Nie należy dowodzić istnienia Boga

Chęć dowodzenia istnienia Boga lub Jego negacja jest ze wszystkich rzeczy na świecie najbardziej śmieszną. Jeśli Bóg istnieje, to po co tego dowodzić, a jeśli Go nie ma to i tak się nigdy tego nie dowiemy (zob.: Søren Kierkegaard).

Po prostu w Boga się wierzy lub nie wierzy. A wierząc w Niego nic człowiek nie traci, lecz zyskuje poczucie sensu życia i chroni go to przed poczuciem nicości, czego świat materialny nie daje (zob.: Immanuel Kant, cyt. org. "Różnica pomiędzy jego [tj. Boga - przyp. autora] istnieniem a istnieniem innych rzeczy polega wyłącznie na tym, że negacją boskiej egzystencji jest całkowita nicość").

Człowiek nie jest w stanie swoim ograniczonym umysłem pojąć i ogarnąć nieskończony kosmos, tym bardziej nie pojmie nieskończonego Boga, nawet gdyby używał najlepszego umysłu.

Człowiek może sobie tylko badać, ile nóg ma żaba, lub przez mikroskop oglądać glony. Nigdy przy pomocy nawet najlepszych metod naukowych nie pozna Boga, czyli umysłem tego nie uczyni, więc żadne światło rozumu nie prowadzi do poznania Boga, lecz tylko miłość i miłosierdzie, ale nic więcej, jak tylko porządek serca.

Rozum w stosunku do Boga może tylko zakładać możliwość Jego istnienia, ale nie może mówić, kim jest Bóg i czym jest miłość, tym bardziej miłość do Boga. Ona nie pochodzi z porządku rozumu, lecz z serca. Nie do rozumowania świata, lecz do miłości jesteśmy powołani, a to powinno być sensem życia, jeśli tego nie uznamy, to zginiemy.