Wierzę ministrowi Millerowi, że 10 kwietnia w Smoleńsku nie było żadnego zamachu, sztucznej mgły, ataku na niepodległość. Wiem, tak byłoby godniej.
Zamiast tego był chaos, bałagan, niekompetencja i niefrasobliwość – na każdym niemalże szczeblu (dodajmy: nie tylko w Polsce!). Wina rozdzielona na maleńkie cząsteczki, jak okruchy czarodziejskiego zwierciadła z baśni Andersena Królowa Śniegu. Zgoda: niektóre cząstki są większe od pozostałych.
Teraz trzeba to wszystko posprzątać, określić odpowiedzialność konkretnych osób i urzędów, wyciągnąć przedwyborcze wnioski. I podjąć wreszcie trud leczenia tej traumy, której owocem jest nienawiść, pogarda, podział… Tylko wtedy ICH śmierć nie pójdzie na marne.
PS. Piszę to 1 sierpnia, w 67. rocznicę wybuchu Powstania Warszawskiego. To czysty przypadek, jednak – skoro już do tej zbieżności dat doszło – nie tylko w realu, ale i tu zapalam symboliczny znicz na znak pamięci o Powstańcach i odmawiam modlitwę: Panie, daj Im pokój wieczny…
