Znajdując się w przededniu jednej z najważniejszych rocznic w historii Polski — Powstania Warszawskiego, w dyskursie politycznym rozpoczęła się dyskusja dotycząca właściwego sposobu upamiętnienia ofiar tych tragicznych wydarzeń. Warto przypomnieć kilka istotnych faktów — po pierwsze, w 1939 roku, doszło do agresji, ze strony III Rzeszy Niemieckiej oraz ZSRR, na Polskę.
Nasz kraj, jako pierwszy, podjął walkę z Hitlerowskimi Niemcami, nie otrzymał również sojuszniczej pomocy ze strony Francji i Wielkiej Brytanii. W Polsce nigdy nie funkcjonował rząd kolaborujący z III Rzeszą Niemiecką, a nasze społeczeństwo nie było współodpowiedzialne za zbrodnie holocaustu.
Polskie Państwo Podziemne, w okresie II wojny światowej, organizowało ruch oporu przeciwko okupantom, udzielało pomocy ludności żydowskiej oraz wspierało inne państwa w walce z faszyzmem — idealnym przykładem takich działań może być m.in. udział polskich pilotów w bitwie o Anglię czy złamanie szyfrów enigmy. Powstanie Warszawskie stanowiło prawdziwy zryw niepodległościowy i krzyk Polskiego narodu o wolność i suwerenność. Pamiętajmy o tym, aby tę rocznicę przeżyć jak najgodniej, aby podczas jej obchodów w sposób należyty uszanować wrażliwość powstańców i z szacunkiem odnosić się do naszej historii, a tej bolesnej rocznicy nie wykorzystywać do rywalizacji politycznej.
Powinniśmy z tej rocznicy odpowiedzialnie wyciągać wnioski i refleksje, natomiast wykorzystywanie przez niektórych polityków Znaku Polski Walczącej do wyborczej kampanii to zwykła niegodziwość i łamanie standardów etycznych. Z ogromnym zażenowaniem obserwowałem również sytuację, kiedy jeden Posłów na Sejm RP, podczas przyjmowania uchwały upamiętniającej rocznicę Powstania Warszawskiego, siedział na miejscu, nie uznając za stosowne, aby wstać i oddać cześć, i hołd Bohaterom Powstania Warszawskiego. A fakt, iż część polityków nie była w stanie publicznie stwierdzić powodu wybuchu II wojny światowej oraz zdefiniować stron konfliktu uważam za coś przerażającego.
