Zapomniane lektury

Hipokryzja i chamstwo ciągle aktualne

 

Półtora wieku temu Juliusz de Goncourt pisał:

 

„Małżeństwo z wyrachowania panny młodej jest najgorszą formą prostytucji. Prostytucja z nędzy budzi litość; prostytucja z bogactwa budzi wstręt.

 

Co mnie brzydzi w naszych czasach, to hipokryzja i chamstwo.

 

Nie ma arcydzieł absolutnych w literaturze. Czas wszystko rozmywa. Świat i człowiek nieustannie się zmienia. Kompozycja, fabuła, pisanie powieści to jeszcze nic! Najuciążliwsza i najbardziej męcząca jest konieczność uprawiania zawodu policjanta i szpicla, żeby zgromadzić najczęściej w odrażających środowiskach najprawdziwszą prawdę, z której powstaje historia współczesna.

 

Będziemy przyprawiać obiady solą naszych łez.

 

Czy pieniądze są semickie?

 

Jeszcze jeden cytat. Juliusz de Goncourt, 149 lat temu, dziennik.

 

„Historyjka, która mówi wszystko o Żydach, tłumaczy ich bogactwo, karierę w świecie i wieku pieniądza oraz dowodzi, ze pieniądze są semickie. 

 

Mires opowiadał Saint-Victorowi, że w żydowskiej szkole, do której chodził w Bordeaux, nie dawano nagród za rachunki, bo wszyscy uczniowie na nie zasługiwali.

 

Blednie przy tym wszystko, nawet głębokie słowa Rothschilda: „Jest taka chwila na giełdzie, kiedy trzeba umieć mówić po hebrajsku, żeby wygrać”.

 

Skoro mamy tak dużo Żydów w polskim rządzie – jak twierdzą antysemici – to skąd te horrendalne długi, ta paskudna dziura budżetowa? 

 

 

 

Przeczucie przedwczesnej śmierci

 

 

Sto czterdzieści dziewięć lat temu, 8.VI.1862, znany pisarz francuski Juliusz de Goncourt zanotował w swoim

dzienniku:

 

„Natura jest dla mnie nieprzyjaciółką. Natura nie kocha ludzi. Krajobraz zdaje się być grobem. Zielona ziemia czekającym cmentarzem. Trawa żywi się człowiekiem. Drzewa rosną na trupach. Na wszystkim, co umiera. To świecące jasno, niewzruszone i spokojne słońce sprawi, że zgniję. Łagodna i piękna woda obmyje może moje kości. Drzewa, niebo, woda, wszystko to jakby było koncesją na dziesięć lat, podczas których ogrodnik wyhoduje trochę nowych kwiatów na wiosnę i urządzi małą sadzawkę z czerwonymi rybkami”. 

 

Juliusz de Goncourt umarł osiem lat później w wieku lat czterdziestu.