Elektryczne Słońce - cz. 1 - blog Pirogronian

Cykl notek "Elektryczne Słońce" będzie kilkuodcinkowym tłumaczeniem angielskiego artykułu o tym samym tytule, zamieszczonym w serwisie Electric Cosmos. Artykuł znajduje się po adresem http://electric-cosmos.org/sun.htm. Zapraszam do lektury.

* * *

(Z lewej) Rozbłysk słoneczny wykazujący ruch skrętny, charakterystyczny dla prądu Birkelanda.

(Z Prawej) Obraz w promieniach roentgenowskich aktywnej niskiej korony Słońca.

Hipoteza elektrycznego Słońca

Podstawy

Nie ma obecnie wątpliwości, że efekty elektryczne w plazmie grają ważną rolę w zjawiskach obserwowanych na słońcu. Główne własności "Modelu Elektrycznego Słońca" są następujące:

Większość przestrzeni w naszej galaktyce wypełniona jest plazmą (rozrzedzonym, zjonizowanym gazem), zawierająca elektrony (ładunek ujemny) i zjonizowane atomy (ładunek dodatni). Każda cząstka w plazmie posiada potencjał elektryczny (woltaż), jak każdy kamyk w górach posiada potencjał mechaniczny, liczony w wysokości nad poziomem morza. Słońce jest w centrum komórki plazmowej, zwanej heliosferą, która rozciąga się daleko poza orbitę Plutona. Do 9/9/2012 średnica tej komórki była zmierzona na większą niż 18 milionów kilometrów, lub 122 razy większą niż niż dystans z Ziemi do Słońca. To są fakty, nie hipotezy.
Słońca posiada ładunek dodatni w stosunku do otaczającej go plazmy - przypuszczalnie mierzony w napięciu rzędu milionów woltów.
Jony dodatnie opuszczają Słońce, a elektrony do niego docierają. Oba ty strumienie dodają się, tworząc dodatni prąd płynący przez Słońce (dochodzący na biegunach, a wypływający radialnie na niższych wysokościach). Stanowi to w każdym aspekcie (poza rozmiarem) analogię wyładowania plazmowego, które jest studiowane w laboratoriach od dziesięcioleci. Ponieważ ładunek Słońca (woltaż) jest dodatni, pełni ono rolę anody w wyładowaniu. Jako takie, wykazuje ono wiele fenomenów obserwowanych w ziemskich eksperymentach laboratoryjnych.
Słońce może być zasilane nie z jego wnętrza, lecz z zewnątrz, za pomocą prądów elektrycznych (Birkelanda), płynących przez ramię naszej galaktyki, jak to ma miejsce we wszystkich galaktykach. Ta możliwość - że Słońce zasilane jest z zewnątrz przez środowisko galaktyczne - jest najbardziej spekulatywną ideą modelu elektrycznego i jest zawsze zaciekle atakowana przez krytyków, którzy ignorują wszystkie inne bardziej oczywiste własności modelu. W modelu Kosmosu Plazmowego, kosmicznych rozmiarów, rozrzedzone prądy tworzą galaktyki i gwiazdy w tych galaktykach za pomocą elektromagnetycznego efektu z-szczypania(?). To tylko mała ekstrapolacja, aby odpowiedzieć na pytanie, gdzie te prądy przebywają, aby zasilać gwiazdy. Galaktyczne prądy mają małą gęstość, ale ze względu na duże rozmiary gwiazd, całkowity prąd (amperaż) jest ogromny. Elektryczna energia Słońca powinna być, ze względu na swoją moc, dostarczana w amperażu. Ponieważ podróżuje wokół galaktycznego centrum, Słońce może trafiać w obszary większej lub mniejszej gęstości prądu, a jego aktywność zmieniać się okresowo i nieregularnie.

Korona

Słoneczna korona widoczna jest tylko podczas zaćmień lub przez wyrafinowane instrumenty, zbudowane do tego celu. Jest to rozległa świecąca poświata z plazmy, zmieniająca kształt - równomiernie rozmieszczona i gładka w części wewnętrznej, oraz z włóknistymi frędzlami i punktami na obrzeżach. Jest to "jarzący się" stan wyładowania plazmowego. Gdyby Słońce nie było z natury elektryczne, korona by nie istniała. Jeśli Słońce jest tylko (nie elektrycznym) nuklearnym piecem, to nie ma żadnego powodu, by miało koronę. Tak więc jednym z podstawowych potań, jakie powinny się pojawić podczas dyskusji o Słońcu, jest: Dlaczego Słońce ma koronę? Dlaczego ona tam jest? Model opierający się wyłącznie na fuzji nie dostarcza odpowiedzi.

Wiatr słoneczny

Strumień jonów dodatnich opuszcza powierzchnię Słońca, rozpędza się w koronie i dalej, jak daleko jesteśmy w stanie to zmierzyć. Uważa się, że cząsteczki te stają się częścią promieniowania kosmicznego, przemierzającego kosmos. Ten strumień zmienia się w czasie, i zaobserwowano jego zupełne zanikanie raz na dzień lub dwa. Co jest przyczyną owych fluktuacji? Model elektryczny daje proste wyjaśnienie oraz sugeruje mechanizm zarówno tworzący, jak i kontrolujący owe fluktuacje. Standardowy model nie podaje żadnego wyjaśnienia ani mechanizmu. Patrz: Akcja solarnego tranzystora powierzchniowego.

Elektryczne właściwości fotosfery i chromosfery

Esencją hipotezy elektrycznego Słońca jest opis elektrycznych właściwości jego fotosfery oraz chromosfery, tudzież rezultat przemieszczania się przez te warstwy naładowanych cząstek. Powierzchnią Słońca, którą zwykle widzimy z Ziemi, jest jego fotosfera, która jest silnie świecącą warstwą grubą na ok 500 km. Jest analogią obszaru "anodowego żarzenia" wyładowania w laboratoryjnym gazie, z wyjątkiem tego, że tu ma miejsce wyładowanie łukowe. Zawiera ono komórki plazmowe, zwane pęczkami lub granulami. "Plamy słoneczne" są miejscami pozbawionymi granulek. Granulki obserwowane na powierzchni fotosfery są w równomiernym ruchu turbulencyjnym. Zmieniają swój kształt i rozmiar, oraz zanikają w ciągu godzin lub dni. Na ich miejsce wypływają nowe. Żarzenie anodowe, obserwowane w laboratorium, często zawiera wzór małych, rotujących, regularnie rozmieszczonych plamek, których prędkość rotacji jest często zbyt wolna do zaobserwowania nieuzbrojonym okiem. Analogia pomiędzy laboratoryjnym wyładowaniem w gazie, a zachowaniem Słońca, jest mimo w rzeczy samej nieodparta.

Fotosfera jest więc plazmą w trybie "łukowym". Mówimy tak, gdyż Słońce emituje z fotosfery około 63 milionów watów na metr kwadratowy energii. Niektórzy kwestionowali fakt bycia fotosfery w tym trybie, ze względu na jej relatywnie niewielką temperaturę, ~5800ºK. W 1944 roku C. E. R. Bruce, z Angielskiego Instytutu Badań nad Elektrycznością zaproponował, że "fotosfera ma wygląd, temperaturę, spektrum oraz charakterystykę łuku elektrycznego, gdyż ona jest łukiem elektrycznym, lub dużą ilością równoległych łuków." Trudno jest wyobrazić sobie wyładowanie plazmowe w czymkolwiek innym niż stan łukowy, mogący promieniować 40 kW energii na każdy cal kwadratowy powierzchni. Potrafisz sobie wyobrazić światło z 4000 watowych żarówek, wychodzące z każdego cala kwadratowego?

Na rys. 1 pokazany jest przekrój przez granulę fotosfery, rozbity na trzy wykresy. Oś pozioma wszystkich trzech przedstawia odległość, mierzoną radialnie na zewnątrz, począwszy od spodu fotosfery (prawdziwej powierzchni Słońca, widocznej jedynie w umbrze plam słonecznych). Niemal wszystkie właściwości Słońca można wyjaśnić w odniesieniu do tych trzech wykresów, dlatego na nich skupi się większość dyskusji.

Pierwszy wykres pokazuje energię na jednostkę ładunku (dodatniego) jonu jako funkcję odległości od powierzchni. Jednostki energii na jednostkę ładunku to wolty (V). Kolejny wykres, pola E, pokazuje siłę radialną, działającą na każdy taki dodatni jon. Trzeci wykres pokazuje lokalizacje gęstości ładunku, powstałą z dwóch pierwszych wykresów. Chromosfera jest miejscem przebywania podwójnej warstwy plazmowej ładunku elektrycznego. Przypomnijmy, że jedną z cech plazmy jest jej bardzo dobra (ale nie doskonała) przewodność. Jako dobry przewodnik, stanowi słabe oparcie dla pola elektrycznego. Proszę zwrócić. uwagę na drugi wykres, że niemal idealna plazma fotosfery (obszar b do c) oraz korona (od punktu e) to obszary o niemal zerowym polu elektrycznym.