Gdy wysiadam nad ranem z pociągu,nie lubię wchodzić na szlak zaczynający się od Kalwarii. Jest zwykle monotonny. Łatwiej jest mi szukać szczytu, obserwując prześwity między bukami niż Stacje, których zawsze jest tyle samo.
Mam wtedy jeszcze mgłę przed oczami, na sobie pot na przemian z chłodem, wyszukującym szparki w polarze, w żołądku ssawkę z turbodoładowaniem. A często jest właśnie tak, że zanim stanę pod niebem Sudetów albo Beskidów, poznaję najpierw lokalną Golgotę. Miasto w dole jeszcze wstaje, jeszcze nawet nie szumi, a tutaj trwa Droga. Mijam kapliczki, rozstawione w dużych odstępach, kiedy ja, jeszcze lekko nieprzytomna, chciałabym już być za tą XIV, usiąść spokojnie i pić herbatę, patrząc w dal maślanym wzrokiem. Na dawnych rekolekcjach w górach mieliśmy Drogę w jeden piątek: trzeba było wlec się (przy zmęczeniu - zabójcze!) i to jeszcze z pieśnią na ustach: "..jarzębina, jak czerwone krople Krwi". Trącaliśmy nawet gałęzie tej jarzębiny, słowa szeleściły, przerywane ciężkimi oddechami, żar lał się z nieba i głowa tętniła mi bólem (tak mogło być Wtedy), i piasek wchodził do butów. Końca nie było widać. Jego też nie.
Brr.
Więc mogę iść obok Niosącego, ale nie w górach. Ja tam po prostu nie widzę Go z krzyżem ani na krzyżu. I dlatego nie zatrzymuję się przy stacjach, wspomnieniach rekolekcyjnej udręki. Raczej myślę o tych, którzy stawiali kapliczki. A czasem nabieram wody ze źródełek koło nich i liczę zakręty. Jeszcze trzy, dwa.. Las coraz rzadszy, wiatr gwiżdże coraz odważniej. I nagle zielony tunel drzew kończy się oknem nieba na wprost. Nie ma już "wyżej", jest tylko "dalej" i polana, i ostatnia, barokowa kapliczka. A właściwie Grób. Pusty!
Wszystkim Gościom Blogu i Przyjaciołom życzę radości spotkania Zmartwychwstałego. Wesołych Świąt!
Tu można kupić moją książkę z blogu: "Gdy świat jest domem": http://sklep.emmanuel.pl
Nowości od blogera
Inne tematy w dziale Kultura
