"Na żądanie Unii Europejskiej gabinet Tuska przygotował plan obniżenia deficytu finansów publicznych
z obecnych 4,3 proc.
do 2,8 proc. PKB w 2015 r.
To oznacza konieczność podniesienia podatków lub obniżenia wydatków o około 25 mld zł w skali roku." - pisze Paweł Jabłoński na swoim gospodarczym blogu "Rzeczpospolitej" (http://www.ekonomia.rp.pl/artykul/775566,1103799-Jablonski--Czy-to-Bruksela-podnosi-nam-podatki.html). W tym samym tekście autor wskazuje możliwe źródła oszczędności budżetowych: najprościej byłoby ograniczyć przywileje finansowe różnych grup społecznych. Ale rząd ani myśli porywać się na samobójcze ataki względem uprzywilejowanych. Drogi do uzupełnienia strat w budżetowym worku bez dna są więc tylko dwie. Trzeba obciąć wydatki administracyjne (czytaj: polikwidować niepotrzebne instytucje i rozdęte w nich do granic absurdu zatrudnienie dla "swoich" ) albo... no właśnie. Osaczający z każdej strony gabinet premiera Tuska ekonomiści o lewicowych, "keynesistowskich" przekonaniach kładą nam do głowy, że najskuteczniejszym sposobem zasypania dziury budżetowej będzie kolejna podwyżka podatków. A najlepiej jeśli za podwyżką obciążenia fiskalnego pójdą od razu zmiany kodeksowe, nadające różnym służbom państwowym uprawnienia do lepszej podatków ściągalności. Czyli - ma być drożej i trudniej do wymigania się od płacenia. A to z kolei znaczy - gorsze warunki życia dla wszystkich Polaków po kolei, ze szczególnym uwzględnieniem tych najbiedniejszych (oni najboleśniej odczują wzrost cen, który nieuchronnie pojawi się wszędzie na skutek fiskalnych podwyżek). Jeśli Donald Tusk podniesie w przyszłym roku podatki, znów warunki codziennego bytowania w tym kraju pogorszą się każdemu. Z wyjątkiem oczywiście tych członków narodowej "elity", którzy (dzięki wysokiej zamożności własnej) zmian fiskalnych będą mieli szansę nawet nie zauważyć.
W ostatnich tygodniach media, najczęściej opozycyjne, rozpisują się na temat tzw. krzywej Laffera, określającej jedno z głównych praw zarządzania publicznym pieniądzem. Owa "krzywa" (linia, pokazująca zależność między wysokością opodatkowania ludzi a poziomem wpływów z podatków) daje nam jednoznaczną odpowiedź na pytanie, czy przez zwiększenie obciążeń podatkowych budżet jest w stanie zarobić więcej pieniędzy. Ta odpowiedź brzmi - nie, ponieważ im wyższe podatki tym mniej podmiotów (ludzi lub firm), które są w stanie je płacić. Dotyczy to zwłaszcza małych i średnich podmiotów gospodarczych - dokładnie takich, jaki dziś wypracowują 80% naszego PKB. I nic tu nie pomoże zaciskanie policyjnego kordonu wokół podatkowych oszustów: firmy, jeśli podatki będą przerastały ich możliwości płatnicze, zwyczajnie zaczną się zwijać. Będą likwidowane lub zaczną zwalniać ludzi. W obu przypadkach oznacza to dla budżetu dodatkowe straty: brak kolejnego płatnika podatków i więcej ludzi na bezrobociu, a tych przecież natychmiast państwo musi zacząć utrzymywać. I tak dalej, i dalej... Konkluzja jest prosta: jeśli premier Donald Tusk zdecyduje się w przyszłym roku na kolejną podwyżkę podatków, wpływy do budżetu z tytułu ich pozyskiwania spadną. Efekt będzie więc dokładnie odwrotny wobec zamierzonego.
Mimo tak oczywistej prognozy rząd Donalda Tuska nie wydaje się być skłonny do rezygnacji z kolejnych obostrzeń fiskalnych. Nic nie słychać także o jakichkolwiek planach, związanych z ewentualnymi oszczędnościami w administracji publicznej. Wszystko wskazuje zaś na to, że przyszły rok będzie dla przeciętnego Kowalskiego znów trudniejszy do przetrwania niż poprzedni. A to z kolei może być dla premiera i wspierającej go Platformy Obywatelskiej szczególnie kłopotliwe w bardzo intensywnym okresie wyborczym, na wszystkich szczeblach władzy... Tłumaczenie narodowi, że kolejnej podwyżce kosztów życia w Polsce winni są unijni urzędnicy może po prostu nie wystarczyć do utrzymania władzy. No, chyba że prawdziwe są jadowite pogłoski, rozpowszechniane wbrew rządzącej partii przez różnych przedstawicieli egzotycznej opozycji. Jakoby premier i jego ludzie już dawno mieli zapewnione bogate synekury w tychże samych, europejskich strukturach biurokratycznych. Ale któż by śmiał uwierzyć w takie wredne banialuki!
