Bułgaria, w której na każdym kroku spotykamy ślady słowiańskiej starożytnej przeszłości i która był centrum słowiańskiej kultury, promieniującej na całą Europę, stała się niestety najzagorzalszym zwolennikiem turbogermańskiej propagandy i utrzymuje nawet za pieniądze podatników specjalny instytut do propagowania tego taniego falsyfikatu, jakim jest tzw. „Biblia Gocka” - Wulfila House.
Zajmijmy się jednak konkretnie tym napisem na mieczu z grodu Kraka.
Istnieje tylko niestety jedna fotografia napisu i do tego fatalnej jakości.
Przyczyny tego stanu rzeczy możemy się domyśleć. Chodzi oczywiście o zatarcie jego prawdziwego znaczenia oraz jego słowiańskiego, a konkretnie jego lechickiego pochodzenia.
Można z dużą pewnością przyjąć, że napis ten jest na pewno starszy, niż podaje to np. angielska wikipedia bo występujący tam alfabet jest generalnie alfabetem łacińskim z elementami starosłowiańskiego i nie ma nic wspólnego z cyrylicą. A więc musiał powstać przed upowszechnieniem cyrylicy w Bułgarii.
Sam napis składa się z następujących liter i znaków:
+IHININIhVILPIDHINIhVILPN+
Obramowany jest z obu stron krzyżami, które nie niosą w sobie żadnej wartości informacyjnej, a wskazują jedynie, że należał on do chrześcijanina.
Kolejną rzeczą, jaką zauważymy, to powtarzająca się litera „N” w napisie.
To prowadzi nas do mojego pierwszego odszyfrowanego tekstu słowiańskiego z czasów starożytnych, w którym też spotkaliśmy przypadek szyfru używającego pustych znaczeniowo liter, dla zaszyfrowania rzeczywistego przesłania inskrypcji.
Co ciekawe tekst ten też pochodził z Bułgarii, tak więc musimy z zaskoczeniem stwierdzić, że od czasów Traków aż do Średniowiecza tradycje i sposoby szyfrowania takich tekstów pozostały niezmienne.
https://krysztalowywszechswiat.blogspot.com/2015/01/sowianski-napis-sprzed-2500-lat.html
Jeśli tak, to wystarczy przyjąć, że litera N oddziela, w większości przypadków, poszczególne wyrazy od siebie i możemy je w ten sposób z tego tekstu wydzielić.
Pozostaje nam tylko znaleźć prawidłowy kierunek zapisu i sprawdzić, czy mamy tu do czynienia z językiem słowiańskim.
+IHI I IhVILP IDHI IhVILP+
Bez problemu zauważymy, że napis musimy czytać z prawej na lewą i że jest on z całą pewnością napisem słowiańskim.
Tym pierwszym wyrazem jest słowo PLIVhI.
Zauważymy też od razu, że występuje ono jeszcze raz w środkowej części zdania. Oczywiście świadczy to o tym, że chodzi tu o grę słowną i że oba wyrazy nie mogą być identyczne znaczeniowo, mimo ich graficznego podobieństwa.
Jeśli przyjrzymy się im jeszcze raz dokładniej, to zauważymy, że litera „V” jest w obu wyrazach napisana trochę inaczej.
Łatwo więc jest się domyślić, że w jednej formie musi ona oznaczać „U” a w drugiej nasze „W”.
Jeśli wstawimy te litery prawidłowo i zapiszemy je zgodnie z przyjętym współcześnie kierunkiem, to zdanie to przyjmuje następującą formę.
+PLIUhI IHDI PLIWhI I IHI+
Już w tej formie możemy się stosunkowo łatwo domyśleć jego znaczenia, tylko słowo IHDI zdaje się do niego nie pasować i w istocie jeśli spojrzymy na oryginał, to te cztery litery zostały odczytane nieprawidłowo i w rzeczywistości znajdowały się tam litery MELI.
Uważam też, że tworzą one dwa osobne wyrazy „ME” i „LI”
Teraz możemy przedstawić już ostateczną formę tego zdania
+PLIUhI ME LI PLIWhI I IHI+
oraz przystąpić do wyjaśnienia jego znaczenia.
Pierwszy wyraz „PLIUHI” odpowiada najlepiej czeskiemu lub słowackiemu słowu PLUCHY oznaczającemu kogoś bojaźliwego lub lękliwego. Oczywiście nasz „Płochliwy” wywodzi się też od tego wyrazu.
„ME” to oczywiście forma czasu przyszłego czasownika „mieć”.
Szczególnie interesujący i tak naprawdę rewelacyjny w swoim znaczeniu jest wyraz „Li”.
Występuje on do dzisiaj jako archaiczna pozostałość językowa w naszej mowie.
W przeszłości partykuła ta występowała bardzo powszechnie, szczególnie jeśli ktoś chciał się wysłowić w szczególnie wyszukany sposób, oraz w literaturze i poezji.
Możemy przyjąć, że partykuła li nie była częścią trywialnego języka, ale odróżniała pospólstwo od elit Polaków. Zapewne jej geneza sięga czasów Lechitów i Sarmatów.
Użycie tej partykuły w napisie na mieczu świadczy o tym, że zarówno Bułgaria jak i Polska znajdowały się w przeszłości w zasięgu tego samego obszaru kulturowego i tej samej państwowości.
Znaczeniowo „li” odpowiada naszemu „tylko”
Kolejny wyraz „PLIWHI” oznacza Plwocinę i podobną formę znajdziemy np. w czeskim „splivanec” lub rosyjskim „плевок”
Dalej mamy spójnik „I”
I jako ostatnie słowo „IHI”.
Występuje ono jeszcze w języku polskim, ale już tylko w języku potocznym np. w wyrażeniu „śmichy- chichy”. Słowo „IHI” oznaczało więc drwiący śmiech.
W całości to zdanie oznacza po przetłumaczeniu.
Płochliwego (tchórzliwego) oczekują tylko plwociny i śmiech.
lub
Płochliwego (tchórzliwego) czeka tylko oplucie i śmiech.
Napis ten był więc rodzajem ciągłego memento dla posiadacza miecza i ostrzegał go, że tchórzostwo na polu bitwy będzie dla niego w konsekwencji gorsze niż śmierć.
Napis ten wskazuje nam także na olbrzymi wpływ Słowian zachodnich i północnych na historię Bułgarii wczesnego średniowiecza i zaprzecza jednoznacznie zarówno obecności jakichś niemieckojęzycznych plemion a tym bardziej jakichś azjatyckich najeźdźców.
Wprost przeciwnie wskazuje na to, że Bułgaria była integralną częścią środkowoeuropejskiej Słowiańszczyzny i że panujący na tych terenach język był jeszcze bardziej zbliżony do naszego, niż ma to miejsce współcześnie.
CDN.
