Walka o przyszłość
Termin "polityka" stał się w Polsce synonimem konfliktu.
W Polskim krajobrazie politycznym są duże różnice postaw między zwolennikami poszczególnych partii.
W normalnym państwie, w normalnej demokracji tożsamość partyjna może być skutecznie wykorzystana w służbie interesu publicznego.
Czy tak jest w Polsce?
- I tak, i nie.
Są partie które destrukcyjnie niszczą interes publiczny, racje stanu.
Biorą udział w grze o sumie zerowej.
Polityka w dojrzałej demokracji jest jak gra.
Lepiej gdy, gra ma punkt początkowy i końcowy. Przestrzega zasady, uznaje granice i ma zwycięzców i przegranych, jak większość sportów. Tak często jest w polityce: są kampanie, wybory, zasady, przepisy, zwycięscy i pokonani kandydaci.
Ale są też nieskończone gry. Nie mają one punktu startu ani linii mety, nie mają wyraźnych zwycięzców i przegranych, nie mają uzgodnionych zasad ani granic. Taka jest sztuka.
Tak samo jak muzyka i literatura. Wielcy i mali artyści zmieniają zasady.
Taka może być dobra polityka, gdy wznosi się ponad oczekiwania opinii publicznej i określa swoją wizję w szerszych kwestiach sprawiedliwości, równości i zdrowia moralnego społeczeństwa.
Edukacja jest grą skończoną, gdy koncentruje się na wynikach egzaminów i kwalifikacjach, lub może być grą nieskończoną, gdy dotyczy szerokiego i dogłębnego zrozumienia oraz rozwoju osobowości.
Gry skończone są rozgrywane, aby wygrać. Nieskończone gry są rozgrywane dla rzeczy wielkich.
Gry skończone są zwykle rozgrywane przed jakąś publicznością. Nieskończone gry są partycypacyjne. Angażujemy się w nie, ponieważ nas zmieniają. Van Gogh nie musiał sprzedawać obrazów, aby uznać sztukę za wartościową. Beethoven nie szukał popularności, kiedy pisał swoje późne sonaty i kwartety. Bolesław Prus nie miał na celu bestsellera, kiedy pisał Lalkę.
W grach jest potrzebna dobra konkurencja.
Politolodzy od dziesięcioleci argumentowali, że konkurencja jest podstawowym składnikiem odpowiedzialnego systemu partyjnego, tak że kiedy jedna partia dominuje w sprawowaniu władzy inne są w opozycji i przy dobrych pomysłach wspierają, a przy złych krytykują...
W grach jest potrzebny dobry dyskurs.
Wiele instytucji prywatnych i publicznych podejmuje decyzje w oparciu o przemyślany dyskurs. Przed działaniem zbiorowym, przed głosowaniem, zwykle pojawia się uzasadniony dyskurs, przynajmniej w aspiracjach.
Wielkie gry polityczne budowane są na kompromisie. Kompromis opiera się na założeniu, że życia w kwitnącej społeczności nie można rozwijać, gdy toczy się gra o sumie zerowej. W rzeczywistości czasami najlepiej nie grać w żadną grę.
W normalnych demokracjach kontakty towarzyskie, przemieszczanie się, praca i wypoczynek stanowią podstawę ludzkiego doświadczenia budującego więzi porozumienia.
Ale w Polsce pozornie apolityczne działania są jednak zorganizowane wzdłuż linii podziałów politycznych, ujawniając "polaryzację stylu życia".
Widać to w złych modelach wychowawczych gdzie zamiast pokazywania dobrych wzorców społecznie akceptowanych jest indoktrynacja nienawiści.
Zwolennicy poszczególnych partii (twarde elektoraty) zachowują się inaczej w życiu codziennym. Różnice te są niewielkie, ale silne, najbardziej widoczne są w domenie czasu wolnego. Tożsamość polityczna przeniknęła do niektórych z najbardziej podstawowych aspektów życia codziennego, ale nie w takim stopniu, w jakim ludzie myślą. Twierdzimy, że polaryzacja stylu życia może potencjalnie podważyć indywidualne samopoczucie i spójność społeczną.
Polacy identyfikują się z Polską, co zaskoczy w czasie bliższym lub dalszym wszystkich przeciwników państwa polskiego.
W Polsce jest zagrożenie dezinformacją, zajmuje ono ważne miejsce w dyskursie publicznym, ale jej skutki i zasięg ograniczy proza życia codziennego.
Używane algorytmy heurystyczne pokazują, że większość Polaków woli wartości konserwatywne, dlaczego zatem przy władzy jest Koalicja 13 grudnia?
Z tego algorytmu wynika, że PiS ma potencjał być bardziej skutecznym niż jest.
...
