Między dżumą a cholerą -

 Podsumowanie tryptyku 

"Platforma Obywatelska na trzech słupach wsparta -przedwyborcza opowieść w trzech częściach"

W trzech, kolejnych tekstach prezentowałam Państwu mój pogląd na znaczenie etyki w polityce. Nie tylko teoretyczne, tkwiące u podstaw budowania wokół idei partii politycznych, ale przede wszystkim na czysto praktyczny wymiar etyki, a nawet ujmując rzecz nieco dowolnie ale dosadnie, na technikę prezentacji etyki. 

Wszystkie trzy elementy pojęcia: etyka: teoria, praktyka i techniki prezentacji – w polityce stanowią o powodzeniu lub klęsce idei. Wynoszeniu do władzy, utrzymywaniu przy władzy i traceniu władzy przez partie polityczne. 

Wynik wyborów – to zawsze wypadkowa etyki społeczeństwa, obywateli.

My, Polacy pod tym względem prezentujemy się, jako naród, doskonale.Nieustające dążenie do ku wolności i możliwości realizacji aspiracji narodowych, suwerenności - zapełnia karty naszej historii.

I także dziś, współcześnie.

Wybory są aktem przekazania władzy tym, którym ludzie świadomie i podświadomie ufają. Zaufanie do polityków, jak każde zaufanie opiera się na założeniu, że są uczciwi i prawdomówni – więc postępują etycznie, a przynajmniej jeśli nie do końca są idealni, to ich wybór chroni przed władzą tych, co do których nie mamy wątpliwości, że etyczni nie są.

Te z kolei przekonania leżące u podstaw aktów wyborczych, kreują zjawiska elektoratu pozytywnego i elektoratu negatywnego – obu wyposażonych w identyczny potencjał sprawczy. 

Partie polityczne pozyskując wyborców – odwołują się do obu elektoratów, prezentując w kampaniach i także poza nimi własny pozytywny wizerunek i negatywny wizerunek konkurentów. Jeśli oba obrazy oparte są o prawdę i nie zawierają kłamstw – jest to kampania etyczna. Jeśli jednak użyte elementy negatywne pod adresem konkurencji opierają się na głoszeniu nieprawdy – kampania zyskuje miano brudnej – nieetycznej. Także gdy prezentacja własnego pozytywnego wizerunku jest sprzeczna ze znaną prawdą – oceniana jest jako nieetyczna. 

Pisząc o trzech słupach, na jakich wspiera się Platforma Obywatelska uwzględniłam oba elektoraty,  podając  (w dużym skrócie) przyczyny ich powstania.

Konkluzją tych tekstów było stwierdzenie, ze PO nie ma alternatywy. 

W tej konkluzji bynajmniej nie zawiera się moje osobiste przekonanie co do korzyści społecznych wynikających z faktu tak daleko idącej dominacji jednej partii. Bliższy mi jest zdecydowanie układ dwupartyjny wymuszający wzajemną kontrolę. 

Jednak nie można mieć za złe Platformie Obywatelskiej jej zdolności pozyskiwania zwolenników i wzbudzania zaufania społecznego przygniatającej większości Polaków.Szczególnie, że  niemal po roku funkcjonowania rządu Tuska – ocena jest bardzo pozytywna,  popularność PO utrzymuje się nadal na niezwykle wysokim, nieosiągalnym dla konkurencji poziomie. 

Jeśli można mieć komuś za złe, że nie istnieje realna alternatywa dla PO – to jedynie partii braci Kaczyńskich, Prawu i Sprawiedliwości, która roztrwoniło swój olbrzymi kapitał zaufania Polaków.  

Winę za ten stan rzeczy ponosi przywództwo partyjne, bracia Kaczyńscy i blisko z nimi związani ludzie „bez właściwości”, którzy w nieustającym pochodzie zachowań nieetycznych i kłamstw, wstrząsającej rozbieżności między słowami a czynami -  zniszczyli nadzieje nie tylko swoich członków, ale i swoich wyborców.

Co więcej – zniszczyli szansę na konstruktywną opozycję wobec PO i racjonalnie funkcjonujący system dwupartyjny.

Zaszkodzili też obrazowi polskiej prawicy i polskiego katolicyzmu, poprzez przypisanie sobie określenia:prawica, całkowicie nieadekwatnego do istoty ich programu i postępowania.

Ale najbardziej niewybaczalne są spustoszenia, jakich dokonali w umysłach części Polaków rujnując ich system wartości moralnych. 

W PiS trwa walka o przywództwo.

Pretendentów jest trzech.

Jarosław Kaczyński, który walczy o utrzymanie dotychczasowej pozycji.

Ludwik Dorn, jedyny, który mógłby nadać PiS charakter bardziej nowoczesny i inteligencki nie tracąc żelaznego elektoratu.

I Zbigniew Ziobro – gorsze, bo prymitywniejsze, wydanie samego Jarosława Kaczyńskiego. 

W pojawiających się tekstach krytycznych wobec poszczególnych pretendentów dostrzec można, przynajmniej na obecnym etapie zdarzeń, że właściwa walka rozegra się między Kaczyńskim a Ziobro, ponieważ zgodnie z kopernikańską zasadą lepszy pieniądz – Dorn jest wypierany z obiegu. 

I jest to przede wszystkim dla samych pisowców wybór między przysłowiową dżumą a cholerą.

Czytam uważnie teksty zwolenników, członków, publicystów i propagandystów PiS, gładko przechodzących od wczorajszego bezkrytycznego uwielbienia do dzisiejszej pozbawionej miłosierdzia krytyki. Krytyki zarazem usprawiedliwionej i zasadnej, jak i absurdalnej zarazem.

Bo w tekstach tych, paradoksalnie, to za co krytykowany jest Jarosław Kaczyński, chwalony jest Zbigniew Ziobro. To co zadecydowało o klęsce Jarosława Kaczyńskiego – więc głęboki brak moralności, rozziew między słowami a czynami i kłamliwe przedstawianie rzeczywistości jest proponowane jako program działań Zbigniewowi Ziobrze,  jako remedium na klęskę PiS.

Gdy czytam zalecenia wprost, bezwstydnie otwartym językiem, jakJacka Kurskiego na gdańskim zjeździe - jak oszukiwać społeczeństwo, przedstawiając mu nieprawdziwy swój „pozytywny” obraz i także będący czystym, wypreparowanym kłamstwem, negatywny obraz konkurencji – rozpisane na detale, na hasła i slogany, na działania przy wykorzystaniu „odzyskanych” mediów – wyłania się przerażający obraz degrengolady moralnej, której nie usprawiedliwia rozpaczliwe dążenie do „uratowania” PiS. 

Teoria, praktyka i technika prezentacji etyki pisowskiej w zderzeniu z oceną moralności Polaków - upewniają mnie, że moja konkluzja o braku alternatywy dla PO jest właściwą i zarazem budzącą niepokój konstatacją.