cd. generałowie zamordowani przez Sowietów (Rosjan).
7. Franciszek Fabry (73 lat)
Generał Brygady Wojska Polskiego.
Od 1890 w armii austro-węgierskiej. Dowodził kompanią, batalionem i pułkiem piechoty, po czym przeniesiony został do korpusu oficerów wojsk kolejowych, pułkownik.
Od listopada 1918 w Wojsku Polskim. Szef Oddziału Transportów Polowych w Dowództwie “Wschód”, a w 1919 szef Centralnego Zarządu Kolei Wojskowych. Następnie był dowódcą Etapów 6 Armii i inspektorem służby transportowej przy Oddziale IV Sztabu Ministerstwa Spraw Wojskowych.
W październiku 1921 ciężko zachorował, przebywał na leczeniu szpitalnym, a później na urlopie zdrowotnym. W 1922 przeniesiony został w stan spoczynku. Zamieszkał we Lwowie.
W 1939 po napaści sowieckiej na Polskę został aresztowany przez NKWD i w 1940 zamordowany w lwowskim więzieniu Brygidki.
8. Stanisław Haller Ritter von Hallenburg (68 lat)
Generał Dywizji Wojska Polskiego.
Virtuti Militari (IV, V klasy), Krzyż Walecznych – dwukrotnie.
Kuzyn gen. Józefa Hallera
Od 1893 w armii austro-węgierskiej, pułkownik. Ukończył studia w Wyższej Szkole Wojennej w Wiedniu. Kolejno: dowódca batalionu, oficer sztabu korpusu, oficer Sztabu Generalnego, szef sztabu Twierdzy Kraków. W 1916 na froncie włoskim, dowódca pułku artylerii.
Od 1918 w Wojsku Polskim. W czasie wojny polsko-bolszewickiej dowodził 13. Dywizją Piechoty i Grupą Operacyjną. Dowódca 6. Armii we Lwowie. Przyczynił się do pokonania 1 Armii Konnej Budionnego. Był członkiem Rady Wojennej. W styczniu 1921 przewodniczył delegacji polskiej na rokowania w sprawach polsko rumuńskiej konwencji wojskowej. Inspektor Armii we Lwowie. Od 1923 do 1925 szef Sztabu Generalnego WP.
Przeniesiony w stan spoczynku w 1926. Osiadł w rodzinnym majątku. Zajmował się pracą społeczną m.in. w Akcji Katolickiej.
We wrześniu 1939, po wybuchu wojny oddał się do dyspozycji Naczelnego Wodza. Po zajęciu Lwowa przez Sowietów w 1939 został aresztowany przez NKWD był przetrzymywany w Szepetówce na Wołyniu, skąd został wywieziony do obozu w Starobielsku. Zamordowany strzałem w tył głowy 6.04.1940 w Charkowie.
W lipcu 1941 wytypowany na dowódcę Polskich Sił Zbrojnych w ZSRR przez premiera Władysława Sikorskiego (nieświadomego wówczas zbrodni katyńskiej).
9. Stanisław Józef Hlawaty (71 lat)
Generał Brygady Wojska Polskiego.
Krzyż Walecznych.
Od 1890 oficer armii austro-węgierskiej, w szkolnictwie wojskowym. Jako dowódca batalionu walczył na froncie bałkańskim 1915-17, pułkownik.
W październiku 1918 przejął dowództwo austriackiej Wojskowej Wyższej Szkoły Realnej w Łobzowie przekształcając ją w polską Szkołę Podchorążych (przemianowaną w przyszłości na Korpus Kadetów Nr 1 we Lwowie). Zajmował stanowisku komendanta Szkoły Podchorążych do września 1920.
Na wojnie z bolszewikami 1920 dowódca pułku piechoty. Po wojnie w Oddziale Personalnym Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie. Kierował komisją podstawowych obowiązków i praw oficerskich. W latach 1923–24 na kierowniczych stanowiskach w administracji wojskowej m.in. w Dowództwie Okręgu Korpusu we Lwowie.
Od 1928 w stanie spoczynku. Zamieszkał na Kresach Wschodnich w Stanisławowie. Na wiadomość o agresji sowieckiej 17.09.1939 Generał popełnił samobójstwo.
10. Kazimierz Andrzej Horoszkiewicz (75 lat)
Generał Dywizji Wojska Polskiego
Virtuti Militari, Krzyż Walecznych – dwukrotnie
Oficer rezerwy w armii austro-węgierskiej. W 1895 powołany do zawodowej służby wojskowej. W czasie I wojny światowej dowodził pułkiem piechoty, pułkownik.
W Wojsku Polskim od 1919. Dowódca 1 pułku strzelców podhalańskich. Wyzwalał Kijów, uczestniczył w bitwie warszawskiej. Jego pułk zdobył duże ilości uzbrojenia i zaopatrzenia, m.in. 150 karabinów maszynowych, 30 dział, 2 wagony aparatów telefonicznych. W pułku 35 oficerów i szeregowych otrzymało Krzyże Virtuti Militari, 66 oficerów i 115 szeregowych Krzyże Walecznych.
W 1921 dowódca piechoty dywizyjnej 2 Dywizji Górskiej, a następnie – 1 Dywizji Górskiej. Od 1922 dowódca 23 Dywizji Piechoty w Katowicach, na czele dywizji zajął tereny Górnego Śląska, przyznane Polsce po plebiscycie. W 1926 przeniesiony w stan spoczynku. Zamieszkał w Katowicach.
Po wybuchu wojny 1939 ewakuował się na Kresy Wschodnie RP. Aresztowany przez NKWD deportowany wraz z żoną, synową i wnukiem na Syberię. Zmarł z wycieńczenia organizmu w Tobolsku w 1942 w trakcie drogi do Armii Polskiej gen. Andersa. Rodzina Generała powróciła do Polski z zesłania w 1946.
11. Albin Marian Jasiński (60 lat)
Generał Brygady Wojska Polskiego,
Virtuti Militari, Krzyż Walecznych – dwukrotnie.
Od 1901 oficer rosyjskiej piechoty, pułkownik. Uczestnik wojny rosyjsko-japońskiej 1904 – 1905. Podczas I wojny światowej dowódca pułku piechoty na froncie niemieckim, ranny. Po 1917 działał w Związku Wojskowym Polaków, w okresie 1917–18 dowódca pułku strzelców w i I Korpusie Polskim w Rosji.
Od listopada 1918 w Wojsku Polskim. 1919 dowódca VIII Okręgu Wojskowego i Okręgu Generalnego Łódź. Następnie dowódca 2 Dywizji Strzelców Wielkopolskich . W czasie wojny polsko-bolszewickiej dowódca 11 Dywizji Piechoty, uczestniczył w Bitwie Warszawskiej, podczas bitwy nad Niemnem, oddziały dywizji walczyły w składzie 4 Armii. Dowódca 25 Dywizji Piechoty (1925–29).
Od 1929 w stanie spoczynku. Osadnik wojskowy, osiadł w Zarębkowicach k. Baranowicz.
Po agresji sowieckiej 17.09.1939 w Drohiczynie, zorganizował tam Straż Obywatelską w celu ochrony ludności. Aresztowany natychmiast po wkroczeniu Sowietów. W kwietniu 1940 przewieziony do więzienia NKWD w Mińsku Białoruskim, osadzony w izolatce, torturowany zmarł.
