Profesor Paweł Śpiewak ma pretensje do współczesnych Polaków, że nie umieją poczuć się zaszczutymi Żydami z 1942 roku.
„Czyli chodzi panu o samotność Żydów w obliczu śmierci?
Żydzi jak patrzyli na Warszawę po drugiej stronie murów, to mieli poczucie, że to jest wolny kraj. Z ich perspektywy tam toczyło się w miarę normalne życie. A okazało się, że w środku tego miasta można było zamordować 300 tysięcy ludzi. Ktoś w Warszawie o tym myślał?
Ma pan pretensję o taką obojętność?
Mam raczej pretensję o to, że Polacy teraz tego nie rozumieją, nie umieją poczuć się Żydem w lipcu 1942 roku, w dniach deportacji do Treblinki. Nie rozumieją, co to znaczy być w sytuacji nieprawdopodobnej paniki, strachu, czuć się jak zwierzyna, która za chwilę będzie upolowana. Dla mnie to jest po prostu brak zwykłej empatii. Ale to wymaga długiej pracy, nikt się tego nie nauczy w trzy minuty.”
https://wiadomo.co/prof-pawel-spiewak-polacy-nie-umieja-poczuc-sie-zydem-w-lipcu-1942-roku/
Ja mam pretensję do profesora Śpiewaka, że nie umie poczuć się szczutym Polakiem z lutego 2019 roku. Ale właściwie to tylko taka malutka pretensyjka, bo czasy są inne.
Mam też pretensje do polskich Żydów, że znaczna ich część nie umiała poczuć się Polakami przez cały okres międzywojnia. Że nie poczuła się Polakami we wrześniu 1939 roku. Ale to ich sprawa.
Mam natomiast poważne pretensje do współczesnych Żydów, że przez ponad 70 lat, które upłynęły od zakończenia II WŚ nie zdołali zauważyć 3000000 milionów jej polskich ofiar.
Dla mnie to jest po prostu brak zwykłej empatii.
