Tusk musi zostać!

Powód jest bardzo prosty: Tusk ma same wady i tylko jedną zaletę. No, to dwa powody. Kolejny powód jest taki: nie ma dla niego alternatywy. To już trzeci powód… Dobrze, zacznijmy jeszcze raz.

 

Tusk musi zostać, ponieważ ma same wady, tylko jedną zaletę i nie ma konkurencji. To znaczy konkurencję ma, jednak populus nie jest konkurencji przesadnie przychylny. Kto mianowicie miałby premiera zastąpić, z jakiej partii? Które ugrupowanie jest w stanie pokonać zachwyconych sobą socjalistów z Peło, którzy swój nieustający sukces zawdzięczają nie tyle własnemu wizerunkowi, co obrazowi Kaczyńskiego z nożem w zębach, szukającego jakiejś ofiary do rytualnego mordu – bo środki uspakajające mu wyszły?

 

Jeśli więc lud ma wybierać między socjalistami mętnymi a socjalistami narodowymi, to wybiera tych pierwszych. Nie dlatego – jak sugerują patrioci z własnego nadania – że biało-czerwona przestała budzić namiętności. Skądże znowu, mecze 66 w rankingu światowym reprezentacji Polski w piłce kopanej nieodmiennie gromadzą tłumy. Powód jest inny: wybór mas - socjalizm – wiąże się z poczuciem bezpieczeństwa. A akurat na bezpieczeństwo nie sposób liczyć, mając przed oczami PiS u władzy. Nie będziemy umierać za Tbilisi!Ani za – z trudem przechodzi mi to przez gardło – Drugikatyń. Krzywonos (Maksym, nie Henryka) zaproponowałby zapewne panaceum: jak lackie gardło za wąskie, to można je rozerżnąć, lecz Prezes na razie straszy tylko trybunałami, więc proste, sprawdzone sposoby muszą chwilowo czekać na swoją dziejową szansę.

 

Innych rywali towarzysza Tuska można co najwyżej wspomnieć na marginesie, Napieralski czy Pawlak to jak nieżonaci podporucznicy na balu dla generalicji – robią wrażenie jedynie na kelnerkach. I to spostrzeżenie wyczerpuje problem dostatecznie dostojnych person zdolnych do próby zastąpienia princepsa.

 

Skoro więc tow. Tusk jest wolny jak taczanka na stepie, to lepiej, by tak pozostało na wieki. Próba podmienienia go na kogoś bez zaplecza parlamentarnego nieuchronnie wikła Polskę w zugzwang na linii mniejszościowy szef rządu – wrogi mu parlament – niechętny prezydent. Nic dobrego z takiego wojennego pokoju wyjść nie może. Dopóki zatem na scenie politycznej nie pojawi się siła zdolna tow. Tuska pokonać lub choćby mu poważnie zagrozić, to niech sobie Donald na zdrowie gra w piłkę. Nawet całe 90 minut.

 

Wspomnianych na wstępie wad naszego pana i władcy nie ma co omawiać – jeśli składa się z samych usterek, to wymienianie ich jest zbędne. Wystarczy wskazać wyjątek, czyli jedyną zaletę. Otóż Donald Tusk ma jeden niepodważalny walor, pozytyw nadający mu ludzki, oświecony wygląd. Plusem tym jest jego lenistwo.

 

Jak ostatnio donieśli trzęsący się z oburzenia żurnaliści, tow. Tusk uczestniczył w jednym głosowaniu na bodaj 700. Media, pisiaki i dyżurne płaczki wytykają to Tuskowi niczym Kainowi zabójstwo brata. I nikt nie widzi względnie nie chce zauważyć, że to przecież dobra strona tego paskudnego lewaka. Winniśmy dziękować Bogu lub komu tam, że jak na socjalistę Tusk jest mało aktywny. Że woli leżeć cały dzień na tapczanie. Dlaczego?

 

Jak to – dlaczego? Dlatego, że kiedy już zabiera się do roboty, to albo podnosi podatki albo bezprawnie napada na handlujących legalnymi produktami. Tusk rządzi od kilku lat, a dopiero teraz udało się zauważyć, iż coś robi. A że robi to fatalnie, to naprawdę dla wszystkich byłoby lepiej, gdyby powrócił do całorocznego snu zimowego. Sprawy idą same bez jego ingerencji, komplikacje pojawiają się dopiero, kiedy premier się budzi i postanawia z jakiegoś pagórka poryczeć groźnie po okolicy. Miejmy nadzieję, że wrzaski mu się niedługo znudzą, senność na powrót ogarnie i sprawy wrócą w wyżłobione koleiny.

 

A nie ulega wątpliwości, że zmiana premiera wiązałaby się ze zmianą polityki: byłoby głośniej i głupiej. Bo następca miałby ADHD na punkcie odróżnienia się od zgnuśniałego poprzednika. Z tego powodu właśnie – Tusk musi zostać!