Możni tego świata obradują w Pittsburghu.

Możni tego świata debatują w Pittsburghu jak naprawić to, co sami schrzanili. Jak wybrnąć z demoralizujących, haniebnych decyzji przekazania bankom (koncernom samochodowym) nieuzasadnionych, w żaden sposób nie kontrolowanych środków finansowych.

 

Możni tego świata w Pittsburghu zastanawiają się, jak to możliwe, by ktoś wypłacił sobie kilka milionów w twardej walucie, które przecież miały być przeznaczone na zabezpieczenie interesów klientów?

 

Czy właściciel warsztatu stolarskiego lub punktu ksero w tak idiotyczny, bezmyślny i skandaliczny sposób rozdaje pieniądze swoje lub powierzone? Nie, bo ma głowę na karku i krztę przyzwoitości. Bo dając kierownikowi 300 złotych na remont kserokopiarki lub 100 złotych na wstawienie szyby sprawdza, czy maszyna działa, a okno jest oszklone; czy przypadkiem pan kierownik za te pieniądze nie poszedł na piwo. W przeciwieństwie do możnych tego świata, którzy rozdysponowali cudze pieniądze na cudze (?) potrzeby.

 

Jeśli już należało wesprzeć budżetowymi środkami komercyjne firmy (by nie dopuścić do ich bankructwa, a w konsekwencji do kłopotów ich klientów), to obowiązkiem dających było przekazywać pieniądze na ściśle określone cele, bezwzględne kontrolowanie każdego grosza oraz nie tylko zakazanie menagerom współodpowiedzialnym za kłopoty swoich firm do pobierania z tych środków choćby ułamka centa, ale wręcz zmniejszenie ich poborów lub zmuszenie do odejścia bez jakichkolwiek odpraw.

 

Tak postąpiłby inwestor lub właściciel warsztatu stolarskiego lub punktu ksero, gdyby zarządzający tym biznesem menager (kierownik) doprowadził firmę do finansowych kłopotów.