Czyż nie powinno się święcić 22 czerwca?

8 maja świętuje się rocznicę zakończenia II wojny światowej w Europie, przynajmniej na Zachodzie – w krajach oddanych pod władzę ZSRS tak zwany Dzień Zwycięstwa (zresztą obchodzony podług sowieckiej chronologii następnego dnia, 9 maja) stanowił ponure memento przypominające o zmianie jednego okupanta na drugiego.

O mały włos, a juble z okazji Dnia Zwycięstwa organizowanoby nieco później, zapewne latem – i to w całej Europie od Uralu po Atlantyk: 7 lipca 1941 roku towarzysz Józef Stalin wydałby bohaterskiej Robotniczo-Chłopskiej Armii Czerwonej rozkaz rozpoczęcia wyzwalania kontynentu spod panowania jadowitych faszystowskich gadów. W pełnej gotowości do wypełnienia rewolucyjnego obowiązku stało 198 dywizji strzeleckich, 13 dywizji kawalerii, 61 dywizji pancernych, 31 dywizji zmotoryzowanych, 16 brygad spadochronowych oraz liczne formacje NKWD. Trzy miliony żołnierzy, ponad 60 tysięcy dział i moździerzy, kilkanaście tysięcy czołgów i samolotów miało realizować Wielki Plan czyli podbój kontynentu.

W 1920 roku, zwyciężając w „18 decydującej bitwie w dziejach świata” czerwonych ludojadów, polska armia uchroniła Europę od rozkoszy rewolucyjnych porządków. Lord D'Abernon zobrazował konsekwencje bitwy warszawskiej następująco:

Gdyby Karol Młot nie powstrzymał inwazji Saracenów zwyciężając w bitwie pod Tours, w szkołach Oxfordu uczono by dziś interpretacji Koranu, a uczniowie dowodziliby obrzezanemu ludowi świętości i prawdy objawienia Mahometa. Gdyby Piłsudskiemu i Weygandowi nie udało się powstrzymać triumfalnego pochodu Armii Czerwonej w wyniku bitwy pod Warszawą, nastąpiłby nie tylko niebezpieczny zwrot w dziejach chrześcijaństwa, ale zostałoby zagrożone samo istnienie zachodniej cywilizacji. Bitwa pod Tours uratowała naszych przodków przed jarzmem Koranu; jest rzeczą prawdopodobną, że bitwa pod Warszawą uratowała Europę Środkową, a także część Europy Zachodniej przed o wiele groźniejszym niebezpieczeństwem: fanatyczną tyranią sowiecką.

22 czerwca 1941 roku towarzysz Adolf Hitler uczynił Europie podobną (choć na mniejszą skalę) przysługę, uprzedzając wcześniejszym atakiem komunistyczną agresję. Dzięki szalonemu kapralowi połowa kontynentu uniknęła losu państw zza Żelaznej Kurtyny, a miliony ludzi zachowały życie, zdrowie, majątek oraz wolność ducha. Pamiętajmy, że stalinowski pokój był dla narodów Rosji krwawszy niż I wojna światowa...

Czyż zatem 22 czerwca nie powinien być odpowiednio uhonorowany odświętnymi obchodami?