O naszych braci w Chrystusie – chrześcijan różnych obrządków prześladowanych tylko dlatego, że wierzą w tego samego Boga, co my – warto i trzeba się upominać. Upominać na co dzień, a nie tylko wtedy, kiedy czytamy o kolejnych rzeziach chrześcijan, atakach terrorystycznych na nich, porwaniach, torturowaniu, zmuszaniu do przejścia na islam.
Napisałem „czytamy”, bo raczej nie jest to temat dla telewizji, rzadko słyszymy o tym w radiowych newsach. Tak, jakby pozbawianie życia za wiarę chrześcijańską opisywane w „Quo Vadis” przez pierwszego polskiego laureata literackiego Nobla – Henryka Sienkiewicza – dzisiaj jakby spowszedniało, stało się czymś oczywistym. Przed przeszło stu lat chrześcijańska Europa na rzezie Ormian-chrześcijan reagowała erupcją solidarności: wydawnictwami książkowymi, nabożeństwami, zbiórkami pieniędzy, apelami do sumień możnych tego świata, wsparciem dla uchodźców.
Jak dzisiaj reaguje Europa, przez wieki budowana na Dekalogu? Czy słyszymy to równie głośne, co haniebne milczenie? Przygotowując się do napisania tego tekstu przejrzałem rezolucje Parlamentu Europejskiego poświęcone prześladowaniu chrześcijan. Tylko między listopadem 2007 roku a październikiem 2013 było ich aż dziewięć! Teraz jest ich zdecydowanie mniej. Jak to było? 1. Rezolucja z 15 listopada 2007 ws. „Poważnych wydarzeń zagrażających istnieniu wspólnot chrześcijańskich oraz religijnych”. 2. Rezolucja z 21 stycznia 2010 ws. „Niedawnych ataków na wspólnoty chrześcijańskie”, 3. Rezolucja z 6 maja 2010 ws. „Masowych aktów okrucieństwa w Jos w Nigerii”, 4. Rezolucja z 20 maja 2010 ws. „Wolności wyznania w Pakistanie”, 5. Rezolucja z 20 listopada 2010 ws. Iraku: „Kary śmierci (w szczególności sprawy Tarika Aziza) i ataków na wspólnoty chrześcijańskie”. 6. Rezolucja z 20 stycznia 2011 ws. „Sytuacji chrześcijan w kontekście wolności wyznania”, 7. Rezolucja z 27 października 2011: „O sytuacji w Egipcie i Syrii, zwłaszcza w odniesieniu do wspólnot chrześcijańskich”, 8. Rezolucja z 13 grudnia 2012 ws. „Rocznego sprawozdania dotyczącego praw człowieka i demokracji na świecie za rok 2011 oraz polityki UE w tym zakresie”. 9. „Ostatnie przypadki przemocy i prześladowania chrześcijan, w szczególności w Maaluli (Syria), Peszawarze (Pakistan) oraz sprawa pastora Saeeda Abediniego (Iran)”.
Piszę te słowa pod koniec listopada 2021 roku. Leży przede mną projekt rezolucji Parlamentu Europejskiego przygotowany przez francuską europosłankę Domnique Bilde. Do tej pory nie został uchwalony. Kilka miesięcy temu grupa polityczna Europejskich Konserwatystów i Reformatorów, w której jest PiS, zaproponowała na Konferencji Przewodniczących PE, aby w najbliższym czasie przeprowadzić debatę na temat prześladowania chrześcijan. Przegraliśmy to głosowanie. Poparli nas tylko chadecy i eurosceptycy, a przeciwko była większość grup politycznych: socjaliści, liberałowie, zieloni i komuniści… Godne zapamiętania.
Jestem współautorem rezolucji na temat sytuacji w Somalii. Ten kraj jest na trzecim miejscu na świecie w indeksie państw, w których najbardziej prześladuje się chrześcijan (po Korei Północnej i Afganistanie). To w tym afrykańskim państwie wspieranym przecież pomocą humanitarną, a także gospodarczą przez UE i kraje członkowskie Unii islamscy terroryści mordują, torturują, porywają chrześcijan. Tak czyni organizacja Al- Shabab Islamist.
Wiarygodne szacunki wskazują, że ciężkim prześladowaniom podlegało w ostatnim roku 307 milionów chrześcijan. W tej klasyfikacji hańby w pierwszej ósemce, poza już wymienionymi: KRL-D, Afganistanem i Somalią znalazły się więc na miejscach od 4 do 8 państwa takie, jak: Libia, Pakistan, Erytrea, Jemen i Iran. Planując luksusowe wakacje na Malediwach, pamiętajmy, że ten kraj jest na 15 miejscu w tej ponurej tabeli. A kraj będący do niedawna przedmiotem masowych wyjazdów Polaków na wakacje – Egipt – na miejscu 16-tym.
Pomyślmy o tym w okresie Świąt Bożego Narodzenia, bo dla bardzo wielu naszych braci w wierze to najtrudniejszy czas walki o życie – właśnie wtedy muzułmańscy terroryści atakują chrześcijańskie świątynie w wielu krajach Afryki i Azji...
*tekst ukazał się w miesięczniku „Nowe Państwo” (12.2021)
