Proszę sobie wyobrazić, jak do krawędzi sceny zbliża się duży, afrykański bęben, a zza tego bębna wyłania się tors ubranego w fantazyjny strój brzdąca, który dźwiga ten bęben przed sobą.
To Kade, bębnista z zespołu Faso dzigili.
Zespół jest z Burkina Faso, czyli dawnej Górnej Wolty, a tworzą go młodzi muzycy – tak naprawdę dzieci.
Kade ma 6 lat.
I jeśli klikniecie Państwo na poniższy link, zobaczycie, jak ok. 3 minuty i 30 sekundy nagrania Kade rozpoczyna solówkę.
A jeśli ktoś z Państwa kiedykolwiek próbował grać na afrykańskim bębnie wie, że to fizycznie wyczerpujące i nawet bolesne zajęcie.
I dlatego bębniści, zupełnie tak, jak profesjonalni siatkarze, oklejają swoje palce , w celu uchronienia ich przed urazami.
To znaczy, aby je uchronić przed urazami poważnymi, bo na te drobniejsze stłuczenia, przeciążenia stawów, nikt uwagi nie zwraca.
Kade, mimo swoich 6 lat jest w pełni ukształtowanym artystą – proszę zwrócić uwagę na opanowanie instrumentu, gest sceniczny, nawiązanie i utrzymanie kontaktu z publicznością.
Jest prawdziwym profesjonalistą, który już w dzieciństwie zdobył i perfekcyjnie wykonuje swój zawód. Bo w Afryce nie ma takiego pojęcia, jak socjal.
Na koniec nagrania solowy występ Kade nagrodzony został przez festiwalową publiczność owacją. Jak najbardziej zasłużoną.
Następny link pokazuje z kolei występy chłopców z salezjańskiego ośrodka w Namugongo, w Ugandzie.
Dla tych chłopaków, przyjazd do Różanegostoku , to była podróż ich życia.
Oni nigdy nie byli poza Afryką, poza Ugandą nawet, a co dopiero w jakiejś Polsce..
Oni nie są muzykami – mieli 3 miesiące na opanowanie gry na bębnach. I na doszlifowanie układów akrobatycznych, które wzbudziły entuzjazm i w Różanymstoku i podczas pokazu na Rynku Kościuszki w Białymstoku.
Ci chłopcy lądują na ulicy w wieku 5 lat. Choć szczerze mówiąc, nazywanie tego miejsca, ulicą w naszym, europejskim, a nawet różanostockim (proszę wybaczyć neologizm) rozumieniu jest bardzo na wyrost.
W wieku 8 lat są już prawdziwymi ulicznymi twardzielami, bo gdyby nie byli, to by do tego 8 roku życia, jakby to brutalnie nie zabrzmiało, nie dożyli.
To jest przywrócenie właściwych proporcji pojęciu wykluczenia, tak nadużywanemu w Polsce dla przyczyn doraźnych .
Zetknięcie się naszych wychowanków z wykluczeniem w wersji hard, czyli afrykańskiej, było ważnym (pozbawione emocji, ale właściwie opisujące problem słowo), doświadczeniem.
Doświadczeniem przede wszystkim wychowawczym, ale i socjologicznym, kulturowym, osobistym wreszcie.
Bo przegrać mecz w piłkę nożną z grającymi na bosaka przeciwnikami, to jest coś, co się pamięta do końca życia.
Grającymi na bosaka nie dlatego, że są przyzwyczajeni do futbolu w wersji plażowej, czyli na piasku, ale dlatego, że zwyczajnie nie mieli obuwia sportowego.
Albo to, że dla chłopców z Ugandy normalnym jest bogaty body language (tym bardziej, gdy istnieje bariera językowa) i na przykład spontaniczne dotykanie rozmówcy jest w ich kulturze zupełnie bezpodtekstowe.
Nasi wychowankowie, po pierwszym szoku, zaczęli zupełnie normalnie reagować na sposób zachowania Ugandyjczyków, i nikomu nie przyszło do głowy odezwanie się typowym w takich sytuacjach słowem p…ał.
Na koniec (dzisiaj, bo do tego tematu będziemy jeszcze wracali w kolejnych tekstach) puenta, a jak puenta, to – taka ta już pedagogiczna naleciałość - wańkowiczowski smrodek dydaktyczny.
Spokojnie – nic w stylu umoralniającej gadki a la ekran TV, wręcz przeciwnie:
po spędzeniu z chłopakami z Afryki 3 tygodni, wychowanek mówi najpoważniej w świecie, że nigdy nie przyłoży żadnemu Murzynowi za to że jest czarny.
Co, krzywicie się Państwo? A ja tam uważam, że to najbardziej dobitny (nomen omen) dowód na pedagogiczny sukces i sens całego przedsięwzięcia pod nazwą Festiwal młodzieży bez granic.
Inne tematy w dziale Kultura
