu. Z niewyjaśnionych przyczyn słuchanie sprawiło mi frajdę, widok natomiast wzbudził mieszane uczucia. Więc ten frontman o intrygującym głosie to tak naprawdę nie frontman, tylko bębniarz? Dziwne. A to małe coś podrygujące spazmatycznie z tamburynem czemu ma służyć? Jakiś clown? A ten żałosny gostek, który udaje, że umie grać na klawiszach, zdecydowanie mógłby bardziej przyłożyć się do swojej roli, wypada tak nieprzekonująco! A gitarzysta dlaczego ma wełnianą czapkę na głowie? Mógłby sobie darować ten dziecinny gadżet!

Śpiewający perkusista zaintrygował mnie jednak na tyle, że sama siadłam do komputera. Najpierw angielskojęzyczna Wiki, z której dowiedziałam się, że:

1. Śpiewający perkusista to Micky Dolenz, potomek małżeństwa śpiewających aktorów, mający już na koncie jedną z głównych ról w serialu dla dzieci Circus Boy oraz jako nastolatek kilka innych ról telewizyjnych. Gdy otrzymał propozycję zagrania perkusisty w nowym serialu, był  wokalistą i gitarzystą w garażowej grupie studentów z Los Angeles. Na potrzeby serialu w przerwie między ujęciami nauczył się bębnienia. „To nie wymaga operacji mózgu” – zapewnia. Po przesłuchaniach całej czwórki autorzy pierwszych monkeesowskich hitów orzekli, że to jego głos w pierwszym rzędzie trafi na nagrania.

2. Podrygujące coś to Anglik Davy Jones, który do serialu wszedł w ramach swojego kontraktu z wytwórnią Columbia. On też był jako nastolatek gwiazdą serialu (brytyjski Coronation Street), poza tym brylował w musicalach na scenach Londynu i nowojorskiego Broadwayu, był nawet nominowany do nagrody Tony. W filmie miał pełnić rolę łamacza dziewczęcych serc. Umiał grać na perkusji, jednak producenci obawiali się, że ze względu na skromny wzrost nie będzie go widać zza bębnów. Na prośbę:Stand up" odpowiadał:I AM standing up!", miał więc być frontmanem-maskotką. Obok Micky'ego Dolenza drugi główny wokalista Monkeesów. To właśnie przez niego debiutujący wówczas niejaki David Jones zmienił nazwisko na Bowie.

3. Żałosny gostek, które udaje, że umie grać na klawiszach, to Peter Thorkelson alias Peter Tork, utalentowane zwierzę muzyczne, swobodnie grające na wszelkich instrumentach klawiszowych, z klawesynem i organami włącznie, na strunowych szarpanych (wszelkie gitary włącznie z basową oraz bandżo i ukulele) oraz na rogu. Zrezygnował ze studiowania literatury angielskiej, żeby grać folk w knajpach Greenwich Village. Do filmu trafił za namową przyjaciela, Stevena Stillsa (tego z Crosby, Stills, Nash & Young), który odpadł w eliminacjach jako niedostatecznie przystojny. „Podeślę wam kogoś podobnego do mnie, tylko ładniejszego” – obiecał producentom. W serialu Peter miał grać przygłupa. Trudno o coś dalszego od jego charakteru" – komentuje Micky Dolenz. Peter to urodzony hipis-intelektualista.

4. Woolhat, czyli Michael Nesmith z rozbrajającym teksańskim akcentem, to jedyny członek the Monkees, który do serialu trafił z naboru, po ogłoszeniu („Szaleństwo! Przesłuchania muzyków-wokalistów folk i rock do ról 4 zwariowanych chłopaków, wiek 17-21 lat”) zamieszczonym przez producentów. Wychowany przez samotną matkę, z odfajkowaną służbą wojskową w US Air Force, był już od kilku lat obecny na rockowej scenie Los Angeles jako kompozytor, producent nagrań, gitarzysta i wokalista. Był przekonany, że wchodzi w to przedsięwzięcie jako muzyk i producent nagrań, co dano mu do zrozumienia.

Po lekturze Wiki i kilku tekstów obejrzałam jeszcze kilka filmów dokumentalnych. I nagle zrobiło mi się wstyd. Ja, która mam się za osobę o jakim takim (na pewno nie najlepszym, ale jednak i nie najgorszym) pojęciu o historii rocka, mam w pamięci nazwiska nawet co poniektórych efemeryd bez talentu, a nie znam nazwisk i twarzy ludzi, którzy przez dwa lata skutecznie rywalizowali z the Beatles? A przecież wiem, że ich muzyki dalej się słucha, inaczej w Shreku nie użyto by I'm A Believer, a w serialu Breaking Bad – Goin' Down. Tak oto z zażenowania własnym nieuctwem zostałam zdeklarowaną monkimanką.

Na początku zafascynowała mnie sama historia zespołu

Czterech utalentowanych muzycznie i aktorsko młodych ludzi, już z niemałym dorobkiem artystycznym, zostaje poproszonych o udział w serialu inspirowanym Beatlesowskim filmem A Hard Day’s Night. Mają grać garażową kapelę, która chce zdobyć sławę, lecz droga do sławy jest ciernista i nie zawsze doprowadza do celu.

Rozradowana czwórka sądzi, ze złapała Pana Boga za nogi, lecz już po rozpoczęciu zdjęć zdumieni dowiadują się, że... ich wkład muzyczny ma być ograniczony tylko do markowania gry na instrumentach oraz do wokalu, a piosenki też są już napisane (skądinąd znakomite, głównie autorstwa duetu Tommy Boyce i Bobby Hart). „Nie, nie, Peter!” – słyszy Peter Tork, gdy przychodzi ze swoją gitarą, by zaproponować ulepszenia w piosenkach. – Wszystko już gotowe.

Owszem, praca na planie serialu jest dostatecznie wyczerpująca i nie pozostawia wiele sił na granie, mimo to on i Mike Nesmith nie potrafią się z tym pogodzić. Cała czwórka specjalnie to tu, to tam daje widzom sygnały, że gra, którą widzą na ekranach telewizorów, to ściema. Upartemu Nesmithowi udaje się wywalczyć prawo do wyprodukowania kilku własnych piosenek (pozwala w nich Peterowi grać na gitarze, organach albo klawesynie), ale to niewiele. Do rzadkości w pierwszym sezonie serialu należą takie odcinki jak Find the Monkees, gdzie możemy słuchać aż trzech piosenek autorstwa Michaela, przez niego wyprodukowanych i nagranych z instrumentalnym udziałem the Monkees. 

Frustracja sięga zenitu, gdy kierownik muzyczny całego przedsięwzięcia Don Kirshner wydaje najpierw jeden LP, potem drugi – oba pod szyldem the Monkees, choć tak naprawdę ich udział jest tam mizerny – partie gitarowe w zaledwie paru piosenkach oraz wokale, głównie Micky’ego i Davy’ego. Nikt Monkeesów nie pyta o zdanie, o płytach dowiadują się z gazet. I longplaye, i wcześniejsze single regularnie trafiają na pierwszą pozycję Billboardu. Kirshner chwali ekipę muzyczną, a czterej idole powinni się zadowolić tym, że to ich zdjęcie zdobi okładkę. 

Po głośnych awanturach (w tym osławionym rozwaleniu pięścią hotelowej ściany przez Mike'a Nesmitha: „Powinien się cieszyć, że to nie była jego twarz"  skomentował Mike, mówiąc o Kirshnerze) wywalczają sobie u producentów prawo do samodzielnego grania i samodzielnego decydowania o tym, co grać. Choć Don Kirshner z upodobaniem będzie im podrzucał kukułcze jaja tudzież kłody pod nogi.

Lecz odzyskują autonomię artystyczną

Wtedy, w 1967 roku – niespełna rok po rozpoczęciu emisji serialu, dopiero co nagrodzonego Emmy – cały zachodni świat jest już ogarnięty monkeemanią. Skończył się pierwszy sezon serialu, kręci się sezon drugi. Monkeesi sprzedają więcej płyt niż Beatlesi i Rolling Stonesi razem wzięci. Robią światowe tournee, grają koncerty („Jako the Monkees graliśmy covery naszych własnych piosenek” – śmieje się Peter Tork, jako że grali w dużej mierze te piosenki, które w filmie i na płytach wykonują muzycy studyjni), lansują wypatrzonego przez Micky’ego Dolenza Jimmiego Hendrixa jako swój support. (Długo z nimi nie pograł, bo na jego elektryzujących solówkach fani krzyczeli: „We want the Monkees! We want the Monkees!”).

Lecz o aferze z „fałszywymi płytami” robi się głośno, zresztą za sprawą samych Monkeesów, którzy mówią o tym głośno i nie kryją rozgoryczenia. Prasa jak to prasa ochoczo podchwytuje gorący temat, podkręcany przez życzliwych", że Monkeesi to marionetki, które nie umieją grać na instrumentach i tylko udają muzyków (uwierzył w to również pan redaktor z Polskiego Radia). To nic, że kolegują się z Beatlesami, którzy się nimi zachwycają i traktują ich jak równych sobie, że bywają nawet na ich sesjach nagraniowych, a Beatlesów można nieoczekiwanie wypatrzyć w ich filmach, że Peter gra na banjo w filmie George’a Harrisona, że są za pan brat ze śmietanką ówczesnego rock'n'rolla, w tym z Frankiem Zappą (który wystąpił w ich serialu oraz w ich filmie Head). To nic, że sami nagrywają płyty i grają koncerty, że komponują. Ci, którzy dyktują warunki w świecie showbiz, postanowili im pokazać, kto tu rządzi. Na Monkeesów poluje się jak na łowną zwierzynę, a co bardziej świętoszkowaci koledzy po fachu – the Byrds – piją do nich w prześmiewczej piosence So You Want to Be a Rock’n’Roll Star (poręcznie zapominając o tym, że na ich własnej pierwszej płycie gra tylko jeden jedyny byrd, reszta to sidemani. Pod tym względem nawet w okresie ubezwłasnowolnienia Monkeesi byli lepsi). Fani prekursorskiej grupy blues- i jazzrockowej Butterfield Blues Band są zdegustowani, gdy wychodzi na jaw, że „anonimowa” piosenka Mary Mary na płycie ich idoli jest faktycznie autorstwa jakiegoś beztalencia z Monkeesów (Mike’a Nesmitha). Dziś wśród fanów Monkeesów można wymienić prócz samych Beatlesów Curta Cobaina, U2 i całą plejadę starych wyjadaczy rocka. Mimo to Jann Wenner z magazynu „The Rolling Stone" i inni podobni mądrale do dziś nie zaprosili ich do Rock And Roll Hall of Fame, gdzie puszą się nawet zapomniane gwiazdki jednego sezonu. Podobno kiedyś to sobie obiecali i mają to za punkt honoru.

Lecz Monkeesi są zbyt zajęci pracą, by przejmować się nagonką. Trzecia płyta – Headquarters, wypuszczona w maju 1967 roku – jest już całkowicie ich własna. Grają i śpiewają zupełnie sami (dokooptowując tylko Chipa Douglasa z the Turtles jako basistę i producenta płyty), ich autorstwa jest też znakomita większość kompozycji na krążku. Płyta ląduje na pierwszej pozycji Billboardu w USA. Wytrwa tam przez tydzień, bo wkrótce zdetronizuje ją Sgt. Pepper Beatlesów, płyta nagrywana z udziałem orkiestry, w aranżacji nieocenionego piątego Beatlesa – George'a Martina – i wychwalana przez cały prasowy establishment z „The Rolling Stone" na czele. Obydwie będą tak sąsiadować ze sobą przez 11 tygodni.

Kolejną płytę – Pisces, Aquarius, Capricorn & Jones – Monkeesi wydają w listopadzie. W ciągu więc jednego roku ukazują się aż cztery ich longplaye! I wszystkie trafiają na czołowe miejsca rankingów! Nawet jeśli uznać, że na pierwszych dwóch płytach udział muzyczny Monkeesów jest ograniczony do wokalu, sporadycznych partii instrumentalnych i kilku kompozycji, to czy ktoś pobił rekord czterech LP rocznie? Przy jednoczesnym kręceniu cotygodniowego serialu?

Na kręcenie trzeciego sezonu nie chcą się zgodzić. Zmęczyli się udowadnianiem, że nie są wielbłądem, błaznowaniem na ekranie, gdy krytycy serio mają ich za błaznów. Dziś uważają tę decyzję za błąd. Zdaniem Petera należało nieco zmienić formułę, bardziej w stronę show niż dotychczasowego serialu fabularnego. Co mogę powiedzieć? Gdyby powstał serial z ich własną muzyką w roli głównej (w nakręconym serialu rozbrzmiewają ich piosenki, jednak tylko po 2-3 na odcinek), nie tylko mógłby liczyć na dużą widownię, ale i zdjąłby z nich wreszcie odium marionetek.

Z muzycznego punktu widzenia

Monkeesi nie mieli swojego George’a Martina, który kierowałby ich doświadczoną ręką profesjonalisty i czuwał nad stylistyczną spójnością, mimo to jest w ich utworach coś charakterystycznego, co sprawia, że kto umiał docenić ich bezpretensjonalne brzmienie, nie rozstanie się z ich muzyką. Tę jakość stworzyły cztery indywidualności wrzucone nagle do jednego worka, które musiały walczyć, aby pozwolono im dojść do głosu. Mike Nesmith uchodzi za pioniera country rocka. Micky Dolenz jest rockandrollowo-soulowy do szpiku kości. Davy Jones to (muzycznie, lecz nie charakterologicznie) dziecko wychowane w świecie musicali i romantycznych melodii. Peter Tork, eksperymentator i autentycznie zawodowy muzyk, łamie schematy tonalności i rytmu. Od młodości żył z grania folk i bluesa, ale przecież wychował się na Bachu.Jego kompozycje to niepowtarzalne perełki.

Każdy z nich dowiódł, że stać go na odkrywcze pomysły. Czy będzie to Tapioca Tundra Mike’a (nagrana rok przed Across the Universe Lennona i o ileż bardziej finezyjna), czy Randy Scouse Git Micky’ego (numer dwa na listach przebojów w Wielkiej Brytanii, opowiadający historię przyjęcia, które Beatlesi urządzili dla Monkeesów), czy pełen rozmachu i smaczków musicalowy kawałek If You Have the Time Davy’ego, czy piękna ballada Lady’s Baby Petera.

Są sprawni instrumentalnie i aranżacyjnie, nierzadko wręcz błyskotliwi, wokal i wokalizy Micky’ego moim zdaniem nie mają sobie równych (dla zobrazowania warto posłuchać np. Pleasant Valley Sunday albo majstersztyku ich własnej kompozycji Going Down), współbrzmienia ich głosów i harmonizacja są rzadkiej urody. Do efektów ich własnej pracy trzeba dorzucić jeszcze utwory opracowane w pierwszym sezonie serialu przez grupę muzyków i kompozytorów wynajętych w tym celu przez wytwórnię. Przy całej sympatii do Monkeesów i zrozumieniu dla ich pragnienia niezależności artystycznej trudno odmówić uroku piosenkom takim jak Take A Giant StepI Want to Buy Me a Dog, She czy Saturday Child, napisanym przez grupę autorów zatrudnionych przez producentów serialu, a instrumentalnie przygotowanym przez muzyków studyjnych (m.in. kalifornijska ekipa Wrecking Crew).

Na ich muzyce wychowywały się całe pokolenia rockmanów. Jak pisze pewien recenzent, serial można lubić albo go nie lubić (choć ja sobie tego nielubienia nie wyobrażam), ale muzyka Monkeesów przemawia do młodych i starszych aż do dziś.

Ich pięć minut sławy trwało około trzech lat

A w pełnym składzie grali jakieś dwa lata. Mimo to pozostawili po sobie takie kufry nagrań, że wytwórnia Rhino Records (która nabyła prawa do ich nagrań i marki the Monkees – nawet tego ich pozbawiono!) do dziś wypuszcza kolejne nieznane edycje kolejnych utworów (i nie robi tego charytatywnie).

W 1968 roku zdążyli jeszcze nakręcić film wielkoekranowy – znakomity, kultowy dziś Head (z Jackiem Nicholsonem jako współscenarzystą), ze ścieżką muzyczną zaliczoną przez magazyn „The Rollling Stone” do 20 najlepszych filmowych ścieżek dźwiękowych wszech czasów. To pełen absurdalnego humoru film o nich – o trafieniu do alternatywnego świata, gdzie wszyscy na nich polują i z którego nie ma ucieczki.

Nagrali jeszcze jedną płytę: The Birds, the Bees and the MonkeesByli wtedy już w rozsypce. Jako pierwszy pod koniec 1968 roku odszedł Peter Tork, zmęczony ciągłym kwestionowaniem przez laików jego muzycznych umiejętności, tarciami w zespole, a może i rozgoryczony tym, że na ostatniej wspólnej płycie prawie go nie ma (była to prawdopodobnie zemsta producenta za to, że zużył za dużo czasu studyjnego na dopracowywanie swoich nagrań). Potem odchodzili kolejni.

Czy byli (są) prawdziwym" zespołem? Krytycy wytykają im praktycznie wyłącznie ich... nieistnienie. Micky Dolenz powtarza: "The Monkees was a television show about an imaginary band [The Monkees to był serial telewizyjny o wymyślonej kapeli]". Ale zaraz dodaje: „Jednak z biegiem czasu ta kapela stała się prawdziwa. To tak, jakby Leonard Nimoy [aktor grający jednego z głównych bohaterów kultowego serialu Star Trek – przyp. aut.] stał się nagle prawdziwym Vulcanem". Jeśli czwórka ludzi koncertujących razem i razem nagrywających płyty, którzy nie zrezygnowali ze wspólnych przedsięwzięć przez ostatnie 50 lat, nie jest prawdziwą kapelą, to czym jest prawdziwa kapela?

Przez lata dłuższych i krótszych rozłąk parali się rozmaitymi zajęciami

Peter prócz tego, ze zawsze miał jakiś swój zespół (od dłuższego czasu jest to Shoe Suede Blues), pracował przez pewien czas w szkole (i jako pan od francuskiego, i jako matematyk, i jako trener baseballa). Micky zatrudnił się jako reżyser widowisk dla dzieci w BBC, potem reżyserował też przedstawienia na Broadwayu. Davy powrócił do swojej młodzieńczej pasji – koni (we wczesnej młodości był dżokejem). Tylko Mike Nesmith bez przerwy zarabiał na muzyce. Grał z własnym zespołem i nagrywał dobre płyty, poza tym bywa nazywany „ojczymem MTV”, ponieważ to jego pomysł, sprzedany Time-Warner, zainspirował stworzenie tej stacji.

Oddzielnie nagrali po kilka płyt, zazwyczaj dobrze przyjmowanych przez krytykę, co jakiś czas jednak łączyli siły. Po raz pierwszy w 1986 roku, lecz bez Mike’a Nesmitha. Wtedy na Zachodzie znów rozpętała się monkeemania, ukazał się album Pool It. Dziesięć lat później nagrali krążek Justus, czyli – jak sama nazwa wskazuje – płytę zrobioną od A do Z tylko przez nich samych. We mnie obydwa albumy rodzą mieszane uczucia (jako że muzyka lat 80. i 90. generalnie nie budzi mojego entuzjazmu), choć ze względu na wielką różnorodność stylistyczną – od jazzującego I Believe You Petera przez balladowe You and I Davy’ego i Micky’ego po metalowe Admiral Mike Mike’a – można tam znaleźć coś dla siebie. Nie są to jednak ci sami Monkeesi, których dawno temu pokochano.

Że też musiałam się nimi zainteresować dopiero wtedy, gdy są już siwymi dziadkami i już nic nowego raczej nie zaproponują – plułam sobie w brodę.

A tu niespodzianka!

Nowa płyta!

Nosi tytuł Good Times. Data premiery to piątek 27 maja (na wszystkich ważnych portalach handlowych, w tym na Allegro, już od dawna są zapisy), na razie znam tylko trzy piosenki. To jak zmartwychwstanie the Sixties. Dawni, naturalni, dowcipni, nienadęci, z dystansem do siebie Monkeesi, choć o 50 lat starsi. I choć nie ma już Davy'ego Jonesa (zmarł nagle w 2012 roku na serce), to koledzy znaleźli dla niego miejsce – na płycie jego głos pojawia się w nagraniu wydobytym z przepastnych archiwów, Love to Love Neila Diamonda. Autorami piosenek prócz samych Monkeesów są też ich młodsi o pokolenie czy dwa fani – liderzy takich grup jak the Weezer, XTC, Death Cab for Cutie czy Oasis, a także autorzy ich największych hitów sprzed pół wieku. Płytę wyprodukował Adam Schlesinger z Fountains of Wayne i słuchając nie mamy wątpliwości, że i on wychował się na Monkeesach. Prawdziwie rodzinne wielopokoleniowe spotkanie. 

Na albumie właściwie nie słychać, że Monkeesi już pół wieku temu pokończyli 20 lat. They make me laugh :-)

https://www.youtube.com/watch?v=kpp-Ry2ZNhY

https://www.youtube.com/watch?v=n_D6XNpYxdU

https://www.youtube.com/watch?v=FfruDTmFDUA

https://www.youtube.com/watch?v=T5Q_FbVf0Cs

http://www.rollingstone.com/music/news/how-the-monkees-got-their-1960s-groove-back-20160524

http://www.nytimes.com/2016/05/26/arts/music/the-monkees-good-times-review.html?smid=tw-share&_r=0

http://ultimateclassicrock.com/monkees-good-times/?trackback=twitter_flat_3

http://www.rollingstone.com/music/albumreviews/the-monkees-good-times-20160520

http://www.latimes.com/entertainment/music/la-et-ms-monkees-50th-anniversary-20160520-snap-story.html

 

PaniDubito
O mnie PaniDubito

Nowości od blogera

Komentarze

Inne tematy w dziale Kultura