Wraz z uzurpacją Tronu Świętego Piotra w 1958 roku przez modernistę - i najprawdopodobniej wysokiego rangą masona - Arcangelo Roncalliego - rozpoczął się najgorszy kryzys w historii Kościoła.
Choć sedewakantyści od dosyć dawna mówili, że Roncalli, który przyjął imię Jan XXIII, był antypapieżem, ciekawostką jest też, że istniał też inny wcześniejszy Jan XXIII, który też był antypapieżem urzędującym z Rzymu.
Miało to miejsce w trakcie Wielkiej Schizmy Zachodniej. Konlawe w 1378 roku było pierwszym wyborem papieża w Rzymie od około 70 lat, wcześniej bowiem siedziba papieża została przeniesiona do Avignon. W związku z tym tłum domagał się wyboru papieża włoskiego, a nie francuskiego. W trakcie procedury konklawe rozwśwcieczony tłum wdarł się do pałacu,, rzucał kamieniami, atakował bramę siekierami, i wdarł się do środka. Kardynałowie wybrali jednak faktycznie włocha, który przyjął nazwę Urban VI.
Początkowo kardynałowie byli przekonani, że wybrali papieża Urbana VI poprawnie i kanonicznie. Potem jednak w większości uznali, że jego wybór był nieważny, ze zwględu na presję ze strony tłumu. Jedynym wyjątkiem był kardynał Tebaldeschi, który jako jedyny pozostał wierny prawowitemu papieżowi.
Następnie kardynałowie wybrali kolejnego ''papieża'', Klemensa VII, który ustanowił swoją siedzibę w Avignon. Doprowadziło to do sytuacji, w której powstały dwie linie pretendentów do Tronu Papieskiego: jedna w Rzymie, a druga w Avignon.
Po pewnym czasie, gdy wierni byli już trochę znudzeni rywalizacją pomiędzy dwoma rywalami o Tron Świętego Piotra, znaczna część kardynałów z obu stron sporu zebrała się i w Pizie w 1409 roku ze znacznym poparciem monarchów, teologów oraz reszty społeczeństwa wybrała jeszcze trzeciego chętnego do Tronu Papieskiego: Aleksandra V. Były więc już aż trzy linie określających się jako sprawujący urząd papiestwa: rzymska, awinionska i pizańska.
Następnym ''papieżem'' z linii w Pizie został w 1410 roku Jan XXIII. Z pomocą Ludwika Węgierskiego wkrótce udało mu się jednak usadowić w Rzymie. Doszło więc do tego, że antypapież urzędował z Rzymu, co już przedtem się wydarzyło w historii Kościoła Katolickiego, gdy antypapież Anaklet II w 1130 roku z poparciem kardynałów samozwańczo mianował się papieżem i przejął kontrolę nad Rzymem, w opozycji do prawowitego papieża, Inocentego II.
Zauważcie więc, że Roncalli po ''wyborze'' na pierwszego przywódcę sekty Drugiego Soboru Watykańskiego, przyjął to samo imię co antypapież rządzący z Rzymu. Przedtem papieże unikali tego imienia właśnie z tego powodu. Już sam ten fakt powinien skłonić katolików do zastanowienia się nad sensownością tezy tak zwanych sedewakantystów, którzy uznają, że od 1958 roku w Watykanie urzędują antypapieże.
Ale w swojej opatrzności Bóg pozwolił, by pojawiło się jeszcze więcej wskazówek na sedewakantyzm. Otóż istnieją niesamowite podobieństwa pomiędzy oboma Janami XXIII.
Obydwaj Janowie XXIII urzędowali pięć lat (1410-1415 oraz 1958-1963). Obydwaj też złowali sobór w czwartym roku swojego panowania. W XV wieku Jan XXIII zwołał Sobór w Konstancji. W XX wieku Jan XXIII zwołał Drugi Sobór Watykański. Sobór w Konstancji rozpoczął się jako fałszywy schizmatycki sobór. Ogółem sobór został potępiony i anulowany przez papieża Sykstusa w 1478 roku, aczkolwiek część jego sesji została zatwierdzona przez prawowitego papieża, Grzegorza XII. Zarówno Jan XXIII w XV wieku, jak i ten z XX, zmarli też wkrótce przed rozpoczęciem trzeciej sesji swoich respektywnych fałszywych soborów - Konstanckiego oraz II S.W.
Istnieje też więcej podobieństw pomiędzy Wielką Schizmą Zachodnią a konklawe w 1958 roku. Wielu katolików uważa - co potwierdza były agent FBI Paul Williams w książce The Vatican Exposed: Mafia, Corruption and Murder - że prawowicie wybranym papieżem w 1958 roku był w rzeczywistości kardynał Giuseppe Siri, który przyjął imię Grzegorz XVII, ale został ''przekonany'' do abdykacji przez francuskich kardynałów w wyniku presji i gróźb ze strony Związku Radzieckiego. Jest to podobne do tego, jak francuscy kardynałowie odrzucili wobór papieża Urbana VI w trakcie Wielkiej Schizmy Zachodniej. W obydwu przypadkach nastąpiła atmosfera dezorientacji wśród tłumu, i w obydwu przypadkach społeczeństwo zostało źle poinformowane o tóżsamości prawowitego papieża - w XV wieku błędnie przedstawiono Klemensa VII jako prawdziwego papieża, a w XX wieku błędnie przedstawiono Jana XXIII jako prawowitego papieża.
