Już od początku II wojny światowej, która wybuchła w roku 1939, zarówno okupanci III Rzeszy, jak i ZSRR, rozpoczęli na terytorium naszej Ojczyzny konsekwentną politykę, mającą na celu zniszczenie kultury polskiej i eksterminację polskiego społeczeństwa. W tym celu, okupanci, opierali swoje działania na bezpardonowym mechanizmie terroru, zastraszeniach, zabójstwach. Terror dotyczył zarówno aspektów materialnych, takich jak konfiskata majątków, obowiązkowe kontyngenty, celowe niszczenie polskiego majątku poprzez podpalenia czy wysadzanie budynków, jak i aspektów ideologicznych. Okupanci bardzo konsekwentnie dokładali starań, aby zniszczyć polską tradycję, historie, wartości i tożsamość, poprzez nachalną propagandę III Rzeszy i ZSRR, ateizację życia społecznego, wyniszczanie polskiej inteligencji i rozbijanie wspólnoty narodowej.
W tej tragicznej i bolesnej atmosferze rodził się Polski ruch oporu, wobec wrogiej okupacji, w ramach tego ruchu swą znaczną i istotną role wypełniały ludowe środowiska kobiet. W styczniu 1942 roku Centralne Kierownictwo Ruchu Ludowego powołało Ludowy Związek Kobiet, konspiracyjną organizację Ruchu Ludowego ściśle współpracującą z Batalionami Chłopskimi i Stronnictwem Ludowym „Roch”. Ludowy Związek Kobiet w swej strukturze organizacyjnej funkcjonował w ramach 9 wydziałów, takich jak: wydział organizacyjny, społeczno – gospodarczy, propagandowy, pracy i wydawnictw, dziecka, zdrowia i opieki społecznej, kształcenia kobiet, prawa i Zielonego Krzyża. Ludowy Związek Kobiet, w ramach swej działalności, prowadził służbę sanitarną oraz obsługę konspiracyjnej łączności, kolportażu wydawnictw anty okupacyjnych. LZK był organizacją samodzielną, a zarazem nierozerwalną częścią podziemnego ruchu ludowego. Jego działalnością kierował trzyosobowy zespół w składzie: Maria Szczawińska „Czarna Maria”, Anna Chorążyna „Hanka”, Weronika Tropaczyńska — Ogarkowa. Organami prasowymi LZK były: „Żywią”, „Wiadomości Kobiece”, „Chłopka”. LZK było jedyną organizacją w okupowanej Europie, która wydawała podziemne pisemko dla dzieci - „Biedronka”. Do priorytetowych działań związku zaliczyć należy roztaczanie opieki nad rodzinami więzionych i pomordowanych oraz organizowanie pomocy sanitarnej dla walczących oddziałów Batalionów Chłopskich. Organizacja prowadziła również bardzo potrzebną działalność kulturalno – oświatową, która budowała kapitał społeczny na Polskiej wsi, pozwoliła podnosić świadomość polskiej społeczności, a także chronić polskie wartości i tradycje niepodległościowe. Ludowy Związek Kobiet prowadził również działalność oświatowo-wychowawcza, samokształceniowa i samopomocowa. Członkinie LZK organizowały biblioteki wiejskie, kursy korespondencyjne, szkoliły się jako wychowawczynie dziecińców wiejskich, zdobywały doświadczenia w prowadzeniu gospodarstwa domowego. Pracę szkoleniową prowadzono na kursach-konferencjach, na których poruszano problemy społeczno-polityczne. Powołanie i rozwój struktur Ludowego Związku Kobiet i Zielonego Krzyża były niezwykłym osiągnięciem kobiet wiejskich. Należy pamiętać, iż w organizacji LZW, łącznie z sanitariuszkami ZK, działało i walczyło ok. 20 tys. kobiet, co stanowiło ogromny potencjał i realną siłę w walce z okupantami.
O krwi przelanej przez kobiety polskiej wsi w walce z okupantami winniśmy pamiętać zawsze i nigdy nie pozwolić na to, aby ta ofiarność i męstwo zostały zapomniane.
