23 marca 1935 roku sejm II RP uchwalił konstytucję. W głosowaniu udział wzięło 399 posłów, nieobecnych było 42 członków izby, głównie reprezentujących mniejszości narodowe. Za było 260 posłów, przeciw – 139. Miesiąc później, 23 kwietnia 1935 roku konstytucja została podpisana przez prezydenta Ignacego Mościckiego. Następnego dnia, wraz z ogłoszeniem w „Dzienniku Ustaw”, konstytucja, nazywana odtąd „kwietniowa” weszła w życie.
https://www.salon24.pl/u/szeremietiew/1358387,konstytucja
Nowa konstytucja wprowadziła polską odmianę ustroju prezydenckiego. Podstawowe zasady ustrojowe wyrażały koncepcję przewagi państwa nad prawami jednostki uznając, że „Państwo Polskie jest dobrem wszystkich obywateli” (art. 1). Konstytucja przyznała Prezydentowi nadrzędny charakter nad pozostałymi organami państwa, które podlegały jego zwierzchnictwu. Prezydent posiadał uprawnienia osobiste (prerogatywy), bez wymogu ich kontrasygnowania oraz uprawnienia zwykłe (wymagające kontrasygnaty premiera i ministra). Do prerogatyw należało w szczególności wskazanie swego następcy, gdyby nie można było przeprowadzić wyboru głowy państwa, np. w czasie wojny.
"Zwolennicy nowej konstytucji próbowali połączyć ze sobą zasadę silnej władzy z wolnością jednostki. [...] Twórcy aktu z 1935 r. wyznawali pogląd o zgodności interesów państwa z interesami społeczeństwa. Uznano, iż państwo miało być czynnikiem nadrzędnym wobec jednostki i ogółu obywateli. Zarazem dążono do eliminacji partii politycznych z życia publicznego". (M. Kallas "Historia ustroju Polski X-XX w.")
We wrześniu 1939 roku wybuchła II wojna światowa. Już w trakcie kampanii polskiej 1939 roku Stalin opowiedział się za całkowitą likwidacją państwa polskiego. W depeszy ambasadora Niemiec w Moskwie von Schulenberga z 25 września pisał: „[…] o godz. 20 Stalin oświadczył co następuje: przy ostatecznym uregulowaniu kwestii polskiej trzeba unikać wszystkiego, co w przyszłości może spowodować zadrażnienia między Niemcami a Związkiem Sowieckim. Z tego punktu widzenia uważa on za niesłuszne pozostawienie niepodległej resztki państwa polskiego”. Według władz ZSRS państwo polskie miało na zawsze zniknąć z mapy Europy. Do tego zdania przychylił się Hitler i Niemcy podjęły liczne starania nakłaniające władze rumuńskie do internowania władz RP, co miało uniemożliwić im funkcjonowanie i skutkować likwidacją państwa polskiego. Jak się jednak okazało internowaniu władz RP przez Rumunów nie przekreśliło podstaw prawnych istnienia polskiej państwowości. Po internowaniu pozbawiony swobody działania prezydent Ignacy Mościcki przekazał swój urząd zgodnie z konstytucją wskazanemu przez siebie następcy. Tym samym ciągłość prawna państwa polskiego została zachowana.
Mimo klęski i okupowania terytorium II RP państwo polskie istniało, Niemcy i Sowieci dążący do jego likwidacji nie osiągnęli swego celu. Podkreślmy - dzięki konstytucji 1935 roku po klęsce wojennej i internowaniu władz RP w Rumunii można było utworzyć strukturę legalnych władz Rzeczypospolitej na Uchodźstwie, gdy prezydent Mościcki wskazał na urząd prezydenta Władysława Raczkiewicza, który powołał rząd premiera Władysława Sikorskiego.
Warto pamiętać, że dzięki konstytucji kwietniowej władze RP działały nieprzerwanie do 1990 roku, gdy ostatni prezydent II RP Ryszard Kaczorowski przekazał insygnia władzy państwowej Lechowi Wałęsie, pierwszemu wybranemu w wolnych wyborach prezydentowi RP. Współczesne państwo polskie jest nazywane potocznie: III Rzeczpospolita. Jednak prawnie to państwo uznaje się za spadkobiercę PRL, a nie kontynuatora II Rzeczypospolitej. Przy tym nikt nie zauważa, że moc prawna konstytucji z 1935 roku ciągle obowiązuje bowiem nie została ona w żadnym trybie unieważniona! To oznacza, że Polska ma dwie konstytucje, przy czym druga, z 1997 roku, chyba jest nielegalna?
