O strachu przed śmiercią

Drogi Jerzy,

czytałem Twoje obawy przed operacją zamontowania by-pasów. Tu zawsze jest ryzyko. Ja też kładąc się na stół operacyjny z narkozą zakładałem, że być może się nie obudzę. Zrobili mi cesarskie cięcie i wyjęli woreczek żółciowy pełen kamieni. Żyję, ale nie mogę przez kilka miesięcy wyrównać straconej wagi. Podobnie jest z podróżami lotniczymi. Kiedy wsiadałem do Tupolewa w Moskwie wraz z "komanderowką" literatów, zakładałem że możemy w Armenii nie wylądować cało i zdrowo. Tak było też przy locie Moskwa - Dagestan. Czy później na dziennikarskim wypadzie Warszawa - Nowosybirsk. Na każdym kroku istnieje ryzyko, że śmierć wyciągnie po nas łapę.

Ważne, że masz poczucie humoru. Zaplanowałeś długość życia do 93 lat. Ale czy ty myślisz, że Bóg nie pamięta w jakiej redakcji pracowałeś? Najpierw musisz dożyć do 70 lat. Wtedy będziesz mógł jeździć bezpłatnie komunikacją miejską. Ja tak zrobiłem, a samochód nowy z licznikiem 14000 km stoi pod blokiem. Potem musisz dożyć do 75 lat. Wówczas zostaniesz zwolniony z abonamentu RTV. A ZUS da ci niezależnie od Twego stanu zdrowia dodatek pielęgnacyjny. Wszystko to już osiągnąłem. Dalszych profitów państwo polskie dla emerytów po 75 roku życia nie obiecuje. Najwyżej w pogotowiu ratunkowym powiedzą, że 93-latków "nie reanimujemy".

Reasumując - nie bój się niczego. Nie toleruj lęku w psychice. Nie dopuszczaj do nerwicy lękowej. Wprowadź myślenie pozytywne. Wczoraj w Internecie przeczytałem zwierzenia faceta, który zachorował na raka złośliwego. Ale zastosował nową niekonwencjonalną medycynę germańską. Przez trzy miesiące powtarzał całymi dniami "nie mam raka", "nie mam raka". I rak zniknął. Lekarze zbaranieli. Tak samo działa mechanizm żarliwej modlitwy.

Pozdrawiam i przepraszam za tak duży miniartykuł.

Zbigniew Ryndak