Erupcje słoneczne - Uzupełnienie

Jeszcze małe uzupełnienie opisu obu rysunków zamieszczonych w poprzedniej notce.

Na obu przedstawiona jest koniunkcja Wenus i Merkurego. Oczywiście to samo dotyczy koniunkcji wszystkich innych planet.

Linia łącząca Planety ze słońcem obrazuje obszar przestrzeni w której dochodzi do zjawisk interferencji oscylacji wakuol czyli podstawowych jednostek przestrzeni. Te interferencje dotyczą nie tylko wakuol swobodnych budujących przestrzeń ale wszystkich innych w tym również tych budujących materię. W przypadku zajścia koniunkcji planet i związanej z tym zmian wartości Tła Grawitacyjnego jest najzupełniej obojętne to czy objawi się to w przestrzeni czy tez w materii. Wszystkie wakuole na drodze tych zmian reagują jednakowo silnie. Oznacza to jednak że linia łącząca planety ze Słońcem dotyczy nie tylko obszaru zmian po tej stronie Słońca zwróconej w kierunku planet ale zmiany te obejmą wszystkie wakuole na tej linii również te które znajdują się po przeciwnej stronie Słońca. Oznacza to wystąpienie zmian strukturalnych na powierzchni Słońca na dwóch przeciwległych obszarach.

Tak więc w istocie zaznacza się w tym okresie podobieństwo struktur na Słońcu odpowiadające połowie okresu jego obrotu wokół osi. Z małą korekturą że na skutek obecności oceanu wodoru pokrywającego słońce w całości, tworzą się stale prądy, przemieszczające masy wodoru w tym oceanie, poruszające się w formie pasów równoleżnikowych tak jak to możemy obserwować na Jowiszu. Oznacza to jednak przyspieszenie cyklu pojawiania się bliźniaczych struktur odpowiednio do prędkości tych prądów.

W moim opisie świadomie użyłem pojęcia linia, a nie prosta, ponieważ w przeciwieństwie do rysunku (który jest uproszczony) strefa interferencji jest w rzeczywistości krzywą i w pobliżu słońca ulega ugięciu starając się przyjąć kierunek prostopadły do powierzchni słońca.

W miarę tego jak w cyklu słonecznym liczba koniunkcji trafiających Słońce wzrasta, wzrasta też częstotliwość oscylacji wakuol budujących materię słoneczną. Powoduje to wzrost Tła Grawitacyjnego w rejonie słońca oraz zwiększenie zdolności słońca do ugięcia linii koniunkcji planet. Powoduje to przemieszczanie się punktu przecięcia strefy interferencji z powierzchnia słońca w kierunku równika tak że również plamy słoneczne zaczynają się tworzyć na coraz mniejszej szerokości heliograficznej. To zjawisko pokazałem na rysunku 2. Po osiągnięciu maksymalnego wzrostu częstotliwości oscylacji materii słonecznej staje się ona niewrażliwa na dalsze koniunkcje planet i Słońce przechodzi w stan zmniejszonej aktywności co zaznacza się zmniejszeniem ilości plam słonecznych.

W ciągu następnych lat cyklu słonecznego następuje stopniowe zmniejszenie się częstotliwości oscylacji materii na powierzchni słońca na skutek akumulacji wodoru i innych pierwiastków z otaczającej Słońce przestrzeni i i wymieszania jej z materia słońca. Materia ta utworzona na skutek generacji z połączenia wysokoenergetycznych fotonów i wakuol przestrzeni ma bowiem o wiele niższą częstotliwość oscylacji. To wymieszanie prowadzi to do stopniowego zmniejszenia częstotliwości oscylacji materii słonecznej i zwiększenia jej wrażliwości na koniunkcje planet. Punktem inicjującym nowy cykl słoneczny jest taka pozycja dwóch największych planet Układu Słonecznego, Jowisza i Saturna, przy której występują szczególnie często koniunkcje planet. A wiec taka w której planety te leżą blisko siebie albo dokładnie po przeciwnych stronach Słońca. To ostatnie położenie wystąpiło np. w obecnym cyklu aktywności słonecznej.