Statystyczny Polak na podstawie informacji medialnych może dojść do wniosku, że najskuteczniejsza metodą „leczenia bezpłodności” jest in vitro. Jednak sztuczne zapłodnienie wcale nie leczy, ale tylko daje możliwość uzyskania potomstwa w wyniku laboratoryjnych zabiegów (lecz nie wszystkim). Tymczasem, niezauważona, w Polsce pojawiła się naprotechnologia. Co to jest?
Po prostu: leczenie niepłodności. Ale nie tylko. Naprotechnologia, metoda stworzona przez Thomasa Hilgersa, polega na szczegółowym obserwowaniu cyklu kobiety na podstawie metody Creighton Model – czyli na dokładnej obserwacji śluzu. Zaletą tej metody jest indywidualne dopasowanie: każda pacjentka ma swój cykl i na jego podstawie odbywa się leczenie. Oferuje ona nie tylko poczęcie dziecka, ale również kompleksowe wyleczenie z dolegliwości, jakie poczęcie uniemożliwiały.
Naprotechnologia wymaga czasu – nie daje tak szybkich efektów jak in vitro (choć biorąc pod uwagę fakt, że zazwyczaj nie kończy się na jednym transferze zarodka, czas działa tu na korzyść naprotechnologii). Całe leczenie trwa około roku, ale może nawet sięgnąć dwóch. Podstawą jest obserwacja cyklu pod okiem instruktora, który uczy wypełniać dzienniczek. Trwa to około 3 miesięcy, po których para oddana jest pod opiekę lekarza, który prowadzi diagnostykę, która również trwa około 3 miesięcy, oraz leczenie zachowawcze i/lub chirurgiczne, co trwa około 6 miesięcy.
Zdarza się, że dochodzi do ciąży już w okresie trwania obserwacji cyklu, w innych wypadkach metoda ta jest i tak skuteczniejsza od in vitro – statystycznie około 50-80% przypadków ma szczęśliwy finał. Jest też tańsza. Wydatki ponoszone przez parę są dużo niższe, gdyż nie wiążą się z wykorzystywaniem kosztownych technologii. W naprotechnologii najkosztowniejsze są dodatkowe badania, jakie mogą być konieczne (ale nie muszą), jak np. badanie drożności jajowodów.
Za ta metodą przemawia też stosunek do kobiety – nie odziera jej z godności, poprzez odebranie aktowi małżeńskiemu jego intymności. Nie naraża też na stres związany z myślą, czy zaszła w ciąże po sztucznym zapłodnieniu i czy uda się ją donosić. Takie obciążenie psychiczne spotyka ją w przypadku in vitro kilkakrotnie, gdyż zazwyczaj nie kończy się na jednej próbie.
Czemu mało wiemy o naprotechnologii? W mojej opinii to kwestia silnego lobby związanego z in vitro. Z reguły poza prasą katolicką nie można znaleźć informacji na temat tej metody. A szkoda, bo REALNIE leczy niepłodność.
Tekst powstał z okazji organizowanej przez Stowarzyszenie Studenci dla Rzeczypospolitej konferencji dotyczącej obu metod.
Więcej informacji na stronie Stowarzyszenia : www.studencidlarp.pl
Serdecznie zapraszamy!!
