To straszne – mamy „problem”!

Relacjonująca zdarzenie dziennikarka z potępieniem w głosie zakomunikowała, iż „żadne przepisy nie regulują noszenia przy sobie maczet”. Straszne rzeczy – paragrafy nie opisują jeszcze całości rzeczywistości, pozostawiają ludziom swobodę decyzji. Czyli – jest „problem”. W socjalistycznej nowomowie „problem” oznacza „za dużo wolności, istnieje krzycząca potrzeba sformalizowania wszystkiego, co przed lewem ocalało”.

 

Maczeta to niebezpieczna broń, fakt. Jednak znacznie bardziej niebezpieczny jest tradycyjny, poczciwy nóż kuchenny, najpopularniejsze od dekad narzędzie zbrodni. Skoro żurnalistka TVN ustaliła konieczność zakratowania świata w celu rozwiązania „problemu” maczet, to zapewne z równą energią walczyłaby z „problemem” noży kuchennych. A przecież taki nóż nie wyczerpuje listy „problemów”.

 

Wdzięcznym narzędziem mordu może być szpikulec do lodu. Równie skuteczne, choć mniej eleganckie jest rożno. Poza tym wałki, tłuczki do mięsa i tak dalej. Wychodząc z kuchennej zbrojowni wchodzimy do arsenału zwanego pokojem dziennym: mosiężny świecznik, metalowy biust wybitnego męża, instrumentarium do obsługi kominka, ba, nawet doniczka z kwiatkiem może się przydać. To wszystko i tak blednie w porównaniu z garażem albo komórką narzędziową – można powiedzieć, że kuchnia i pokoje to składowisko broni lekkiej, tutaj natomiast to prawdziwy park artyleryjski: siekiery, łomy, brzeszczoty, młoty, sekatory, spalinowa piła do drzewa… Ileż tu „problemów”…!

 

Domyślam się, że intencją funkcjonariuszki TVN było doprowadzenie do zakazu posiadania maczet. Uzasadnienie: bo maczetą można krzywdę zrobić. Jak pokazałem powyżej, krzywdę można zrobić bliźniemu praktycznie każdym narzędziem domowym, ogrodowym lub budowlanym, o zwykłych cegłach, kawałkach gruzu lub trotuaru nie wspominając. Gdyby ktoś komuś wraził w pierś szpikulec do lodu, to paniusia ze zgrozą donosiłaby o „braku istnienia przepisów regulujących posługiwanie się szpikulcami do lodu”. Ja z kolei jestem pewien, że pokrzykiwania paniusi znajdą drogę do uszu legislatorów, którzy z radością zajmą się „zwalczeniem problemu” i „podniesieniem poziomu bezpieczeństwa”. Uchwalą zakaz noszenia maczet, szpikulców do lodu, siekier, sznurów do snopowiązałek… Z chwilą uchwalenia przepisów regulujących używanie polnych kamieni absurdalność tego procederu ukaże się w całej okazałości – tyle, że wówczas może być już za późno.

 

Tymczasem sprawa jest bardzo prosta. Zamiast piętrzyć kretyńskie przepisy, wystarczy zapisać w kodeksie jeden elastyczny paragraf:

 

 

I już. Nie ma wówczas znaczenia co się ma w kieszeni, ważne jest jedynie ewentualne użycie. Nie ma żadnego socjalistycznego „problemu”, jest jedynie kwestia wolnego wyboru i odpowiedzialności. Jak widać: „problem” to przeciwieństwo wolności osobistej.