Warto poświęcić nieco uwagi umieszczonej na Salonie informacji PAP o wezwaniu skierowanym przez premiera Donalda Tuska do byłego premiera Jarosława Kaczyńskiego, by ten przeprosił za swoje rządy.
Dla nieznających komunikatu pozwalam sobie zacytować obszerne fragmenty:
"Jarosław Kaczyński powinien przeprosić Polaków za swoje rządy i za wykorzystywanie swojej władzy w taki sposób, w jaki to robił przez dwa lata, gdy był odpowiedzialny za to, co się dzieje w Polsce. Miliony Polaków mają prawo usłyszeć od liderów PiS słowo +przepraszam+ za te dwa lata stracone dla Polski i dwa lata bardzo przykrych doświadczeń dla Polaków" - powiedział premier na konferencji prasowej.
„Premier przyznał, że jeszcze nie czytał projektu raportu Czumy, ale - jak zapewnił - po lekturze raportu wyrazi swoją opinię na temat jego zawartości. "Wydaje się, że to co pozostaje w pamięci wielu Polaków - jeśli chodzi o ten czas, jaki komisja (śledcza) badała - to takie dotkliwe przekonanie, że służby państwa były używane dość brutalnie do celów politycznych. Zastanawiam się, czy przedmiot badania był właściwie sformułowany" - powiedział Donald Tusk.
"Kiedy sobie uświadomimy, że szefami służb - za rządów PiS - byli tacy politycy jak Bogdan Święczkowski, Antoni Macierewicz, Mariusz Kamiński, to tak na zdrowy rozum można było od razu zapytać, czy trzeba było na nich naciskać, żeby używali służb, nad którymi panowali do polityki i walki politycznej" - mówił premier.”
Koniec cytatu.
„Podziwiać” można konsekwencję z jaką lider PO wtłacza swoim słuchaczom wizję IV RP jako państwa „bezprawia i niesprawiedliwości” sugerując równocześnie, że podziela jego stanowisko wiele milionów Polaków.
Pewien problem sprawił premierowi poseł Czuma ze swoim raportem – trudno było wprost podważyć wiarygodność tak przez lata hołubionej komisji i skrytykować projekt raportu. Ale od czego inteligencja premiera. Przecież nad wynikami badania unosi się „dotkliwe przekonanie” – po co zatem wydano tyle pieniędzy i zabrano tak wiele czasu tak licznym ludziom? Wystarczyło na wstępie zapytać premiera o jego „przekonanie” – ale to zbyt „pachniałoby” Białorusią. Jak zatem pogodzić rozbieżność przekonań pana premiera i pana posła? To proste, błąd tkwił u zarania prac komisji, źle sformułowano „przedmiot badania”.
Przypominam Panu premierowi nazwę Komisji (w niej poniekąd zawarto ów „przedmiot”):
„Komisja Śledcza do zbadania sprawy zarzutu nielegalnego wywierania wpływu przez członków Rady Ministrów, Komendanta Głównego Policji, Szefa Centralnego Biura Antykorupcyjnego oraz Szefa Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego na funkcjonariuszy Policji, Centralnego Biura Antykorupcyjnego oraz Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, prokuratorów i osoby pełniące funkcje w organach wymiaru sprawiedliwości w celu wymuszenia przekroczenia uprawnień lub niedopełnienia obowiązków w związku z postępowaniami karnymi oraz czynnościami operacyjno-rozpoznawczymi w sprawach z udziałem lub przeciwko członkom Rady Ministrów, posłom na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej i dziennikarzom, w okresie od 31 października 2005 roku do 16 listopada 2007 roku (SKSS)”
Smutne, że posłowie PO są tak nieudolni, iż dopiero po kilku latach prac Komisji orientują się, że pracuje ona nie nad tym nad czym pracować powinna. Tak bywa.
Ale najbardziej uderza w słowach premiera pogarda dla instytucji państwa i polityków opozycji. Jak inaczej można bowiem odebrać słowa o szefach służb za rządów Prawa i Sprawiedliwości? Od kiedyż to słowo premiera Donalda Tuska decyduje o tym kto może, a kto nie może pełnić określone stanowisko w państwie?
Czy rzucone oskarżenia, o używanie, niejako z natury, służb do celów politycznych przez określone osoby nie jest przejawem skrajnej pogardy wobec opozycji, a zarazem wobec podstawowych mechanizmów demokracji?
I na koniec – co też premier myśli sobie o tych, którzy uznają jego wypowiedzi za swoistą „prawdę objawioną”?
Inne tematy w dziale Polityka
