W dniu 24.09.2013 miało miejsce bardzo silne trzęsienie ziemi w Pakistanie. Pośrednio doprowadziło ono do wynurzenia się z głębin morza nowej wyspy. Zjawiska takie nie są częste z perspektywy życia ludzkiego, ale z geologicznego punktu widzenia decydują one o wyglądzie Ziemi. Porozmawiajmy więc dzisiaj o przyczynach takich zjawisk.
http://zmianynaziemi.pl/wiadomosc/trzesienie-ziemi-pakistanu-spowodowalo-powstanie-nowej-wyspy
Trzęsienie to było wynikiem przecięcia przez Ziemie wspólnej płaszczyzny rotacji planet Układu Słonecznego.
W tej strefie zaznacza się szczególnie wysoki poziom oscylacji Tła Grawitacyjnego, a tym samym wzrasta też aktywność geofizyczna na Ziemi. O tym że to twierdzenie nie jest gołosłowne świadczy zaobserwowany wzrost wartości tak zwanego współczynnika K (Rys. 1)
W efekcie wystąpiły trzęsienia ziemi na obszarach objętych zaćmieniami słonecznymi w ostatnich paru latach. Również Pakistan jest takim obszarem. Powstanie tej nowej wyspy nie było jednak bezpośrednio spowodowane tym trzęsieniem. Było ono że tak powiem tylko wyzwolicielem sił które już od dawna chciały wynieść tę cześć skorupy ziemskiej w górę.
Tak naprawdę za powstanie tej wyspy odpowiedzialne jest zaćmienie słońca z dnia 11.08.1999.To jest właśnie to samo zaćmienie słońca które odpowiedzialne jest za największą ilość ofiar w ostatnich dziesięcioleciach.
http://eclipse.gsfc.nasa.gov/SEatlas/SEatlas2/SEatlas1981.GIF
W tym przypadku spowodowało ono zmiany w ciężarze właściwym skal podłoża w wyniku czego niektóre bloki skalne podłoża stały się lżejsze a tym samym podatne na wypiętrzenia. Dopiero to ostatnie trzęsienie ziemi umożliwiło tym blokom swobodne przemieszczenie się w pionie i doprowadziło w tym szczególnym przypadku do powstania tej wyspy.
Dlaczego tak się stało opowiem szczegółowiej na przykładzie grupowych trzęsień ziemi na granicy niemiecko-czeskiej w rejonie Novego Kostela, gdzie w latach 2008 i 2011 doszło do wystąpienia setek trzęsień ziemi w bardzo krótkim okresie czasu.
O trzęsieniach ziemi pisałem już wielokrotnie wskazując na globalny mechanizm funkcjonujący w naturze, który w specyficznych warunkach prowadzi do ich powstania.
Dla lepszego zrozumienia tego mechanizmu zacznijmy jednak od podobnego zjawiska występującego na Słońcu.
Przykładowo spójrzmy jak wyglądało Słońce w dniu 02.09.2011, a zobaczymy ze zauważa się relatywnie dużą ilość plam słonecznych, przynajmniej jeśli się porówna to z okresem poprzedzającym. http://spaceweather.com/images2011/02sep11/hmi4096_blank.jpg?PHPSESSID=i2sla52ki1jrgg5ltuvcfq04e2
Tak jak zapewne wszyscy wiedza Słońce obraca się w średnich szerokościach heliograficznych w ciągu około 28 dni wokół własnej osi. To znaczy że ta cześć słońca którą widzieliśmy w dniu 02.09.2011 znajdowała się 14 dni wcześniej dokładnie po przeciwnej jego stronie.
Jak w takim razie wyglądało położenie planet w tym czasie (Rys.2).
Jak łatwo sprawdzić aż 4 planety znajdowały się w jednej linii. Doprowadziło to do szczególnie silnego wzrostu TG a tym samym do wzrostu częstotliwości oscylacji podstawowych jednostek przestrzeni czyli wakuoli.
Ponieważ materia jest niczym innym jak związkiem takich właśnie jednostek to również wakuole budujące materie musiały doznać tego wzrostu.
Na Słońcu doprowadziło to do tego, że wprawdzie atomy materii zwiększyły częstotliwość oscylacji ale jednocześnie zmniejszyła się objętość generowanej przez nie przestrzeni.
Jak wszyscy zapewne wiemy temperatura jest odzwierciedleniem tego z jakim prawdopodobieństwem dochodzi do zderzenia się obserwowanych molekuł (atomów) ze sobą. Przy zwiększeniu częstotliwości oscylacji materii prawdopodobieństwo to maleje, tak więc wymieniona koniunkcja spowodowała powstanie obszarów w których temperatura musiała zmaleć. I takie obszary obserwujemy jako tak zwane plamy słoneczne.
Ta sprawa komplikuje się trochę przez to, że zmiany takie we wnętrzu Słońca występują w trzech wymiarach i w głębszych partiach Słońca zaznaczają się one o wiele silniej. W rzeczywistości tylko przy szczególnie silnych zmianach TG, takich jak na przykład w trakcie opisanej koniunkcji, dochodzi do natychmiastowego powstania plamy słonecznej.
Proponuje obejrzeć animacje tego zjawiska na podanej poniżej stronie internetowej
http://sohodata.nascom.nasa.gov/cgi-bin/data_query
Należy wybrać HMI Continuum następnie wybrać okres czasu, w tym przypadku 20110816 do 20110820 (datę wpisać bez kropek i przecinków) oraz kliknąć na rodzaj prezentacji, w tym przypadku Movie, a następnie przycisnąć Search.
Na filmiku zaobserwujemy pojawienie się niewielkiej plamki słonecznej w centralnej strefie Słońca na południe od równika. Plama ta o numerze 1273 zniknie już po dwóch dniach. O przyczynach opowiem w dalszej części artykułu.
W większości przypadków obszar takich zmian powstaje głęboko pod powierzchnią Słońca, tam gdzie warunki ciśnienia i temperatury umożliwiają to w optymalny sposób. W wyniku tego powstają w głębi Słońca olbrzymie bąble materii o zmniejszonej temperaturze. Wbrew jednak naszej intuicji, zmniejszenie temperatury na skutek zmian własności oscylacji wakuoli, prowadzi do zmniejszenia ciężaru właściwego tej materii.
Ponieważ droga ekspansji wakuoli po zwiększeniu częstotliwości jej oscylacji jest krótsza, zmniejsza się też jej przyspieszające oddziaływanie na inne wakuole budujące atom materii, a tym samym musi się też zmniejszyć ciężar tego atomu. To zmniejszenie się ciężaru właściwego plazmy w obrębie tych bąbli musi z konieczności prowadzić do przemieszczania się tych bąbli ku powierzchni Słońca.
Doskonale jest to zilustrowane przykładem lampy-Lava
http://www.youtube.com/watch?v=eUrQqqqsfUM&feature=related
W momencie kiedy taki bąbel osiągnie powierzchnie Słońca zaobserwujemy powstanie plamy słonecznej. Jakie rozmiary taka plama jest w stanie osiągnąć zależy w pierwszym rzędzie od różnicy ciężaru właściwego w stosunku do otaczającej materii słonecznej jak i poziomu TG w momencie obserwacji.
W dniu 18.08.2011 powstało wiele takich bąbli które z racji dużej różnicy gęstości pojawiły się na krotko na powierzchni Słońca. Ponieważ koniunkcja planet jest krótkotrwałym zjawiskiem, nastąpił szybki spadek TG w rejonie plam a tym samym zmniejszyła się szybko gęstość otaczającej plamę plazmy i bąble zaczęły tonąć, prowadząc do zaniku plam.
Na kolejnym filmiku ustawmy czas pomiędzy 20110823 i 20110830 aby zobaczyć jak zachowują się plamy słoneczne w trakcie obrotu słońca w zależności od ich położenia względem planet.
http://sohodata.nascom.nasa.gov/cgi-bin/data_query
widzimy że plamy słoneczne wynurzają się na powierzchnię słońca natychmiast po minięciu części sfery zwróconej w kierunku Saturna. I zanurzają się pod powierzchnię w momencie kiedy powierzchnia słońca zwróci się w kierunku kolejnego zgrupowania planet w postaci Urana, Merkurego i Jowisza.
Co to ma jednak wspólnego z grupowymi trzęsieniami ziemi oraz z wynurzaniem się wysp z głębi oceanu. Wbrew temu co twierdzi nauka, bardzo dużo, mamy tu bowiem do czynienia z tym samym mechanizmem.
Również w Nowym Kostelu mamy do czynienia z bąblem reagującym na koniunkcje planet, z małą różnicą polegającą na tym, że bąbel ten zbudowany jest z masywnych skał.
Popatrzmy co pokazuje nam mapa geologiczna tego terenu.
http://www.geology.cz/app/ciselniky/lokalizace/show_map.php?mapa=g500&y=880300&x=1007700&s=1
Na tej mapie zauważymy mniej lub bardziej kwadratową plamę poniżej krzyżyka. Z legendy dowiemy się ze w obrębie tej plamy występują trzeciorzędowe i czwartorzędowe sedymenty.
Również kompletny laik wpadnie na to, ze teren ten musiał się w przeszłości zapaść. I w tak powstałym zagłębieniu sedymentowały młodsze osady.
To zapadniecie się tego obszaru wywołane jest bąblem z zastygłych skał wulkanicznych które z racji swojej budowy reagują szczególnie intensywnie na zmiany TG i których minerały przechodzą łatwo zmiany fazowe zmieniając swój ciężar właściwy.
W wyniku zaćmienia słonecznego w dniu 01.06.2011
http://www.youtube.com/watch?v=9YShdOmbt2w
doszło do takich właśnie przejść fazowych i skały tego magmowego bąbla zmieniły minimalnie swój ciężar właściwy. Wystarczyło to jednak do tego, by bąbel pod Nowym Kostelem zaczął się przemieszczać w kierunku powierzchni ziemi. Ponieważ to przemieszczanie nie przebiegało bez oporów ze strony otaczających skał, doszło do setek trzęsień ziemi przy każdej kolejnej próbie takiego przemieszczenia.
W przypadku wyspy u wybrzeży Pakistanu trzęsienie ziemi było tak silne, że bąbel skal magmowych, który znajduje się w podłożu tej wyspy, mógł się kompletnie uwolnić z uścisku skał otaczających i wypłynął na powierzchnię ziemi, jak korek w wodzie.
Z czasem może dojść do procesu odwrotnego lub też te tereny na długo pozostaną w równowadze izostatycznej z podłożem.
A więc do następnego zaćmienia słonecznego.
