Tarcza Poezji przeciw Anarchii (krótka prawie Nebula)

 

 

Tarcza Poezji przeciw Anarchii (krótka prawie Nebula)

 

Porządkowałem wczoraj walizkę komputerową, bo już zaczynała być zbyt ciężka. Z kieszeni na dokumenty wysypałem wszystkie papierzyska i jeden skromny tomik poezji, a w nim to oto wspomnieniowe zdanie:

Będę przez całe życie pisał jeden długi miłosny wiersz – wiersz dla ciebie.

 

Zamyśliłem się, potem jeszcze bardziej i bardziej..

 

Pamiętam, jak wmaszerowała do mojego pokoju z „Erotykami”, trzymając je w swojej smukłej dłoni niby tarczę. Tak ten gest wyglądał i przypominam sobie dlaczego tak go odczytałem.

Mieszkałem przecież z Dziećmi Anarchii i chociaż tylko zewnętrznie można było mnie z nimi identyfikować, ale tylko przez samo miejsce, nawet nie przez upierzenie, które miałem swoje, paryskie, to i tak sarkała kiedy tylko miała okazję. Na ich hipokryzję, bo przecież wypisywali na murach Domu frazy kontestujące System, które były nie ich myślami... wypisywali je, jak modne odzywki, grepsy.. a ja akurat grzebałem w kompie, w poszukiwaniu materiałów do kolejnego rozdziału „Wandei”.

To jest.. nie powinieneś tu mieszkać.. przesiąkasz tym marazmem, ich zakłamaniem..(po paru minutach)Przyniosę Ci coś do czytania, chcesz?

 

Może być tomik poezji.. chyba w tym momencie wyobraziłem sobie Moje Szczęście dźwigające jakieś opasłe tomiszcze prozy i pewnie dlatego..

 

Następnego dnia wmaszerowała z Gałczyńskim, niby z tarczą przeciw anarchii.

 

StanKubik&RobertzJamajki