Nowe prawa fizyki

(Napisał: Bogdan Szenkaryk "Pinopa")

Streszczenie: W artykule autor przedstawia cztery nowe prawa fizyki. Opisując te prawa, przedstawia także dotychczas nieznane relacje między składnikami materii, które stanowią postawę dla przejawiania się tych praw w przyrodzie. Te relacje między składnikami materii umożliwiają logiczne wyjaśnianie fizycznych zjawisk, które dotychczas nie miały takiego wyjaśnienia.

Spis treści 

1. Wprowadzenie nowych praw fizyki

2. Prawo dynamiki samoczynnego ruchu

3. Prawo znikomego działania materii

4. Prawo dwojakiego działania magnesów

5. Prawo nieodłącznej obecności ciemnej materii w materii atomowej

6. Zakończenie 

1. Wprowadzenie nowych praw fizyki 

Do zrozumienia istoty nowych praw fizyki niezbędne jest zaakceptowanie jednej podstawowej zależności. Ta zależność jest związana z wzajemnym przyspieszaniem materialnych ciał. Do chwili obecnej nauka o wzajemnych oddziaływaniach materialnych ciał opiera się na milczącym założeniu, że przyspieszenia, jakie każde ciało nadaje wszystkim innym ciałom, wraz za zmianą odległości zmienia się w identyczny sposób dla każdego ciała.

Zgodnie z prawem powszechnego ciążenia ciało o masie M nadaje innym ciałom przyspieszenie, które zmienia się zgodnie ze wzorem Newtona

  ,

gdzie G to stała grawitacyjna G = 6,67259*10^(–11) N*m^2/kg^2, a R to odległość od ciała o masie M. Jednak doświadczalne fakty wskazują, że ten wzór przedstawia nadawane ciałom przyspieszenie w przybliżony sposób. O tym , że jest to przybliżony wzór, świadczą zjawiska, których za pomocą wzoru Newtona nie można opisać i wyjaśnić. Są to zjawiska w postaci ruchu peryhelium planet w Układzie Słonecznym oraz ruchu perycentrum gwiazd podwójnych, na przykład, gwiazdy podwójnej PSR B1913+16. Do wyjaśniania istoty takich ruchów grawitacyjne prawo Newtona nie nadaje się. Bo na jego podstawie można wnioskować, że gdy nie ma zewnętrznych zakłóceń, to dwa orbitujące ciała, np. w postaci gwiazdy podwójnej, powinny poruszać się po eliptycznych orbitach. Tymczasem te dwa ciała poruszają się po orbitach w kształcie rozety. A to świadczy o tym, że przyspieszenia, jakie nadają sobie np. dwa ciała w postaci gwiazdy podwójnej, wraz ze zmianą odległości zmieniają się w odmienny sposób. I właśnie ta odmienność przyspieszenia jest tą podstawową zależnością, którą należy zaakceptować, aby zrozumieć istotę nowych praw fizyki. Te odmienne zmiany przyspieszenia po głębszych badaniach można matematycznie opisywać wykorzystując wzory z następnego rozdziału.

2. Prawo dynamiki samoczynnego ruchu 

Prawo dynamiki samoczynnego ruchu jest swego rodzaju uzupełnieniem do trzeciej zasady dynamiki Newtona. Bo w przyrodzie istnieją związki dwóch identycznych obiektów i istnieją związki dwóch różnych obiektów. W obu przypadkach obiekty tworzą ze sobą trwały związek i poruszają się względem siebie oraz względem ich wspólnego środka ciężkości. Ale w pierwszym przypadku wspólny środek ciężkości dwóch obiektów pozostaje nieruchomy, zatem w tym przypadku przejawia się trzecie prawo dynamiki Newtona. Natomiast w drugim przypadku środek ciężkości przemieszcza się ruchem przyspieszonym, zatem w tym przypadku przejawia się prawo dynamiki samoczynnego ruchu.

Przykładem obiektu, który zachowuje się zgodnie z trzecim prawem dynamiki Newtona, może być cząsteczka wodoru H2. Tę chemiczną cząsteczkę tworzą dwa jednakowe atomy wodoru, więc one przyspieszają się nawzajem w jednakowy sposób. Dzięki temu zachowują się zgodnie z trzecim prawem dynamiki Newtona. Przykładem obiektu, który zachowuje się zgodnie z prawem dynamiki samoczynnego ruchu może być atom helu 4He. Ten atom zawiera dwa protony i dwa neutrony. Proton i neutron nadają sobie nawzajem przyspieszenia, które zmieniają się w odmienny sposób. Dzięki temu atom helu zachowuje się zgodnie z prawem dynamiki samoczynnego ruchu.

Obecnie nie ma jeszcze wyników badań dotyczących jakiegoś konkretnego obiektu (np. atomu, cząsteczki chemicznej czy ciała niebieskiego), które to wyniki byłyby podstawą matematycznego opisu przyspieszenia, jakie ten obiekt nadaje innym obiektom. Ale istnieje formuła, która w przyszłości może być pomocna w stworzeniu takiego matematycznego opisu przyspieszenia. Ta formuła ma postać

 .

Opisuje ona zmienność przyspieszenia w zależności od odległości i może być wykorzystana do komputerowego modelowania zachodzących zjawisk związanych z wzajemnym przyspieszaniem ciał. Dzięki takiemu modelowaniu można obserwować zachowanie modeli obiektów i zmianę ich trajektorii. Formuła przyspieszenia Ep jest pochodną funkcji Vp, która opisuje potencjał grawitacyjnego pola i ma postać

 .

W oddziaływaniach między cząstkami materii oprócz potencjału grawitacyjnego ma również swój udział potencjał strukturalny. Ten strukturalny potencjał istnieje w postaci wielu potencjalnych powłok, które mają różne promienie i koncentrycznie otaczają centralny punkt cząstki. Przykładowe zmiany potencjału dwóch powłok o promieniach B i C wzdłuż półprostej wychodzącej z centralnego punktu cząstki można zapisać za pomocą wzoru

  .

Potencjalna powłoka charakteryzuje się tym, że w odległości od centralnego punktu cząstki, która jest równa promieniowi powłoki, potencjał powłoki jest największy. Obszar takiej powłoki jest ograniczony przez jej zbocza – przez zbocze zewnętrzne i zbocze wewnętrzne. Sąsiednia cząstka, gdy wpadnie do takiej powłoki mając małą prędkość zostaje tam uwięziona. Wówczas w zależności od położenia na zboczu zewnętrznym jest przyspieszana w kierunku centrum cząstki (do której należy powłoka), a na zboczu wewnętrznym jest przyspieszana w przeciwnym kierunku. Połączone w taki sposób ze sobą proton i neutron drgają względem siebie. A z tego powodu, że proton i neutron to są różne cząstki, promienie ich potencjalnych powłok, za pomocą których te cząstki połączyły się ze sobą, w pewnym stopniu różnią się od siebie. Dzięki temu te cząstki, drgając względem siebie, jednoczesnie poruszają się ruchem przyspieszonym wzdłuż prostej, na której leżą ich centralne punkty. Z powodu drgań jest to ruch przyspieszony zmieniający się skokowo. Dopiero gdyby drgający ruch został zahamowany, to wówczas połączone ze sobą proton i neutron poruszałyby się ruchem jednostajnie przyspieszonym.

Na razie nikt jeszcze nie badał atomów pod kątem ich przyspieszających zdolności. Dlatego funkcje, które opisują ich natężenie pola, nie są jeszcze znane. Zatem na razie z konieczności trzeba posługiwać się hipotetycznymi modelami pól cząstek oraz układami strukturalnymi, jakie za ich pomocą można tworzyć.

3. Prawo znikomego działania materii 

Znikome działanie między składnikami materii pojawia się wówczas, gdy cząstki (a ogólnie, materialne obiekty) poruszają się względem siebie z ogromną prędkością. W takiej sytuacji jest niezwykle mało czasu na wzajemne oddziaływanie i przekazywanie przyspieszenia. W przyrodzie z taką sytuacją mamy do czynienia w przypadku kulistego pioruna. Zdarza się, że ktoś widzi kulisty piorun, który przybliża się do szyby okiennej. Widzi on powoli poruszającą się świecącą kulę, ale nie widzi niezwykle szybko poruszających się (w ruchu drgającym i nie tylko) elementów składowych tej kuli. Dzięki drganiom z dużą prędkością atomowych składników w objętości kulistego pioruna, a w gruncie rzeczy, dzięki ich dużej prędkości w ciele pioruna względem atomów szkła, przeciekają one przez materię szkła. Swobodne przeciekanie kulistego pioruna przez szkło odbywa się z tej przyczyny, że atomy szkła i składowe elementy ciała kulistego pioruna nie nadążają efektywnie oddziaływać na siebie.

Jest jeszcze inny rodzaj zjawisk związanych z drgającym ruchem cząstek materii, w których przejawia się prawo znikomego działania. Odkrył je prof. Louis Rancourt, fizyk z College Boreal, w Kanadzie. Swoje odkrycie nazwał on efektem Boreal. W jednym ze swoich eksperymentów prof. Rancourt wykorzystywał dwie masy – 100 g i 500 g. Mniejszą masę umieszczał na wadze skrętnej, a większą masę umieszczał nieopodal mniejszej masy. Po ustabilizowaniu położenia (zamocowanej na wadze) mniejszej masy względem większej masy badacz przepuszczał przez przestrzeń między obu masami wiązkę laserowego światła (w innym doświadczeniu była to wiązka zwykłego światła). Skutek był taki, że mniejsza masa przybliżała się do większej. W innym doświadczeniu badacz nie korzystał z oddziaływania większej masy na mniejszą, a miał jedynie wagę skrętną i zawieszony na niej ciężarek o masie 100 g. W tym doświadczeniu przepuszczał on wiązkę światła przez przestrzeń niedaleko od ciężarka, na przykład, od północnej strony. Ciężarek pod wpływem oddziaływania wiązki światła przesuwał się na północ, czyli przybliżał się do wiązki światła. A kiedy światło przepuszczał nieopodal ciężarka od strony południowej, to wówczas ciężarek odchylał się na południe.*1)

W efekcie Boreal przejawia się prawo znikomego działania, które jest związane z drgającym ruchem cząstek materii. Cząstki materii przenoszą promieniowanie świetlne. Drgając z dużą częstotliwością, poruszają się z dużą prędkością. Wskutek tego w znacznym stopniu zmniejsza się wzajemne oddziaływanie z cząstkami materii z otoczenia. Wskutek tego zostaje zniszczona równowaga w oddziaływaniach między cząstkami materii. A kiedy po pojawieniu się promienia świetlnego, znajdujący się niedaleko obiekt zaczyna poruszać się, to w ten sposób składniki materii dążą do utworzenia stanu równowagi w nowo powstałej sytuacji. Przejawianie się efektu Boreal świadczy o tym, że próżnia, czyli pozbawiona atomów przestrzeń, jest wypełniona cząstkami subtelnej materii. W tej próżni fale świetlne rozchodzą się w podobny sposób, jak fale dźwiękowe rozchodzą się np. w powietrzu.

Zwykle uważa się, że opór ośrodka dla poruszającej się cząstki jest większy wówczas, jeśli cząstka wchodzi w ośrodek z większą prędkością. I tak rzeczywiście się dzieje, jeśli prędkości nie są zbyt duże. Ale przy bardzo dużej prędkości ruchu cząstki opór ośrodka dla jej ruchu może być prawie zerowy. W fizyce znany jest przykład takich szybkich cząstek – są nimi neutrino. Neutrino przelatuje, na przykład, przez ciało Ziemi z wielką łatwością właśnie z tego powodu, że cząstka ta podczas wnikania w Ziemię ma bardzo dużą prędkość początkową. Można powiedzieć, że z powodu tej dużej prędkości nie nadąża sformować się opór ze strony atomów Ziemi, czyli nie może nastąpić wymiana energii między neutrinem i atomami, i nie może nastąpić hamowanie prędkości neutrina. Niewielkie hamowanie jednak następuje, bo w przyrządzie pomiarowym pojawia się ślad, na podstawie którego uczeni wyrabiają swoją opinię o istnieniu neutrino.

Prawo znikomego działania w szczególny sposób przejawia się w akceleratorach cząstek. Tam do przyspieszania cząstek do coraz większych prędkości trzeba zużywać coraz większe ilości energii. A dzieje się tak dlatego, że przy coraz większej prędkości cząstek wpływanie z zewnątrz na ich ruch jest coraz trudniejsze. Obecnie to zjawisko jest błędnie wyjaśniane w ten sposób, że trudności, jakie pojawiają się wraz z nadawaniem cząstkom coraz większych prędkości, powstają z powodu wzrostu masy tych cząstek.

Dla zrozumienia istoty prawa znikomego działania i obejrzenia wzajemnego oddziaływania modeli cząstek można wykorzystać odpowiedni komputerowy program. Można to zrealizować w podobny sposób, jak zrobił to autor używając programu Gas2n_A.exe (robocze pliki z rozszerzeniem .gas) i programu AtomStand.exe (robocze pliki z rozszerzeniem .ato).*2)

4. Prawo dwojakiego działania magnesów 

Prawo dwojakiego działania magnesów można streścić krótko: przy tych samych odległościach między dwoma magnesami odpychanie się od siebie dwóch magnesów jest znacznie silniejsze od przyciągania się do siebie tych samych dwóch magnesów. Zjawiska, które w doświadczeniach przejawiają się w postaci przyciągania i odpychania dwóch magnesów, to są w istocie zjawiska w postaci wzajemnego przyspieszania dwóch magnesów.

Różnica między różnymi wartościami przyspieszań, jakie nadają sobie wzajemnie magnesy podczas przyciągania i odpychania, ma swoje źródło u samych podstaw wzajemnego oddziaływania między podstawowymi składnikami materii. W drugim rozdziale były przedstawione dwa składniki fundamentalnego oddziaływania między cząstkami materii – oddziaływanie grawitacyjne i oddziaływanie strukturalne. Przykład zmieniającego się potencjału takich cząstek przedstawia poniższy rysunek.

Oddziałując grawitacyjnie dana cząstka przyspiesza inne cząstki z sąsiedztwa w kierunku swojego centralnego punktu. A składowe struktutalne tej cząstki stanowią swego rodzaju przeszkodę dla cząstek przyspieszanych grawitacyjnie. Te cechy cząstek stanowią podstawę dla oddziaływania, które jest nazywane oddziaływaniem magnetycznym.

W magnetycznym oddziaływaniu istotną rolę odgrywają cząstki ciemnej materii, które zostały nazwane protoelektronami. Te cząstki są obecne w każdej postaci materii atomowej oraz w próżni fizycznej, czyli tam gdzie nie ma materii w postaci atomów. Są to cząstki, których skupiska są znane jako elektrony. O ciemnej materii będzie więcej informacji w kolejnym rozdziale. Ale tutaj musi być przedstawiona jej istotna rola dla oddziaływania magnetycznego. Przepływ elektronów w postaci stałego prądu elektrycznego w dwóch równoległych przewodnikach przyczynia się do ruchu w tym samym kierunku protoelektronów, czyli składników ciemnej materii, która istnieje wszędzie wokół przewodników. Taki ruch elektronów przyczynia się do zagęszczania protoelektronów wokół przewodników z prądem i jednocześnie przyczynia się do zbliżania przewodników z prądem do siebie. W tym procesie zbliżania decydującą rolę odgrywa składowa grawitacyjna cząstek materii, a składowa strukturalna znacząco ten proces wspomaga.

W sytuacji, gdy stały prąd elektryczny w dwóch przewodnikach płynie w przeciwnych kierunkach, przewodniki odpychają się od siebie. W tym przypadku najważniejszą rolę odgrywa składowa strukturalna.

Te sytuacje są podobne do tych, jakie mogłyby zaistnieć w giga skali. Gdyby dwa okręty płynęły w tym samym kierunku obok siebie, to zachowanie stałej odległości między nimi byłoby niemożliwe, bo wzbudzane przez statki strugi wody spychałyby je ku sobie. Gdyby takie dwa statki płynęły równoległymi torami w przeciwnych kierunkach, to przy mijaniu statków strugi wody oddalałyby te statki od siebie.

W magnesach istnieją nieustannie płynące strugi elektronów. Ich kierunki przepływu zostały jakby zamrożone w momencie magnesowania. Te same kierunki przepływu istnieją w ciemnej materii wokół magnesów. To jest przyczyną przyciągania się do siebie biegunów różnoimiennych i odpychania się od siebie biegunów jednoimiennych.

Prawo dwojakiego działania magnesów istnieje i przejawia się dzięki wspólnym oddziaływaniom składowej strukturalnej cząstek materii i składowej grawitacyjnej. Ale oddziaływania składowej strukturalnej jest inne w dwóch różnych przypadkach. Podczas przepływu przeciwnie skierowanych strug elektronów i ciemnej materii z otoczenia udział składowej strukturalnej w odpychaniu tych strug od siebie jest znacznie większy od udziału tej składowej w przyciąganiu tych strug do siebie, gdy płyną one w tym samym kierunku. .

Autor tej informacji przeprowadził w domowych warunkach badania. Wyniki badania pokazały, że odpychanie się od siebie dwóch magnesów w postaci tabletek o średnicy 18 mm i grubości 5 mm było o około 50% większe od przyciągania się do siebie tych dwóch magnesów.*3)

5. Prawo nieodłącznej obecności ciemnej materii w materii atomowej 

Wzajemne przyciąganie się do siebie uzwojeń cewki elektrycznej jest świadectwem tego, że płynące strumienie elektronów są przyczyną zagęszczania się materii. Przyciąganie się do siebie uzwojeń cewki z prądem jest zewnętrznym przejawem tego zagęszczania. Bardziej subtelny obraz zagęszczania materii, które zachodzi w trakcie jej magnesowania, można wyrobić sobie na podstawie wyników badań, jakie w 1995 r., w Kabardyno-Bałkarskim Państwowym Uniwersytecie na wydziałach fizyki i chemii fizycznej, przeprowadził prof. Dżabrail Charunowicz Bazijew. Umieszczał on ampułki z destylowaną wodą w polu magnetycznym, gdzie pozostawały one od kilkunastu dni do około miesiąca. Następnie D.Ch. Bazijew ważył te ampułki i porównywał ich wagę z tą, jaką miały one przed oddziaływaniem magnetycznego pola. Okazało się, że ciężar ampułek po magnesowaniu był większy. Po ustaniu oddziaływania pola magnetycznego przez kolejne dni ciężar stopniowo zmniejszał się i powracał do normalnej wartości.

Doświadczenia, jakie przeprowadzał D.Ch. Bazijew z destylowaną wodą, można powtórzyć z innymi substancjami. Można dobrać takie substancje, które w polu magnetycznym szybciej zwiększają swoją masę i szybciej ją tracą, gdy są z tego pola usunięte. Można, na dodatek, powiązać te doświadczenia z jednoczesnym badaniem elektrostatycznych ładunków tych substancji po takim procesie magnesowania i rozmagnesowania. W taki sposób można zrozumieć, że wzrost masy magnesowanej substancji jest procesem, który również wprowadza w błąd. W istocie nie występuje wzrost masy (albo ciężaru) magnesowanej substancji, ale pochłanianie przez tę substancję dodatkowej materii, która istnieje wszędzie wokół, a przede wszystkim istnieje w próżni fizycznej, która kiedyś była nazywana eterem. Ta materia zostaje zagęszczona w wyniku przepływu prądu elektrycznego i pozostaje w zagęszczonym stanie w magnesach jako pozostałość po tym prądowym procesie. I właśnie ta dodatkowo zagęszczona materia w namagnesowanej substancji wpływa na wzrost masy i ciężaru.

Podobnie, jak w polu magnetycznym w trakcie magnesowania następuje wzrost ciężaru znajdującego się tam materiału, rośnie również ciężar samego magnesu, w momencie gdy on powstaje, na przykład, w produkcyjnym procesie. Stalowy klocek przed jego namagnesowaniem jest nieco lżejszy od magnesu, który powstanie, gdy klocek będzie już namagnesowany.

Korzystając ze skromnych domowych możliwości, autor przeprowadził doświadczenie, którego celem było sprawdzenie, czy w prymitywnych domowych warunkach można stwierdzić istnienie zmiany masy materii pod wpływem magnesowania. W doświadczeniu była wykorzystana domowa waga szalkowa z zestawem ciężarków gramowych od 1 do 20 i ciężarków miligramowych od 10 do 500 miligramów.

W doświadczeniu był wykorzystany magnes neodymowy o średnicy 18 mm i grubości 5 mm, który posłużył jako źródło magnetycznego pola. Obiektami, które w trakcie doświadczenia były magnesowane, był stalowy pierścień o grubości 6 mm i średnicach 21 mm i 11 mm oraz stalowa kulka o średnicy 18,8 mm.

Przebieg doświadczenia był następujący: Wpierw zostały zważone osobno: magnes, pierścień i kulka – miały one wagę odpowiednio: 9,38 g; 11,15 g; 27,75 g. Po zsumowaniu całkowity ciężar tych przedmiotów wynosił 9,38g+11,15g+27,75g=48,28 gramów.

W następnej kolejności magnes, pierścień i kulka zostały połączone ze sobą w jedną bryłkę i natychmiast po połączeniu bryłka została zważona – jej ciężar był równy 48,27 gramów. (Widoczną różnicę ciężaru można uzasadnić istnieniem błędu pomiaru.) Jednak, zanim (po zsumowaniu wartości ciężarków) ten ciężar został odczytany, przez około 15 – 20 minut waga pozostawała w spokoju i prowadzona była jej obserwacja. A podczas obserwacji szalka z magnesowaną bryłką stali coraz bardziej opadała. Dla jej zrównoważenia na szalkę z ciężarkami były dokładane zapałki, całe lub ich kawałki.

Kiedy było już wyraźnie widać, że istnieje wzrost ciężaru bryłki, obserwację przerwano. Potem zostały zważone zapałki, które podczas doświadczenia były dokładane na szalkę – ich ciężar wyniósł 0,38 grama – oraz zostały zsumowane wartości pozostałych ciężarków, jakie były na szalce – suma wyniosła 48,27 gramów.

W taki sposób zostało ustalone, że ciężar bryłki w trakcie magnesowania (a więc także i jej masa) powiększył się o wartość ok. 0,38 grama. Czyli w trakcie magnesowania taka właśnie ilość subtelnej materii wnikła dodatkowo do atomowej materii pierścienia i kulki, których łączny ciężar przed magnesowaniem wynosił: 11,15g+27,75g=38,90 gramów.

Wielkość wzrostu masy pierścienia oraz kulki podczas magnesowania w przeprowadzonym doświadczeniu wyniosła (0,38*100%/38,9) około 1%.

Nieodłączna obecność ciemnej materii w materii atomowej jest związana z wieloma czynnikami. Najważniejszym czynnikiem jest grawitacyjne oddziaływanie protonów i neutronów. Dzięki temu oddziaływaniu wokół centralnych punktów tych cząstek dochodzi do skupiania składników i ciemnej materii – protoelektronów. Dzięki oddziaływaniu potencjalnych strukturalnych powłok dochodzi do podziału zagęszczonych protoelektronów na segmenty z większymi i mniejszymi zagęszczeniami protoelektronów. W odpowiednich warunkach te segmenty – mające różną wielkość i w różnym stopniu zagęszczone – mogą być z atomów wydalone w postaci elektronów i innego rodzaju cząstek.

Zagęszczenie ciemnej materii jest tym większe, im większe jest skupisko materii atomowej. Używane pojęcie "materia atomowa" jest względne, bo składająca się z atomów materia nie istnieje bez udziału ciemnej materii. Dlatego skupisko materii atomowej jest jednocześnie skupiskiem ciemnej materii. A skupisko materii atomowej oznacza, że jest to skupisko centralnych punktów protonów i neutronów.

W przestrzeni kosmicznej zagęszczenie ciemnej materii sięga daleko poza obszar zagęszczenia materii atomowej, która istnieje w postaci planet, gwiazd, galaktyk. Te zagęszczenia ciemnej materii wokół masywnego ciała niebieskiego przejawiają swoje istnienie w taki sposób, że zakrzywiają promienie świetlne. Obecnie to zjawisko jest nazywane grawitacyjnym soczewkowaniem. Ale w procesie nauczania fizyki przez ostatnie ponad sto lat jest ono błędnie interpretowane. Uczniom i studentom wyjaśnia się, że soczewkowanie jest wynikiem zakrzywienia przestrzeni wokół ciała niebieskiego. Tymczasem w rzeczywistości to nie sama przestrzeń przenosi fale świetlne, lecz istniejąca w tej przestrzeni materia. I właśnie w tej materii dochodzi do soczewkowania promieni świetlnych.

6. Zakończenie 

Zostały tutaj przedstawione cztery grupy zagadnień. Są one związane: 1) z powstawaniem samoczynnego ruchu materialnych obiektów, 2) z zanikającym oddziaływaniem między składnikami materii, 3) z wyjaśnieniem istoty magnetyzmu i związanych z magnetyzmem zjawisk oraz 4) z nieodłącznym współistnieniem ciemnej materii i materii atomowej. Dla dzisiejszej nauki o przyrodzie są to nowe zagadnienia. Dwa pierwsze opisane prawa uzupełniają wiedzę o dynamicznym zachowaniu względem siebie składników materii, natomiast dwa kolejne opisane prawa są związane z wszechobecnym istnieniem ciemniej materii.

Nowe prawa w fizyce tworzą nowe kierunki rozwoju tej dziedziny wiedzy. Przedstawione nowe prawa fizyki ujawniają istotne błędy, które istnieją w dotychczasowej wiedzy o przyrodzie. Te błędy są związane ze znanymi osobistościami, twórcami teorii względności i mechaniki kwantowej. Z tego powodu nowe prawa fizyki na drodze do rozpowszechniania napotkają wielu oponentów. Można mieć nadzieję, że znajdą się też zwolennicy, którzy przyczynią się do dalszego rozwoju nauki i usunięcia z niej wielu błędów i niedorzeczności.

Może upłynąć dużo czasu zanim te zagadnienia zostaną zaakceptowane i przyjęte przez oficjalną naukę. Ale aby były przyjęte, powinny być wcześniej rozpowszechniane. W ten sposób powstanie szansa, że będą mogli z nimi zapoznać się nie tylko przedstawiciele nauki, ale także osoby, które dopiero wkraczają w świat nauki. Rozpowszechnianie przedstawionej tu wiedzy zachęci wiele osób do samodzielnego przeprowadzenia doświadczeń i sprawdzenia poprawności tej wiedzy.

________________________________________

*1) Niektóre prace prof. Louisa Rancourta można skopiować na https://independent.academia.edu/rancourtlouis.

*2) Komputerowe programy modelujące można skopiować na stronach http://pinopa.narod.ru/pinopapliki1.html oraz http://pinopa.narod.ru/pinopapliki2.html. Są one przystosowane do pracy na komputerach z systemami Windows ME i Windows XP.

*3) Doświadczenie jest opisane w art. "Dwustuletnie oszustwo w teoretycznej fizyce" na https://pinopa.narod.ru/36_C4_Dwustuletnie_oszustwo.pdf.

_________________________________________

Polska, Legnica, 2025.07.26.