I wojna światowa to czas, w którym narody wypracowały model tego, co zwykliśmy określać mianem wojny nowoczesnej. W 1914 roku armie europejskie ruszały do walki wyposażone jak na wojnę prusko -francuską z 1870 roku, w 1918 wypracowano natomiast zasady funkcjonowania współczesnego pola walki, gdzie liczą się: siła ognia pojedynczego żołnierza, wsparcie broni pancernej i lotnictwa oraz działanie grup szturmowych. Zanim jednak to nastąpiło, armie obu stron próbowały dostosować do współczesnej im techniki średniowieczne metody pola walki.
Jednym z takich posunięć były, opisane w książce Simona Jonesa „Wojna pod ziemią 1914-1918”, działania minersko podkopowe na froncie zachodnim. Podkopy i tunele znane były już w XVII wieku. Każdy, kto czytał „Trylogię” Sienkiewicza, pamiętać będzie oblężenie Kamieńca Podolskiego i tureckie próby podłożenia min pod mury twierdzy. Minerzy pierwszej wojny światowej stosowali te same metody walki, ten sam był też cel- spowodowanie fizycznych szkód w umocnieniach przeciwnika i zdobycie pozycji wroga dzięki skoordynowanemu atakowi piechoty. Akcja taka wywoływała reakcję. Najprostszą metodą walki z podkopami był ostrzał artyleryjski terenu, gdzie podejrzewano lokalizację wlotu tunelu lub budowanie tuneli pod podkopem przeciwnika i detonowanie pod nim ładunków wybuchowych. Bardziej wyrafinowaną metodą było wykorzystywanie lei po wybuchach jako pozycji obronnych; w stosowaniu tego sposobu mistrzami byli żołnierze niemieccy. Same podkopy okazały się kosztowną i nieskuteczną metodą, dlatego nie stosowano ich już w kolejnych konfliktach zbrojnych.
Książka Simona Jonesa zadowoli każdego – miłośnik techniki i danych statystycznych znajdzie szczegółowe plany prowadzenia ataków minowych, schematy podkopów, opis stosowanych metod górniczych. Miłośnik literatury wspomnieniowej - relacje bohaterów tamtych czasów, zaś pasjonat historii I wojny światowej będzie miał kolejną okazję do utwierdzenia się w przekonaniu, iż był to jeden z najpotworniejszych konfliktów w historii ludzkości.
