I całe szczęście. Wreszcie będzie mógł swobodnie pozgadzać się z towarzyszami w sprawach prospołecznych, skończy z wysilaniem się na krytyka swoich kamratów z SLD, nareszcie przestanie wbrew sobie samoograniczać się w mowie miłości i zamiast wyzywać swoich czerwonych przyjaciół od postkomunistów będzie pieszczotliwie zwracał się do nich lewicowcy. Acha, no i Katyń będzie się od dzisiaj kojarzył z męczeństwem lewicy.
No, porzucenie mimikry przez genseka PiS pozwoli uporządkować scenę polityczną, zagraconą przez pseudosocjologiczne analizy w stylu „W dzisiejszych czasach podział na lewicę i prawicę stracił sens”. Nic podobnego. Ujawnienie przez towarzysza Kaczyńskiego – tak, towarzysza, użycie tego zwrotu stało się
niniejszym uzasadnione – swojej prawdziwej opcji politycznej dowodzi, że dychotomia nie znajduje się na śmietniku politologii, lecz jest bytem realnym i wymiernym. Z jednej strony mamy zdrową, wielonurtową lewicę w postaci SLD i PiS, z drugiej parszywą prawicę okołoliberalną reprezentowaną przez Peło. Obraz to naturalnie fałszywy (podobnie jak dotychczasowa postawa tow. Kaczyńskiego), niemniej nośny medialnie i upraszczający dziennikarzom opis sytuacji. Czyż żurnaliści nie wywoływali dwa dni temu odruchu głębokiego współczucia, kiedy bohatersko walczyli z faktami udanie nie dostrzegając nazwiska zdobywcy czwartego miejsca w wyborach? Sami widzimy, ile mają na głowie – deklaracja Kaczyńskiego Jarosława ułatwi im wygłaszanie obiektywnych komentarzy.
Oczywiście znajdą się zdezorientowani pożyteczni idioci, którzy będą próbować dowodzić, iż nagły udar miłosny Kaczyńskiego do SLD to jedynie taktyka przed II turą. Że ów afekt jest cyniczną, kłamliwą zagrywką obliczoną na oszukanie wyborców, że cel uświęca środki. Możliwe. Zauważmy jednak, że Kaczyński w ramionach Napieralskiego nie wygląda obco, a gładka postkomunistyczna polszczyzna nie wykrzywia Jarkowi żuchwy. Trafił swój na swego, wszystkie rozsypane elementy ułożyły się w jeden krasny obrazek. Zresztą - Kaczyński zawsze uchodził za osobą uczciwą, honorową, gwarantującą wysokie standardy moralne. Czy jest możliwe, iż dla tak pospolitego celu ów poręczyciel prawości dopuściłby się łgarstwa?!
Sprzątanie sceny politycznej idzie jak po maśle, niemniej dręczy mnie pewna wątpliwość – kto zagospodaruje z nagła osierocone środowisko smoleńskich teoretyków spiskowych? Kaczyński okazał się rusofilem i miłośnikiem lewactwa, więc jego patronat odpada. Do Peło raczej niezręcznie się zwracać, bo mają krew na rękach. Czwarta siła polityczna – Korwin-Mikke – też tropicielom tajnych knowań nie leży z najrozmaitszych powodów. To może Lepper? W ostateczności mogą – i do tego ich serdecznie zachęcam – pozostać wierni sobie i nadal uprawiać poletko teoryjnospikowe, z jedną drobną modyfikacją – skoro Kaczyński się zdemaskował, skoro niesiony falą współczucia ma szansę wygrać wybory, to cui prodest?!
Inne tematy w dziale Polityka
