Siukum Balala Siukum Balala
1213
BLOG

Marszrutka Rally 2018 ( 2 )

Siukum Balala Siukum Balala Podróże Obserwuj temat Obserwuj notkę 57

image

- Nein ! Nein ! Nein ! wydawały się krzyczeć niemieckie ventile w głowicy Sprintera. Tyle jeszcze kilometrów do przejechania, po drogach i bezdrożach Gruzji. Tylu pasażerów do przewiezienia, coż to jest 0,5 mln kilometrów na Sprintera ? Skończyć jako sprasowany kubik metalu ? Nein ! Nein ! Nein ! Wówczas wydarzyło się coś na co ja już nie liczyłem. Okazało się nagle, że wszyscy uczestnicy tego eventu mają tego dnia jeszcze coś do załatwienia. Umówione spotkanie, niedokończoną rozmowę z ojcem - staruszkiem, randez - vous z gruzińską kochanką. Może to akurat nie, bo zanim potencjalna gruzińska kochanka pomyśli, że może zostać kochanką, to już widzi w wyobraźni kindżał. Pierwszy odpuścił kierowca " pięćsetjedenastki " gwałtownie hamując. Po nim nasz Schumacher w pół sekundy dokończył rozpoczęty dość dawno zdublowany manewr konika szachowego. Łby zakolebały nam gwałtownie na boki, ale przeskoczyliśmy białą linię i wróciliśmy do świata żywych. W następnej ćwierć sekundzie " Japoniec " w Toyocie dokończył swój manewr. Jeden tylko kierowca ciężarówki z asfaltem nie miał tego dnia nic do załatwienia, bo nogi z gazu nie zdjął ani przez pół sekundy. Desperat ? samobójca ? a może zdradza go żona ? to akurat może nie, bo przecież wyżej napisałem, że kindżał. Nie mogąc posłać nam jobów werbalnie, uruchomił na wysokości mojego ucha klakson pneumatyczny. Do dziś go słyszę, wryło mi się. Miałem wrażenie, że to z prędkością 50 węzłów minął nas " Stefan Batory " Oczywiście to tylko takie złudzenie, wiem że Stefan Batory tak daleko nie dotarł, najdalej był pod Pskowem. Po klaksonie wpadliśmy w turbulencje. To nie były jednak turbulencje tylko droga trzeciej kolejności zimowego odśnieżania. Trochę jak droga przeniesiona z Księżyca, z wiernym odtworzeniem kraterów. A może to była droga na której testowano Łunochoda ? Tym razem kręgi szyjne pracowały nam na rozciąganie, ale i to przetrzymaliśmy. Gagarinowskie nasze charaktery nie tak łatwo pokonać. Kierowca nie zwalniał bo znał drogę, nie pękał i wiedział, że już wkrótce wszystko zostanie nam wynagrodzone. I rzeczywiście po drodze z Księżyca wypadliśmy na absolutnie europejski szlak, na autostradę Soczi - Tbilisi. Równo jak stół, inny świat, zadbane pola, duże areały, rolnictwo na normalnym europejskim poziomie, zauważyłem nawet deszczownie. Na rolnictwie znam się dość dobrze, bo w szkole najbardziej lubiłem jeździć na wykopki do PGR - u, więc w razie potrzeby mogę bez kompleksów, z podniesionym czołem zapisać się do partii Waldka Gazownika. Zrobiło się trochę nudnawo, poziom adrenaliny nagle nam zapikował, ale i tak cieszyliśmy się jak dzieci. Na dworzec autobusowy Tbilisi - Didube wpadliśmy jako pierwsi, anonsowani przez czerwoną Toyotę.

image

Dworzec Marszrutek Tbilisi - Didube 

image

Grand Prix Gruzji było w naszych rękach. Do odjazdu pociągu Tbilisi - Batumi miałem jeszcze ponad godzinę, teraz tylko dwie stacje metrem i na dworzec centralny " Tbilisi Passażirskaja " i do Batumi.

image

Tbiliskie metro 

image

Tbilisi " Passażirskaja " 

image

Tbilisi Central 

Jednak nie tak prędko, darowanej łaskawie godziny życia, i każdej następnej, marnować nie wolno. Wróciłem z innego świata, z zaświatów. Tam wszystko inne, inne priorytety, inne sądy, inne wartości. Byłem kompletnie pogubiony, rozbity, nie pamiętałem smaków życia. Odszukałem czym prędzej sklep - sieciówkę " Alcorium "

image


image

Wziąłem od razu dwa smaki życia: czerwone pół - słodkie " Aznauri " i białe wytrawne " Rkatsiteli " Nie patrzyłem w tym momencie na kulturę picia. To mi podejdzie do czerwonej, krwistej wołowiny, to do frutti di mare, a to może do deserów ? Deser tego dnia to ja miałem podany najwcześniej - jazdę Marszrutką. Wlałem do gardzieli tak jak stałem, jak samochód dostawczy " Żuk " wlewał do gardzieli " Jikova " te swoje 15 l zimą na ssaniu. Smaki życia wróciły. Smaki życia oferowane przez Gruzję to sprawa niezwykła. W ogóle zrewidowałem swój stosunek do alkoholu, zastanawiam się czy nie zmienić priorytetów i stylu picia. Przez cały okres pobytu nie wypiłem kieliszka " Czaczy " choć na samym początku obiecałem to sobie. Miała być tylko " Czacza "

image


Jednak smaki życia oferowane przez kacheckie wina powalą każdego mocarza, nawet dziecko pochodzące z kultury wódek białych. Po trzech kwadransach od odzyskania smaków życia siedziałem w komfortowym fotelu I klasy, w pociągu relacji Tbilisi - Batumi. Wiedziałem już, że żyję. 

image

Oczywiście nie wszystkie podróże Marszrutkami wyglądały właśnie tak. Po zrobieniu " rozwietki " po poznaniu obyczajów na gruzińskich drogach, po obznajomieniu się z temperamentem dżygitów, wiedziałem, że należy zaufać statystykom i wybierałem kierowcę między pięćdziesiątym - sześćdziesiątym rokiem życia. Statystyki mówią bowiem, że to złoty wiek w karierze kierowcy. Duże doświadczenie zawodowe, rozwaga, przeżyte życie, wiedza o tym co już pięknego za nami i co pięknego jeszcze nas spotkać może, znajomość smaków życia, sprawiają, że takim kierowcom chce się po prostu żyć. A jak im się chce żyć, to i my przy nich przeżyjemy. Jeżdżąc Marszrutkami, kupując bilet do miejscowości, która jest na trasie naszego przejazdu musimy stale przypominać kierowcy, by nas tam podrzucił. Jeśli zapomnimy to możemy wylądować na poboczu autostrady i na nasze pytanie :

- I  co teraz ?

usłyszymy

- Przejdź na drugą stronę autostrady, zaraz będzie jechała Marszrutka to ciebie tam podrzuci. Trzeba było powiedzieć, że chcesz do Bakuriani.

image

Rzadkie momenty kiedy można zrobić zdjęcie dwóm pasom autostrady w tej samej chwili  

Przechodzenie przez autostradę w środku dnia to też jest spore wyzwanie. Normalnie w Niemczech, Francji, czy Wielkiej Brytanii bylibyśmy zwinięci przez patrol autostradowy. W Gruzji - nie, w Gruzji pod tym względem jest większa swoboda. Bardziej ufają ludzkiej odpowiedzialności i rozwadze. Trzeba tylko uważać na lewą stronę. Jeśli ocenimy, że dystans między nami, a pojazdem nadjeżdżającym pozwoli nam przeżyć, wówczas trzema długimi susami do przodu. Jak pod nieprzyjacielskim ogniem. Po znalezieniu się na " ziemi niczyjej " po ochłonięciu, powtarzamy czynność, z tym że teraz kryjemy prawą stronę. Po 10 - 15 minutach łapiemy Marszrutkę i znowu wszystko szczęśliwie się kończy. Naprawdę nie narzekam, nie wybrzydzam, poznałem swoją odporność na stres, fizyczną wytrzymałość, zdolność do znoszenia niewygód. Jedno co mi się nie podoba, nie trawię tego, to nadużywanie klaksonów, ale może to przez traumę związaną z klaksonem pneumatycznym ciężarówki z asfaltem. Kiedyś po kilku latach pobytu w UK drażniły mnie klaksony w Polsce, to nie jest jednak to samo co w Gruzji. W UK prawie w ogóle się nie trąbi. Jeśli ktoś trąbi to na 95 % jest to Pakistańczyk, którego libido podłączone jest do pedału gazu poprzez bluetootha, normalnie trąbienie jest uważane za gruby nietakt. W Gruzji pod tym względem panują odmienne obyczaje. Przed dworcem kolejowym w Tbilisi z klaksonów, wprawne kompozytorskie ucho mogłoby stworzyć naprawdę interesującą symfonię w stylu nowoczesnym.

image

Oczywiście jeśli ktoś nie potrzebuje w życiu adrenaliny, jeśli komuś adrenalina kojarzy się z ampicyliną bądź polopiryną w czopkach, ten wcale nie musi korzystać z Marszrutek. Może skorzystać z gruzińskich kolei. Jednak musi taki ktoś pogodzić się z tym, że nie dotrze wszędzie gdzie chce, nie zobaczy tego co zaplanował. Straci także mnóstwo czasu, bo częstotliwość kursowania pociągów jest taka sobie. Kręgosłupem kolei gruzińskich jest stara linia Baku - Batumi, jak łatwo się domyślić jest to rurociąg na kołach transportujący od zawsze kaspijską ropę do terminala w Batumi. Zatem najczęściej spotykanymi pociągami będą tam cysterny zmierzające z Baku do Batumi i z Batumi do Baku. Zaskoczy nas jednak standard ekspresu Tbilisi - Batumi, przez przypadek koleje gruzińskie dysponują czterema składami " KISS " Stadlera, obsługującymi połączenie ze stolicy Gruzji do czarnomorskich kurortów, Batumi, Ureki, Kobuleti. Z przesiadką można dotrzeć do Poti i dalej do Soczi.

image

Piętrowe składy Stadlera były pierwotnie wyprodukowane dla kolei rosyjskich, jednak kryzys rubla, spowodował anulowanie kontraktu i komuś trzeba było wyprodukowane już pociągi sprzedać. W grę wchodziły jedynie koleje posowieckie " na ch...j szersze " dzięki temu można w dużym komforcie - nawet w biznes klasie - dojechać nad Morze Czarne, a także podróżować po Azerbejdżanie, bowiem 5 innych składów " KISS " trafiło w ręce azerskich kolejarzy. Jedyne co może nas irytować to czas trwania podróży, bowiem ekspress wyjeżdżający z Tbilisi o 17:35 dociera do Batumi o 22:40.

image

Ekspress Tbilisi - Batumi 

Choć " KISS " może pędzić z prędkością do 200 km/h to przez sporą część podróży wyświetlacz informuje nas, że mkniemy z prędkością 70 - 80 km/h. Niestety stan posowieckich szlaków na więcej nie pozwala. Rekompensatą będą jednak ceny biletów. Bilet I klasy na ekspress Tbilisi - Batumi ( 380 km ) kosztuje zaledwie 60 lari, czyli ok 85 PLN. Nie musimy jednak kupować biletów I klasy, bo klasa II jest wygodniejsza, każdy pasażer ma własny stolik na laptopa, w I klasie nie wszyscy mają stoliki, bo część pasażerów podróżuje na obszernych, ustawionych naprzeciw, kanapach.

image

Biznes klasa 

Kupiłem I klasę tylko dlatego, że dość późno zgłosiłem się do kasy i bilety w II klasie już wyprzedano. Podróżując koleją - tak komfortową - musimy jednak pogodzić się z tym, że nasza wiarygodność będzie sprawdzona bardzo drobiazgowo. Podczas kupowania biletu i przy wejściu do pociągu odbywa się bowiem kontrola paszportowa, jak za starych radzieckich czasów. Marszrutki pod tym względem są bardziej demokratyczne, więc nie powinno nikogo dziwić, że podróżowałem głównie Marszrutkami, nawet za cenę sporego ryzyka.


Nowości od blogera

Komentarze

Inne tematy w dziale Rozmaitości