Tę wstrząsającą prawdę ujawnili w dzisiejszej… och… ostatnio używanie potocznych nazw wobec niektórych dzienników jest źle widziane na Zalonie… napiszę więc to delikatnie i opisowo: w dzisiejszej polskojęzycznej gazecie redagowanej przez filosemitów prawdę tę ujawnili panowie Jacek Bromski i Maciej Strzembosz (obaj z zawodu są prezesami). Dochodzenie do tytułowego targetu wytycza całkiem nowe ścieżki w dialektyce, o trudnej do podrobienia metodzie moralnego szantażu nie wspominając. Ale po kolei.
Panowie B&S na początek zdradzają najstraszliwszą tajemnicę: telewizja publiczna „nie jest stacją komercyjną”. Po tym hiczkokowskim wstępie czeka nas już tylko trzęsienie ziemi: „Jej [TVP] zadanie to oferta bogata w te elementy programowe, których nie otrzymamy w stacjach komercyjnych”. W to akurat wierzę bez zastrzeżeń, wystarczy sprawdzić w ofercie TVP1 na przykład na dziś:
Wstajemy o godzinie 5:05, aby przed wyjściem do pracy obejrzeć film dokumentalny o bliżej nieznanym (a zatem wartym poznania) Henryku Sławiku. 50 minut mija niepostrzeżenie, na szczęście o 5:55 usłużny prezes Urbański przypomni nam, że mamy 25 kwietnia. Czas zastanowić się: „kawa czy herbata”? I dlaczego jesteśmy jeszcze w domu? Sprintem odwozimy dziecko do przedszkola, gdzie maluch będzie miał okazję o godzinie 9:10 obejrzeć program pt. „Moliki książkowe-czyli-co czytać dziecku”. Rzeczone moliki to dwa tandetne straszydła (komercyjny Ciasteczkowy Potwór to przy nich Robert Redford z 1965 roku), odstręczające dziatwę od ekranów telewizora nie tylko swoim wyglądem, lecz i rozdzierająco nudnymi tematami pogaduszek. My jesteśmy w pracy, więc telewizora nie oglądamy, radochę mają natomiast niepracujące żony i służba: o 12:10 z przyjemnością obejrzą sobie „Agrobiznes”, chłonąc njusy z branży rolno-spożywczej. W okolicach 12:40 na Woronicza kończą działalność misyjną (o tej porze wyczerpują się dzienne wpływy z tak zwanego abonamentu): w dyżurce puszczają zdarte taśmy z chałowymi, przecenionymi serialami, kładą nogi na konsolę i beztrosko czekają do 3:30 w nocy, by „zakończyć dzień”.
Zdaniem autorów telewizje komercyjne nie dostrzegają potrzeb dzieci, osób powyżej 50 roku życia, biedaków i wieśniaków. No i oczywiście snobów, których PT Autorzy nazywają elegancko „osobami nastawionymi na edukację i kulturę wysoką”. I właśnie te grupy panowie Bromski&Strzembosz identyfikuja jako ofiary, nad którymi TVPubliczna ma się pastwić. To znaczy – zaspokajać ich potrzeby. W jaki sposób odbywa się to obecnie przedstawiłem powyżej – „ludzie gorzej sytuowani” tudzież staruchy +50 i „mieszkańcy prowincji” zaspokajają swe telewizyjne potrzeby o piątej nad ranem i w godzinach pracy. Zapewne z perspektywy Warszawki panom prezesom wydaje się, że polscy biedni, geriatryczni prowincjusze są na tyle bogaci, by móc nie chodzić do roboty.
Autorzy dokonują jednak jeszcze jednego tytanicznego wysiłku – nie kręcą, nie kluczą, stawiają konkretne pytanie: „jakie to potrzeby” powinna zaspokajać publiczna telewizornia? Odpowiedź jest zaskakująca: „Najkrócej mówiąc – bardzo różne”. No, całe szczęście, że panowie B&S zeszli do ludu z kagankiem oświaty, bez nich nikt by na to nie wpadł. Rozważając jednak tę wypowiedź w kontekście przedstawionych zbiorów targetowych można dojść do wniosku, że nie jest ona pozbawiona sensu, jak to może się wydawać na pierwszy, komercyjny rzut oka.
Kluczem jest tu słówko „różne”. Różne są grupy dyskryminowanych przez nadawców komercyjnych, różne są potrzeby tych ludzi, oferta TVP powinna również być maksymalnie różna. Wszystko jasne? Niezupełnie. Jak bardzo są liczne te zbiory poszkodowanych? Na to Autorzy odpowiedzi nie dają, niemniej można bez trudu się domyślić, iż jest to wielkość „różna”. Co nam daje równanie z samymi niewiadomymi? Jak to co – pewność: jeśli nie wiadomo, o co chodzi, to na pewno chodzi o koryto.
Moloch na Woronicza jako producent i dystrybutor „bardzo różnych” potrzeb nie może być mały (bo potrzeby są duże), ani biedny (z tego samego powodu). Bałagan i cudze pieniądze to, jak wiadomo, podstawowe składniki służące do kręcenia lodów. Wszystko się więc bardzo ładnie składa, niczym blaszany pawilon pod naporem orkanu.
„Zaspokajanie potrzeb tych pięciu powyżej wymienionych grup jest zatem istotą misji telewizji publicznej” oświadczają z tupetem panowie B&S. Kamuflaż w postaci misyjnego zadęcia uzasadniającego powszechną grabież podatkiem od posiadania telewizora (tzw. abonament Autorzy raczyli nazwać z wdziękiem „pomocą publiczną”) jest przeto zbędny: niech prezes Urbański poprosi amatorów filmów dokumentalnych puszczanych skoro świt o dobrowolną comiesięczną zrzutę, wtedy bez ezoterycznych zaklęć „różna, różny, różne” błyskawicznie się dowiemy, ile jest w kraju chętnych do zaspokajania oskomy via telewizornia publiczna.
Niech zgadnę – będzie ich mniej niż chętnych do obejrzenia na Polsacie Mistrzostw Europy w piłce kopanej.
Inne tematy w dziale Polityka
