Po incydencie z tortem uwagę większości komentatorów przykuwa osoba trzymająca na sali sądowej tort. Tym samym umyka nam, to co najważniejsze, czyli prawidłowość rozstrzygnięć tegoż Sądu. Na posiedzeniu o bardzo gwałtownym przebiegu, Sąd na podstawie opinii dwóch biegłych postanowił zawiesić proces. Nikt głębiej nie zastanawia się i nie ocenia zachowania sędzi. Choć wszyscy mieliśmy możliwość obserwować przebieg zdarzeń. Wszyscy widzieli jak pani sędzia zrzuca łańcuch z wizerunkiem orła, następnie gwałtownie pozbywa się togi i wybiega z sali posiedzeń nie zważając na stojące przy wyjściu osoby. Po jakimś czasie, jak gdyby nic przystępuje do wysłuchania biegłych i wydania postanowienia. I tu dochodzimy do najważniejszego punktu. W charakterze biegłych Sąd powołał, używając języka z ustawy o stopniach naukowych i tytule naukowym doktora habilitowanego, oraz lekarza psychiatrii. Nie znamy opinii tych specjalistów, ponieważ Sąd włączył jawność tej części rozprawy, ale na podstawie wcześniejszych zdarzeń i znajomości dorobku naukowego biegłych, możemy na zasadzie spekulacji określić kierunek tych opinii. Pierwszy z wymienionych biegłych w roku 2011 opublikował ciekawy opis przypadku ukazujący błędy jakich dopuszczają się przed Sądami opiniujący, diagnozując tak zwany zespół Münchhausena. Biorąc pod uwagę ilość zwolnień lekarskich przedstawianych w tym procesie przez obronę, oraz fakt nie umieszczenia podsądnego na oddziale szpitalnym. Możemy z dużym prawdopodobieństwem przypuszczać, iż diagnoza biegłych dotyczyła właśnie tej jednostki chorobowej. Niestety nie wiemy, co z tej opinii zrozumiała pani sędzia, a pamiętając jej wcześniejsze zachowanie, możemy mieć pewność, że złożoność tej opinii mogła przekraczać jej zdolności poznawcze. I dlatego w pierwszej kolejności opinia publiczna powinna domagać się psychiatrycznej oceny zachowania orzekającej, a dopiero później zastanawiać się nad formami okazywania wdzięczności naszym wspaniałym sędziom.
