Gdzie byłaby ludzkość bez skłonności do ryzyka?

Szybka jazda sieje przerażenie nie tylko na drogach, lecz i w bezpiecznym zaciszu redakcji Interii. Panowie dziennikarze bardzo się swoją rolą aniołów stróżów przejęli i wszczęli akcję wymierzona w, cytuję, pseudomotocyklistów. „Pseudomotocykliści” to, wedle definicji wykoncypowanej przez pomysłowych żurnalistów, osoby jeżdżące motocyklami z bardzo dużą szybkością także na zakrętach. Normalny motocyklista, można założyć, to zdaniem redaktorków Interii ludzie jeżdżący motorami powoli i oboma kołami po asfalcie. „Pseudomotocykliści” potrafią jeździć także jednym kołem po drodze, zatem – oczywista oczywistość – posiadają mniejsze umiejętności od prawdziwych motocyklistów. Taki wniosek można wysnuć z wynurzeń interistów, jako że swój widełłodonos na „pseudomotocyklistów” zatytułowali tak:

 

Normalni unikają ryzyka, nienormalni stale go poszukują

 

To bardzo głęboka, rozległa w konsekwencjach sentencja. Jej twórca godny jest najwyższego szacunku, tym bardziej, że z pewnością wykombinował go bez zastanowienia, nobilitując tym samym proceder wygłaszania nieprzemyślanych opinii przez blondynki. Jak widać można dorównać Oskarowi Wilde’owi i Franciszkowi de la Rochefoucauldowi bez większego wysiłku, co z kolei oznacza, że obaj ci aforyści są stanowczo przereklamowani.

 

Cóż bowiem wynika z maksymy interiowych myślicieli? Otóż koniecznie należy przetasować panteon ludzi sławnych. Dzięki filozoficznej spostrzegawczości panów redaktorów możemy stworzyć listę proskrypcyjną osób, które należy obedrzeć z fałszywych piórek wielkości. Jako kryterium przyjmujemy naturalnie stopień narażania się na ryzyko, świadczący o nienormalności delikwentów – zgodzimy się chyba wspólnie, że czczenie psychicznie chorych amatorów ryzyka to tolerancja posunięta zbyt daleko?

 

Dla właściwej ilustracji skali problemu - kilka przykładów czubków kwalifikujących się do specjalistycznego leczenia w zakładach ściśle zamkniętych:

 

Krzysztof Kolumb – nie potrafiący usiedzieć w miejscu socjopata; nie zważając na przerażające opowieści doświadczonych wilków morskich o wielkiej przepaści i smokach oczekujących na śmiałków płynących na zachód, popłynął w nieznane na trzech łupinach, które w dzisiejszych czasach nie zostałyby dopuszczone do żeglugi nawet na Śniardwach.

 

Ferdynand Cortez – każdy normalny człowiek wie, że w pojedynkę zaczepiać kilku przeciwników jest nierozsądnie. Chyba, że jest się niedorozwiniętym umysłowo i takiej oczywistości nie rozumie, atakując na czele kilkuset żołnierzy wielotysięczne armie przeciwnika.

 

Bracia Wright – osobniki ewidentnie cierpiące na autoagresję, usiłujące dokonać samozniszczenia poprzez upadek z dużej wysokości. Wariaci ci nie rozumieli, że człowiek to nie ptak i latać nie może. Niestety Stany Zjednoczone przełomu wieków nie miały na tyle rozwiniętej opieki społecznej, aby uniemożliwić szaleńcom ryzykanckie zachowania.

 

Thor Heyerdahl – notoryczny neurastenik, wielokrotnie usiłujący dokonać samobójstwa na morzach i oceanach. Powtarzalność jego zamachów na samego siebie nigdy nie została powstrzymana przez odpowiednie władze, co należy odnotować z prawdziwą zgrozą.

 

Wystarczy przykładów, problem został wyraźnie zasygnalizowany. Przyjrzyjmy się teraz żałosnym rezultatom poczynań nieodpowiedzialnych ryzykantów:

 

Z winy Kolumba Europejczycy dowiedzieli się o istnieniu Ameryki. Naprawdę coś ta wiedza w życiu Starego Kontynentu zmieniła, poza wysypem kolejnych szaleńców, chcących powielić niebezpieczny wyczyn genueńskiego żeglarza? O Cortezie to szkoda nawet mówić – morderca, łupieżca, oszust, uzurpator, łajdak. Jego skłonność do ryzyka przyniosła nie tylko śmierć i zniszczenie, ponadto stała się inspiracją do gwałtu na odwiecznych zasadach sztuki wojennej. Istnieje podejrzenie, że z tych skandalicznych wzorów skorzystał pod Kircholmem niejaki Chodkiewicz, wbrew racjonalnym podstawom wygrywając z trzykrotnie liczniejszym nieprzyjacielem. Bracia Wright ponoszą winę za powstanie lotnictwa, to już wystarczy, aby ich skazać na zapomnienie. A ten śmieszny Heyerdahl… Cóż mu przyszło z pływania na papierowych statkach? To puste, efekciarskie ryzyko, nic nie wnoszące w rozwój ludzkości, w każdej chwili grożące wypadkiem! No i najważniejszy argument – ryzykowali, ryzykowali i co? Wszyscy już nie żyją!

 

Bilans pseudokonań ryzykantów jest żałosny i cuchnący zgnilizną. Wspominanie ich pamięci jest jak głoszenie poglądów nazistowskich, powinno tak samo być zakazane. Tak samo zakazane, jak chodzenie zima bez czapki. Normalni ludzie czapki zakładają!