Przeszczepy - dylemat moralny

Polskie Radio abonamentowe dobrze spełnia swoją misję   na rzecz przeszczepów. Niemal w każdych wiadomościach szczegółowo informuje o stanie zdrowia 6-letniego Tomka, „który zatruł się grzybami”.

 

 Proszę Szanownego Radia – nie zatruł się, tylko został zatruty, przez własnych rodziców. Stało się tak w wyniku lekkomyślności i biedy. Obiad z ziemniaków i smażonych grzybów jest tani ale niezbyt pożywny. Zresztą sam ojciec Tomka też zachorował.  Po dramatycznych poszukiwaniach dawcy organu przeszczepiono dziecku wątrobę. Polskie Radio nadało serie drobiazgowych relacji o postępach w powrocie sześciolatka do zdrowia. Na portalach radosne doniesienia. Dziecko wybudzone ze śpiączki farmakologicznej. „Tomek mruga powiekami” - głosił tytuł. A czym, proszę pani redaktor, miał mrugać?  

 

Wszyscy pieją zachwyty nad przeszczepami. Że to jedyna droga do ratowania życia. Problem w tym, że brakuje dawców. Na przeszczep serca czeka w Polsce 230 osób. Ostatnio samodzielnego przyszycia serca, bez pomocy specjalistów z Zabrza, dokonał szpital w Poznaniu. Wkrótce być może w każdej powiatowej klinice takie operacje będą możliwe. 

 

Liczba przeszczepów w naszym kraju poważnie zmalała, po aferze warszawskiej z aresztowaniem znanego  kardiochirurga. Telewizja pokazała, jak komandosi w kominiarkach wyprowadzają lekarza zakutego w kajdanki. Zadowolony z siebie ówczesny minister sprawiedliwości i prokurator generalny - Zbigniew Ziobro  - ogłosił światu, że  „już nikt nigdy przez tego Pana życia pozbawiony nie będzie”. Oskarżenie o korupcję i śmierć pacjenta skończyło się przegranym przez p. Ziobrę procesem. Musiał przeprosić w Polsacie, TVN i TVP 1 wysokiej klasy  doktora.Oczywiście, widzieliśmy na ekranach tę gigantyczną „korupcję”, te stosy wiecznych piór, markowych długopisów i butelek koniaków. Nie ma takiej siły, która zatamowałaby wręczanie dowodów wdzięczności prawdziwym lekarzom.

 

Mimo wszystko nie jestem zachwycony kultem przeszczepów. Nastąpiło zwyrodnienie medycyny na rzecz skalpela i nitki. Po co biedzić się nad leczeniem, skoro można chory narząd  zastąpić nowym. W tej sytuacji wytworzył się rynek drogocennego towaru. Co tydzień potencjalni dawcy   giną w wypadkach  na polskich drogach.  Znikają też w niewyjaśnionych okolicznościach ludzie młodzi i w sile wieku. A serc, nerek i wątroby ciągle brakuje. Organ musi pochodzić od pacjenta, który całkiem nie umarł, tylko doznał śmierci klinicznej. Skoro w dzisiejszym świecie wszystkim się manipuluje, to niewykluczone że również śmiercią można manipulować. Zwykły policjant tego nie wykryje. Rodzi się więc wiele wątpliwości.

 

Czy można „zabić” człowieka w stanie śmierci klinicznej, żeby przeszczepić narządy innym ludziom i takim kosztem ratować im życie? Nie wolno zabijać ludzi pod parasolem profesjonalnej medycyny.  Znane są bowiem  przypadki osób, które przeżyły śmierć kliniczną. Dlaczego milczy na ten temat Kościół rzymskokatolicki? Niektórzy biskupi skorzystali już z przeszczepu cudzego serca. Z różnych sygnałów wynika, że w niektórych krajach  jest wiele zła, że istnieje handel organami ludzkimi, że bogaci żyją kosztem biednych.

 

Pierwsze na świecie serce ludzkie przeszczepił w 1967 r. dr  Christiaan Barnard w Kapsztadzie. Pamiętam, jak w ciągu jednej nocy południowoafrykański chirurg stał się sławny na całym świecie.  Mężczyzna 54-letni otrzymał serce 24-letniej dziewczyny. Zmarł po 18 dniach. W 1968 roku prof. Barnard  przeszczepił serce kolejnemu pacjentowi, który przeżył 19 miesięcy.  Tak rozpoczęła się era przeszczepów.

 

 

Zbigniew Ryndak