Problemy OTW

 

W OTW pojawia się pytanie: Dlaczego orbita Ziemi nie ucieka do trzeciego wymiaru? Rys.1

(nie umiem wkleić :-(

Kiedy okrąg ulega odkształceniu według wzoru:

                       L = 2 π [ ( x + y  + z) / 3 ]                      

na przykład na osi y odległość między przeciwległymi punktami na okręgu będziemy obserwować jako malejącą. Ponieważ krzywizna okręgu obserwowana na płaszczyźnie ulega zmianie. Okrąg staje się elipsą o coraz większej różnicy promienia w dwóch kierunkach przestrzeni x i y. Dlatego orbita o kształcie elipsy jest okręgiem przesuniętym w dodatkowym wymiarze prostym z. Kąt nachylenia 90 stopni wymiarów x i y pozostaje ten sam, ale kąt nachylenia ich płaszczyzny względem wymiaru z jest zmienny od 0 do 90. (To działanie przestrzenne okręgu możemy opisać dzięki zmianie krzywizny wymiaru Kołowego okręgu.) Jak widać przyśpieszenie orbitalne następujące na eliptycznej orbicie wynika ze zmiany symetrii kątowej wymiarów x, y, z Ponieważ w rzeczywistości czterowymiarowej obwód okręgu jest stały, a ulega obrotowi w trzecim wymiarze prostym, więc promień r zmienia się z powodu obserwowanej zmiany krzywizny. Nasz okrąg jest jednowymiarową orbitą obiektu poruszającego się z prędkością stałą w przestrzeni trzech wymiarów prostych, ale o zmiennej prędkości obserwowanej na płaszczyźnie euklidesowej.  Taka orbita ma tendencję do „uciekania w trzeci, pionowy wymiar.

 

Nasz okrąg (orbita) na podobieństwo gumki aptekarskiej ulega skręceniu. Co zaobserwujemy na płaszczyźnie 2D?

 

 

Zaobserwujemy zmianę krzywizny orbity i wynikające z tego „przyśpieszenie” dwóch przeciwległych punktów na tej orbicie, która w wymiarze Krzywizny przechodzi od stanu o geometrii 2 pi r do stanu o geometrii 4 pi r/2 = 2 pi r x 2. Od stanu początkowego do ostatniego możliwe jest przejście dzięki działaniu przestrzennemu, którego zmiany geometrii tłumaczą względną zmianę prędkości (zaburzenia prędkości) całego okręgu tak, jakby wszystkie  punkty (punktowe obiekty tworzące tę orbitę) znalazły się w stanie „turbulencyjnym” przy przechodzeniu od początkowego stanu o stałej prędkości do następnego - ostatniego na rysunku stanu o stałej prędkości. Na tym polega działanie sił grawitacyjnych na poziomie kwantowym (dot. tensora Ricciego). Problem dodatkowy polega na tym, że w zasadzie na płaszczyźnie 2D (nr 5na rys ) jest obserwowalny jako pojedyńczy okrąg o zmienionej częstotliwości (i gęstości). Zmiana ta powoduje także „przyrost masy”, który odzwierciedla różna krzywizna zjawiska. Ze stanu L = 2 pi r do stanu L = 2 x 2 pi r. Czyżby platoński świat cieni był naszym światem fizycznym? A to, co obserwujemy na płaszczyźnie euklidesowej płaskiego świata byłoby cieniami – rzutami działań wielowymiarowych obiektów przestrzennych o stałej prędkości i stałej geometrii w dodatkowych wymiarach?

            Obiekty A i A’ zbliżyły się do siebie, mimo to energia całkowita ich wspólnego układu nie uległa zmianie w przestrzeni ponaddwuwymiarowej. Obserwowany na płaszczyźnie 2D ubytek energii ma wkład do masy obiektów tworzących ten układ. Rozpatrując zdarzenie jako falowe możemy zauważyć, ze nastąpiła zmiana długości i częstości fali.

 

Aby połączyć mechanikę kwantową z OTW należy uwzględnić fakt, że pole grawitacyjne w mechanice kwantowej, po uśrednieniu rzeczywiście może mieć zerową wartość, ale jego chwilowa wartość w danym punkcie w wyniku zaburzeń kwantowych FALUJE, ponieważ zmienia się „krzywizna” czasoprzestrzenna tego obszaru. Podobnie Grawitor fotonowy, gdy zmienia się jego czasoprzestrzeń, zmianom ulega także krzywizna kołowa tejże czasoprzestrzeni. Zaburzenia pola grawitacyjnego, tak jak powierzchni Grawitora fotonowego, zwiększa się, gdy skupiamy się na coraz mniejszych obszarach przestrzeni. Zawężenie obszaru prowadzi do coraz większych fluktuacji.

Tam, gdzie występują gwałtowne fluktuacje kwantowe, pojęcie gładkiej geometrii przestrzeni – podstawowa idea ogólnej teorii względności, traci sens. Jednak jeśli uwzględnimy hipotezę, że pojawianie się „masy” w wypadku Grawitora fotonowego jest możliwe dzięki wzrostowi wartości wymiaru krzywizny  jego geodezyjnej w pięciowymiarowej przestrzeni i że występowanie obiektów posiadających masę tak samo jak występowanie obiektów posiadających energię jest związana z geometrią czasoprzestrzeni oraz z wartościami wymiaru krzywizny  która może być nieodłącznym elementem geometrii czasoprzestrzeni, to ewidentny wzrost krzywizny w mikroświecie oraz wzrost krzywizny  w makroświecie, spowoduje zintensyfikownie oddziaływań sił grawitacyjnych. W ten sposób jawi się możliwość połączenia obu teorii.

 ------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Geometryczny punkt na dwuwymiarowej płaszczyźnie może stać się okręgiem, jeśli zostanie wprowadzony w ruch ( na podobieństwo wykresu funkcji trygonometrycznej według wzoru

r = pierwiastek wyciągnięty z x² + y²). Do przedstawienia ruchu punktu na płaszczyźnie potrzebujemy dwóch wymiarów x i y. Punkt zostaje wtedy „wprawiony w ruch”, któremu odpowiada wykres funkcji przedstawiany jako okrąg równy orbicie punktu geometrycznego albo superpozycji punktu geometrycznego w wymiarze kołowym.

Teraz możemy przedstawić zbiór punktów na okręgu L jako L = π 2 r.

 

Wykres funkcji możemy zastąpić okręgiem tożsamym z piątym wymiarem – wymiarem kołowym.

 

Wymiar kołowy Kaluzy – Kleina został przyjęty w Teorii Strun za wymiar prawie tak samo równoprawny, jak dotychczas znane nam cztery wymiary (3 proste przestrzenne oraz wymiar czasu). Rozumie się przez to tyle, że do każdego punktu materialnego – cząstki punktowej w wyższej wymiarowości, w wymiarze kołowym dołączony jest okrąg lub raczej każdy punkt materialny – cząstka punktowa znajduje się na okręgu, z tym jednak ograniczeniem, że wielkość takiego okręgu jest bardzo mała i nie może przekraczać progu Plancka. Z drugiej strony w Teorii Strun istnieją struny i brany o ogromnych wielkościach. Stąd proponuję wprowadzić pierwszą tezę.

 

TEZA I

 

1. Do każdego punktu geometrycznego, materialnego (i cząstki punktowej) dołączony jest okrąg lub raczej każdy punkt geometryczny, materialny (i cząstka punktowa) znajduje się na okręgu, którego wielkość może być dowolna i jest zależna jedynie od stanu danego okręgu.

 

2. Każdy odcinek prostej może stać się okręgiem, jeśli zostanie skwantowany czyli przeniesiony do dodatkowego wymiaru kołowego. Analogicznie każdy okrąg może stać się odcinkiem prostej, jeśli zostanie skwantowany i wyprowadzony z wymiaru kołowego do wymiarów prostych.

 

3. Każdy okrąg może być 1D sferą, a to znaczy, że każdy punkt może w wyższych wymiarach znajdować się także na sferze.

 

4. W wymiarze kołowym, gdy okrąg zmienia swoją geometrię, jego obwód może zostać zachowany - obwód można uznać za stały. Promień r jest wtedy zależny od dwóch współrzędnych wymiarów podstawowych:

 

r = (x + y): 2

 

lub trzech:  

 

r = (x + y + z): 3

 

Zależność promienia od współrzędnych x i y oraz z uwzględnia wymiary, w których może ulegać zmianie geometria okręgu przez stany elipsy o coraz większej ekscentryczności do stanu prostej. Dlatego moja propozycja wymaga rezygnacji z dotychczasowego ograniczenia „wielkości” wymiaru kołowego do progu Plancka. To pozwoli na unifikację grawitacji kwantowej z OTW.

 

Okrąg może zmieniać swoją geometrię w wymiarze kołowym w taki sposób, że obwód  L możemy uznać za stały, gdy

L = π 2 r, to r² = x²+ y² +z²

a to znaczy, że r staje się zmienne w dwóch lub w trzech wymiarach, i że na kwadrat promienia okręgu może składać się suma kwadratów promieni w różnych kierunkach przestrzennych prostopadłych. Mamy wzór na okrąg:

 

L = 2 π r                                       (1)

 

przestawiamy tylko mnożniki, więc dalej

 

L = π 2 r                                       (2)

 

Znaczy to, że 2 r nie tylko opisuje średnicę, ale także jest

sumą dwóch promieni w dowolnym kierunku przestrzennym,

więc dalej

 

r =  ( x + y ) / 2                            (3)

 

oraz

r =  ( x + y + z ) / 3                      (4)

 

i prawą stronę równania podstawiamy pod r do wzoru (1)

stąd mamy

 

L = 2 π [ ( x + y ) / 2 ]                  (5)

 

oraz

 

L = 2 π [ ( x + y  + z) / 3 ]            (6)

 

Te wzory przy ustaleniu stałego obwodu L opisują transformację okręgu do elipsy, a nawet do prostej i ustalają zmiany promienia w dwóch lub trzech wymiarach przestrzennych. 

 

Wymiar kołowy ustala inne właściwości okręgu niż wynika to z geometrii euklidesowej, w której ze wzoru L = 2 π r wynika równoważność obwodu i promienia – promień wzrasta wraz ze wzrostem obwodu i odwrotnie.

 

W wymiarze kołowym promień może ulegać zmianom w dwóch lub trzech wymiarach prostych (x, y, z) bez zmiany wartości obwodu. Jest różnica pomiędzy wzorem

L = 2 π r                                        (1)

a wzorami:

 

L = 2 π [ ( x + y ) / 2 ]                 (5) 

 

oraz

 

L = 2 π [ ( x + y  + z) / 3 ]            (6)

albo nawet:

L=2π [(x + y + z +… + n)/n]        (7)

Jeśli z okręgiem utożsamimy na przykład prędkość grawitacyjną obiektu na orbicie, po której porusza się dany obiekt, a z promieniem prędkość kinetyczną, to okazuje się, że na tę prędkość grawitacyjną mogą składać się zmienne prędkości kinetyczne wynikające ze zmiennego promienia tej orbity.

L=2π [(v1+v2+ v3 + … +v n) / n ]    (8)                 

Ponadto gdybyśmy obwód okręgu utożsamili z prędkością grawitacyjną dla danego układu grawitacyjnego, to okazuje się, że mogą składać się na nią średnie prędkości wszystkich obiektów znajdujących się w danym układzie grawitacyjnym. Oto jeden z podstawowych powodów wprowadzenia wymiaru kołowego i uznania go jako metryki w teorii grawitacji kwantowej.